Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Wil je zitten? Ik kan staan.

In mijn twee zwangerschappen is mij in totaal drie keer gevraagd of ik wil zitten in het OV waarvan twee keer in het buitenland.

Ik heb gemerkt dat ik in het laatste trimester van mijn zwangerschappen best afhankelijk ben van het OV. Sommige vrouwen hebben nergens last van, andere vrouwen wel. Ik behoor helaas tot die laatste categorie. Waar ik kan fiets of loop ik maar door hypermobiliteit beginnen mijn gewrichten al pijn te doen vanaf het eerste trimester en verzwikt ik vaak mijn enkels. Tel daar bekkeninstabiliteit bij op en kijk naar die inmens grote buik ('weet je zeker dat het geen tweeling of drieling is?') voor mijn postuur en je kan raden hoe ik me voel tijdens de laatste loodjes.

Onlangs bracht ik mijn dochter in de stromende regen naar de crèche om zelf vervolgens terug naar de tramhalte te lopen om op de tram naar mijn werk te wachten. Tijdens dit tochtje ging ik uiteraard door mn enkel en heb ik twee keer moeten stilstaan omdat de pijn in mijn bekken te erg werd om door de lopen. Eenmaal mank en hinkend in de tram (die door het weer uiteraard helemaal vol zat) ben ik ergens tegen de wand gaan staan om vervolgens tot twee keer toe gezegd te worden dat ik aan de kant moest gaan. Mijn buik stond in de weg. Toen de trambestuurder even later ook nog eens plotseling op de rem ging staan en ik door de tram heen vloog en uiteindelijk viel was voor mij de maat vol. Ik stond daar met tranen in mijn ogen, werd aangestaard door verschillende mensen die snel wegkeken als ik terugkeek en niemand vond het nodig om een stoel aan te bieden. Toen mijn man op dat moment ook nog eens heel lief appte 'ben je nou niet blij dat je toch met de tram bent gegaan?' kon ik mijn tranen niet meer in bedwang houden.

Dezelfde dag op de terugweg vroeg ik een man of ik op het stoeltje naast hem kon zitten waar hij zijn tas had gelegd. Na hevig zuchten en kreunen mocht het, hij hoefde immers toch nog maar twee haltes.

Tijdens mijn eerste zwangerschap moest ik op controle bij een ziekenhuis aan de andere kant van de stad waardoor ik anderhalf uur onderweg was. Mijn laatste afspraak was met 41 weken (en 30 graden). Op de terugweg vroeg ik aan een meneer die op twee stoeltjes was gaan zitten of ik naast hem kon zitten. Het antwoord was nee. Het mocht niet.

Ik voel (en zie) vaak wel van die vragende ogen van mensen die niet zeker weten of ze moeten opstaan. Waarschijnlijk is de vraag meer 'waarom zou ik moeten opstaan, er zijn twintig andere mensen die ook kunnen staan'. Meestal kijken mensen snel weg of naar hun telefoon. En het maakt me boos.

Is dit iets van de 'grote, boze stad'? Wanneer is dit collectief besloten? In veel grote steden in het buitenland is het (gelukkig) nog steeds normaal om op te staan (of het in ieder geval aan te bieden). 

Ik heb het hier met (nederlandse) vrienden over gehad. Die eigenlijk geen van allen aangaven het raar te vinden want 'wanneer is iemand oud?, hoe weet ik nou hoe iemand zich voelt? Straks beledig ik iemand'. En dat weet je inderdaad misschien niet, daarom vind ik dat je het gewoon aan moet bieden. Als iemand daar geen behoefte aan heeft hoor je het vanzelf wel en kun je lekker blijven zitten. Beledigend lijkt het me sowieso niet, het is gewoon een aardige vraag. En voor de feministen, als een man zwanger zou kunnen worden zou ik het ook aan zwangere mannen vragen ;).

Inmiddels ben ik er zo klaar mee dat ik ondanks mijn eigen pijn soms heel demonstratief opsta voor oudere mensen die duidelijk moeilijk ter been zijn (wat ik overigens voorheen ook al deed, zij het minder opvallend) en met peuter en buik in het gangpad ga staan. Nou moet ik wel zeggen, dan ben ik er wel al bijna, anders hou ik dat niet vol, maar toch, ik denk dat mijn punt duidelijk is. Laten we gewoon weer allemaal aanbieden om op te staan, dat maakt de wereld misschien weer een klein beetje mooier en vrolijker.

8 jaar geleden

Wauw, zo kan het ook he :) Ik ben al blij als ik na gezucht en gekreun mag zitten op de plek waar iemand zijn tas heeft gezet.

8 jaar geleden

Ik had laatst deze discussie in de tram met een zwangere vrouw. Zij vroeg dus of ik wilde opstaan en mijn antwoord was nee. Toen werd ze boos. Het is niet dat ik niet wilde opstaan, graag had ik het gedaan maar ik kan niet lang staan en al helemaal niet in een rijdende bus of tram. Toen ik het haar wilde uitleggen begon ze te tieren dus heb ik mij opgedraaid. Ik ben van mening dat zwanger zijn geen ziekte is en daarom ook niemand hoeft op te staan. Wil je zitten als zwangere, dan zal je het zelf moeten vragen vind ik. Dat heb ik trouwens niet alleen bij zwangere maar ook bij oudere mensen. Toen ik zwanger was, vroeg ik het ook. Ik vind dat dat helemaal niet erg. Maar tja dan kan je ook nee te horen krijgen. En als de tram te druk was, bleef ik wachten op een andere. Groetjes Peetje80

8 jaar geleden

Wat vreselijk zeg, maar erg goed om gewoon op de mensen af te stappen weet niet of ik dat zou doen. Afgelopen zomer in Italie was dat wel heel anders. Ik werd als een prinsesje behandeld. In de trein ging er altijd direct iemand staan, in de supermarkt werd ik voor gelaten en in de rij voor een zwempark werd ik onmiddellijk uit de rij gepikt en vooraan gezet. Dat was daar heel normaal en werd daar ook zo geleerd. Daar kunnen we hier dus nog wat van leren.

8 jaar geleden

Voor mij helaas herkenbaar. Bij mijn eerste zwangerschap had ik geen hele grote buik en was het bijna winter. Dikke jas aan, dus buik viel nog minder op. Elke dag 30 minuten met een bomvolle tram naar werk en weer naar huis. Niemand die ging staan natuurlijk. De laatste maand heb ik gezorgd dat ik met de auto naar het werk kon, want ik trok het gereis niet meer. Nu in mijn tweede zwangerschap probeer ik zoveel mogelijk te fietsen en kan ik zo nodig de auto pakken naar mijn werk. Voor mij geen OV meer als het niet nodig is. In het buitenland is het inderdaad veel beter geregeld en staan mensen uit zichzelf op. Nederland is dan toch een land waarin iedereen meer met zichzelf bezig is.