Snap
  • Zwanger
  • kinderen
  • zwanger
  • relatie
  • Regenboogbaby

Wij zijn er klaar mee!

of toch niet?

Toen wij samen de beslissing maakte om voor een kindje te gaan proberen was dat natuurlijk niet zomaar. Daarvoor gingen heel wat gesprekken en natuurlijk avondjes oefenen. Zo kwamen natuurlijk het aantal aan kinderen en de namen die wij het mooiste vonden ter spraken. Wat waren wij toen nog heerlijk naïef! Ik zag het al helemaal voor me. Een achterbankje vol met stoeltjes en bijpassende kindjes. Mike die houdt van een beetje meer ruimte en zei dat hij twee kindjes en een hondje een beter plan vond.

Toen Ally* geboren werd hebben wij een korte periode gezegd laat maar, als dit ouderschap is dan kunnen wij dat duidelijk niet aan. Het verdriet en de stress is iets waar vooral ik niet voor gemaakt was. Een paar weken later verdween deze gedachte als sneeuw in de zon en kort daarna was ik al zwanger van Mia, een prachtig lief en makkelijk baby meisje. Ze sliep, ze at en deed alles volgens het boekje. Toen Mia 6 maanden was zag Mike de volgende al op de planning staan. Maar op dat moment begonnen de eerste tekenen van mijn depressie zich te tonen en was mijn antwoord overduidelijk nee! Mia was een pittige dreumes en peuter en de nachten werden als maar korter. Maar samen maakte wij er het beste er van. Mike en ik waren een super team met soms wat communicatie defecten, maar ik zag de toekomst wel weer zitten met een klein broertje of zusje erbij.

Snap

Maar toen zag Mike het even niet zitten. We hadden net een pittige periode gehad waarin we eindelijk een manier hadden gevonden in het verwerken van ons verlies. Alles was zo snel gegaan dus hij wilde nog heel even wachten. Gelukkig kwam het moment al snel daar en werd Hannah geboren. Bijna 4 jaar na de geboorte van haar grootste zus

Hannah zou de laatste zijn

De afspraak was duidelijk Hannah zou de laatste zijn. We hebben alles uit de kast gehaald. Alles wat we graag wilde doen hebben we gedaan. Van foto shoots tot 3D echo’s. Alle baby kleertjes gingen weg als het niet meer paste en ook werd het baby kamertje verkocht.

Ik had al vaker gedroomd hoe het zou zijn met mijn achterbankje vol. Vaak in gedachte mijn 3 meiden naast elkaar. Ally* en Mia schreeuwend wie er bij het raam mocht zitten en Hannah die heerlijk lag te slapen in der Maxi-Cosi. Snel dwong ik deze gedachtes weg want dit zijn dromen die nooit uit zouden komen. Ook de gedachte van een nieuwe baby stond ik niet toe. Het zou Ally* nooit kunnen vervangen en de afspraak was duidelijk. Hannah is de laatste.

Ik begon voor mezelf te analyseren waar dit opeens vandaan kwam? Wilde ik de leegte van Ally* vervangen of was het toch iets anders? Op zich hadden we nu de middenweg. Ik wilde graag 3 kindjes en Mike 2 dus op een hele stomme, soms hart verscheurende manier hadden we allebei een beetje iets. Al zou Mike zijn hart en ziel hebben gegeven om Ally* te kunnen redden, was het toch iets wat een beetje troost gaf. Wat als Ally* gezond had geweest? Hadden we dan ook voor een derde kindje gegaan? Of hadden het er dan toch bij twee gebleven? Na een tijdje durfde ik het gesprek aan te gaan. Natuurlijk schrok Mike van mijn vraag. Maar we gingen hier wel samen over in gesprek. De conclusie was dat als Ally* gezond was geweest dat er waarschijnlijk wel een derde kindje had gekomen. Maar dat veranderde voor hem niks aan dit moment. We waren klaar met zwanger worden, zwanger zijn en kleine baby’s. Dit was het moment van ons gezin zoals het was. En daar hoorde geen nieuwe baby bij.

Ook al zei mijn hoofd dat hij gelijk had, had mijn hart nog steeds de wens.

Snap

Soms voelde het alsof Ally* niet de reden was maar het excuus

Hoe meer ik na dacht hoe beter ik er zonder verdriet er over kon nadenken. Een derde kindje was altijd mijn wens, maar waarom kon deze wens niet uitkomen? Omdat mijn kindje dood is gegaan? Soms voelde het alsof Ally* niet de reden was maar het excuus. Ik kon het niet meer naast mij neer leggen. Daarom besloot ik hulp te zoeken in het emotionele gedeelte en maakte een afspraak bij de huisarts. Het verwerken van emoties is iets waar ik niet zo sterk in ben en daarom was het fijn om met iemand hier over te praten. Ik kwam terecht bij iemand via de huisarts waar ik mijn verhaal kwijt kon. Ik wilde dit gevoel graag een plekje geven. Maar hoe veel tijd er ook overheen ging los laten lukte me niet. Wat deze mevrouw zelf ook al aan gaf heb je vaak 2 mensen nodig om een baby te maken. Als de een het niet wilt dan word het moeilijk voor de andere. Hoe kan je hier in allebei je “zin” krijgen? En wat als het niet lukt?

Na bijna 6 jaar zag ik pas wat voor last er nog steeds op zijn schouders lag

Ik besprak deze dingen met Mike en ik zag dat dit hem raakte. De hele reis naar het zwanger worden, ovulatie testen, de zwangerschapstesten en dan ook nog eens bevallen van een niet levensvatbaar kindje. Dit zijn dingen die hij echt niet meer wilde voor ons. Maar dit zijn ook dingen die niet te garanderen zijn. Na bijna 6 jaar zag ik pas wat voor last er nog steeds op zijn schouders lag. Ik voelde me schuldig dat ik dit niet eerder had gezien. Hij was zo open over Ally* en had ook echt haar een plekje gegeven in ons gezin. Zo stom dat het niet eerder was opgevallen.

Een tijdje gingen we door en langzaam schoof ik de gedachte voor me uit. Ik kon dit niet nog een keer van hem verwachten. Tot Mike zelf het gesprek aan ging en tegen mij zei: ik vind het goed maar we gaan het niet proberen, geen gedoe en ovulatie testen, gebeurt het dan is het prima maar we gaan gewoon genieten van elkaar en het moment. De toon waar hij mee sprak klonk zo vastbesloten dat ik mijn zegenen telde en verder niet in discussie ging.

Waar wij bij Ally* 2,5 jaar hard ons best moesten doen, was het nu in 1 warme zomer avond gebeurt. Er was letterlijk maar 1 echte kans die maand, daarom hadden we beide hier geen verwachtingen. Maar soms loopt het leven anders dan je misschien verwacht.

Snap

Willen jullie meer volgen van onze reis in het ouderschap? Volg mij via Facebook of Instagram: MamaSavannah