Wie ben ik ook alweer?

Aan het begin van de zomer van 2012 gingen Barry en ik eindelijk samenwonen in ons leuke huisje met de blauwe voordeur. Aangezien we al ruim 12 jaar bij elkaar waren, besloten we ook dat als het doosje met de pil leeg was, geen nieuwe meer te halen en er voor te gaan. Want een kindje samen, was toch iets wat wij graag samen wilden en hoopten ook dat ons dat werd gegund.

In september was het zo ver, laatste keer de pil slikken, laatste keer stopweek en dan voor het echt. De eerste keer na de stopweek gaf mij ook weer het gevoel dat ik dat meisje van 16 was en het voor het eerst deed. Een beetje giechelig begonnen we aan "de daad". We zouden wel zien waar het schip strandde, en hielden ook rekening met het feit, dat het in ieder geval een jaar kon duren. Ondertussen droomde ik heerlijk weg van de gedachte dat er een klein wondertje in mijn buik zou groeien.

De eerste maand, was ook niet raak. Klein beetje teleurgesteld (stiekem hoop je natuurlijk dat het gewoon in 1x raak is). In de maanden daarna raakte ik mijzelf stukje bij stukje volledig kwijt. Door het ontpillen, raakte mijn volledige hormoonhuishouding in de war. De ene maand was kwam de menstruatie op tijd, de maand daarna een week te laat. Waardoor ik valse hoop kreeg dat het raak was, maar elke keer een negatieve test. Ik veranderde in een verschrikkelijke bitch als ik thuis kwam en kreeg mijn partner de volle laag, als het niet ging zoals ik het verwachtte. Vooral als ik honger had, was ik een verschrikkelijk monster, want al stampvoetend kenbaar maakte dat ik hem een waardeloze sukkel vond, omdat hij niet het eten op tijd klaar kon krijgen. Tussendoor bloedingen, roze slijm, onverklaarbare huilbuien. Ik herkende mij hier zelf dan ook totaal niet in. Ben meer van de liefde vrede en harmonie om mij heen. Omdat ik op een gegeven moment bang was dat er iets mis was met mij en mijn humeur alle kanten op stuiterde, bracht ik een bezoekje aan de huisarts. Gelukkig niks ernstigs aan de hand. Alle symptomen kwamen van het ontpillen, extra versterkt door mijn hormonale disbalans. Pas in januari/februari 2013 begon ik mij pas weer eens mijzelf te voelen. In mei een voorzichtig streepje op de test. Die keer mocht het nog niet zo zijn. Een week later als nog heftig bloedverlies, meer dan normaal.

In juni echter een hele dikke streep. Heb de week erna nog wel 3x getest, omdat ik het niet kon geloven. En toch was het zo, 8 maand nadat we ervoor gingen, konden we zeggen: we gaan een kindje krijgen