Wie zegt dat u zwanger bent, sommige mensen zijn gewoon wat dikker. En dat allemaal om een winkelkar.

Elke keer maakt het mij weer verdrietig als ik echt naar de winkel moet omdat ik iets vergeten ben te laten bezorgen. Van binnen huil ik, vrees ik de reacties en weigeringen, discussies en het onbegrip van mensen en winkelpersoneel. Ik voel me als een gevangene in de maatschappij die alleen nog maar kan werken volgens de corona regels. Alsof het schade van zo een regel ervoor zorgt dat de gehele maatschappij uitsterft, en dan heb ik het niet over het dragen van een mondkap of het houden van 1,5 meter afstand. Begrijp mij ook zeker niet verkeerd. Ik heb begrip voor de maatregelen en volg alles gewoon netjes op. Behalve 1 regel, het verplicht gebruiken van een winkelwagen in de supermarkt. 

Al vanaf het begin van mijn zwangerschap heb ik veel last van mijn bekken. Dit is afkomstig omdat ik hypermobiel ben en sommige vrouwen krijgen er ook last van zonder dat zij hypermobiel zijn. Het is me allemaal helemaal uitgelegd in het ziekenhuis en de fysiotherapeut. Het is een kwestie van jezelf aanpassen naar je lichaam. Nu aan het einde van de zwangerschap lukt het mij gewoon niet meer om met winkelwagen te lopen. Het doet zo ontzettend veel pijn. Lopen op zich doet al pijn, met winkelwagen erbij rollen de tranen over mijn gezicht en heb ik 3 dagen nodig om lichamelijk weer een beetje bij te komen en minder pijn te hebben. Huilend heb ik gezeten bij de verloskundige en fysiotherapeut, omdat er een winkelwagen plicht is ingesteld. Beide partijen zeiden tegen mij, leg het gewoon uit en geef aan dat je wel met winkelmandje de winkel in wil. En dus dit gedaan, zelfs met briefje van de fysiotherapeut, maar al snel begreep ik dat ik de winkels zo veel mogelijk moet mijden. En dus worden de boodschappen of bezorgd, of ik schakel mijn moeder, schoonmoeder, oma of vriend in. 

Allereerst mijn vriend werkt 80 uur in de week en heeft dus niet altijd tijd om even snel langs de winkel te gaan, omdat deze zwangere dat vergeten is. Vaak loop ik dus maar gewoon zo de winkel in zonder kar, omdat het personeel geen mandje wil geven. De periode van uitleggen, vragen en smeken om een winkelmandje ben ik al ruim voorbij.  Ik heb inmiddels al geleerd om maar gewoon niets meer te zeggen en zo naar binnen te gaan om zo veel mogelijk discussies te vermijden. Maar wat mij vandaag overkwam slaat echt alles! Het doet mij echt verdriet dat er zo omgegaan wordt met mensen. Vanbinnen voel ik mij verdrietig, machteloos en onbegrepen. Het ergste, ik kan er niets aan veranderen en moet accepteren dat ik buiten de maatschappij val. 

Voor het gerecht van vanavond kwam ik er vanmorgen achter dat ik de kipfilet was vergeten en omdat iedereen aan het werk is vandaag, behalve ik dacht ik maar even snel zelf te gaan. Aangekomen bij de Dirk staat er voor de ingang een medewerker de karretjes uit te delen. Na begroeting vertel ik hem dat ik door mijn zwangerschap last heb van bekkeninstabiliteit en dat ik niet met winkelwagen kan lopen en geef ik aan mijn verwijzing van de fysiotherapeut bij mij te hebben. Ook zeg ik begrip te hebben voor de maatregelen en vraag netjes of ik gebruik mag maken van een winkelmandje. Ik geef aan netjes de 1,5 meter in acht te nemen en mijn mondkapje heb ik al op. Van de reactie van de jongen sloeg ik pal achterover! 'Het is verplicht een winkelwagen mee te nemen mevrouw en wie zegt er dat u zwanger bent, sommige mensen zijn nou eenmaal wat dikker. Dat betekent niet dat u het recht hebt op een winkelmandje'. Ik was zo flabbergasted dat ik iets te fel reageerde met dat hij eens naar mijn buik moest kijken en dat ik mij helemaal niet hoefde te verweren om het feit of ik wel of niet zwanger ben. Ik zeg nogmaals tegen de medewerker dat ik de winkel in wil met mandje of zonder iets. Hij geeft nogmaals aan dat het gebruik van een wagen verplicht is en dat ik geen mandje krijg. Hierop loop ik vervolgens gefrustreerd langs de medewerker en wil ik de winkel betreden. Ik was immers helemaal klaar met dit gesprek, wat meer weg had van een discussie. De intree werd mij geweigerd en de medewerker blokkeerde de ingang. Hierop heb ik vervolgens het karretje beet gepakt, ben de ingang in gewaggeld en dumpte het karretje aan de andere zijde van de ingang. Hierop kwam een 2e medewerker die binnen in de winkel bezig was ook zich bemoeien met het hele voorval en werd ik beetgepakt bij mijn arm. Hij vermelde dat zij de politie gingen bellen omdat het verplicht is met winkelwagen te lopen. Hierop heb ik gereageerd graag in gesprek te gaan met de politie en tevens aangifte te gaan doen wegens ongewenst aangeraakt te worden en het niet in acht nemen van de 1,5 meter maatregel. De medewerker liet mij los en ik ben vervolgens zwaar geïrriteerd en redelijk boos de winkel ingelopen, heb de kip gepakt en ben naar de kassa gegaan. 

Wederom kreeg ik bij de kassa de volgende discussie! Ik ben verplicht met winkelwagen te lopen en zij wilde graag weten waarom ik dat niet heb gedaan (Hallo, ik ben geen kind van 4 die het snoepje van zijn broertje heeft afgepakt hoor!). Maar oke, Ik geef nogmaals aan dat ik door mijn bekkeninstabiliteit niet met winkelwagen kan lopen en dat ik met alle liefde gebruik wil maken van een mandje. Hierop geeft zij aan dat het gebruik van een winkelmandje verboden is en het gebruik van een karretje verplicht. ze weigert de betaling via pin af te ronden omdat ik niet de regels volg van de winkel. Hierop zeg ik zeer pissig dat ze snel op moet schieten met het gereed maken van de betaling, omdat ik anders met kip en al zonder het afrekenen de winkel verlaat. Godzijdank, maakte zij hierna de betaling gereed, waardoor ik gelukkig toch nog mijn kipfilet heb voor vanavond. Die ik netjes heb kunnen afrekenen. 

Wel, lesje weer geleerd! Het is gewoon niet meer mogelijk om op een normale manier naar de winkel te gaan. En achteraf had ik de eer aan mijzelf moeten houden en rechtsomkeer naar huis moeten gaan. Dan maar zonder kip. Een ding weten we nu wel. De dirk zullen we voortaan ook na Corona vermijden.