WTF

In mijn vorige blogpost vertelde ik over hoe onze eerste echo verliep. Het moment waarop we hoorden dat er niet één maar twee kindjes in mijn baarmoeder groeiden, is een moment wat ik nooit meer zal vergeten. Vooral het feit dat je zoveel dingen tegelijkertijd kunt voelen en denken was zeer indrukwekkend.

Een kleine greep uit wat ik dacht, zei en voelde:

'Dit is bizar!'

'Wauw, gewoon twee kloppende hartjes. Dubbel wat we hoopten.'

'Shit, hebben we wel de juiste kamer aangepakt om als babykamer te gebruiken?'

'Hoe gaan we dit in vredesnaam doen? Financieel? Maar ook qua aandacht?'

'We hebben het er nog wel over gehad twee weken geleden. Dus toch...'

'Dit betekent dat we niet opnieuw een medisch traject in hoeven voor een tweede kindje!'

'Ik ben moeder.'

'We hebben ook dubbel zoveel te verliezen ineens. Ik kan nu al niet meer zonder ze.'

'Nu kunnen we familie en vrienden tóch nog verrassen!'

'WTF?! Wij krijgen een tweeling. Hoe dan?'

'Wat oneerlijk tegenover al die meiden die nog steeds wachten op hun eerste. Kom ik ineens aan met twee.'

'Twee baby's. In één keer klaar.' (Dit geldt overigens niet voor alle tweelingouders, dus ga ze er niet mee om de oren slaan ;-))

En zo gaat de lijst eigenlijk nog wel door. Paniek en blijdschap. Inmiddels is de paniek behoorlijk gedaald en kijken we enorm uit naar de komst van deze twee kleintjes. En daar zal ik de komende tijd over gaan schrijven.