Snap
  • Zwanger
  • onvruchtbaarheid
  • Kinderwens
  • eiceldonatie
  • fertiliteit
  • wondercelletje

when stars collide

Het verhaal van ons wondercelletje

Dat het ‘mama’ worden voor mij niet zo evident zou zijn wist ik al redelijk vroeg. Zo ergens rond mijn 20e al, toen kreeg ik namelijk de ziekte van Hogdkin. (zeer nare periode, waarover ik misschien later eens een blogje apart over neerzet ;) )Maar dus, hierdoor kwam ik en een pre-menopauze terecht. Die vieze chemo had wel al mijn slechte cellen vernietigd, maar helaas ook al de goede, waardoor ik onvruchtbaar geworden was.

Nico en ik kennen elkaar eigenlijk al ons hele leven. Nog een kleuterklasje samen gedeeld enzo. Samen als vrienden best veel verhalen gedeeld, maar uiteindelijk werden we pas echt een koppel begin 2012. Hij heeft altijd veel begrip gehad voor het feit dat ik ‘onvruchtbaar’ was en heeft mij nooit iets kwalijk genomen. Voor mij voelde het allemaal als falen in je rol als vrouw/ echtgenoot zijn en ik nam mezelf dit wel heel erg kwalijk. Een hele dubbele want langst een kant was ik heel blij dat ik er was en samen met hem een toekomst kon opbouwen, maar langst de andere kant heel boos omdat de kans erin zat dat die toekomst soort van leeg zou zijn. Dus beiden wisten we dat het niet gemakkelijk zou worden, maar met veel hoop begonnen we aan ons ‘baby-avontuur’ en op zoek naar mogelijkheden voor een toekomst met een kleintje van ons 2..

We startten onze rollercoaster eind 2012, met een hormonenkuur die mijn eierstokken zou opflakkeren. Een simpele uitleg is dat mijn eierstokken ‘slapen’ en door die hormonen zouden ze hopelijk ‘wakker’ gaan worden. 2 jaar hormonen, bloedcontroles en onderzoeken later stonden we nog steeds op dezelfde plaats. Want die dingen werden natuurlijk niet ‘wakker’. En Daarbij kwam dat de kans heel groot was dat de Chemo in het verleden alle eicellen beschadigd of vernietigd had. En jah, zonder eicellen, geen zwangerschap. Dus het brute resultaat volgde, dat er nooit een kleintje van ons 2 zou komen en dat ik enkel zwanger zou kunnen worden door eiceldonatie. Wat sloeg dat in, en wat gaf dat veel stof om over na te denken.

Wou ik dit wel, een kind van Nico en iemand anders? Maar ik zou zwanger zijn, dus was het wel ons kind, toch? En wat met later? Hoe vertel je dat? Wil ik dit wel vertellen? Wil ik wel eicellen van een vreemde vrouw? Dit deed echt heel veel met ons persoonlijk, maar ook met ons als koppel.

Na een pauze door de aankoop van ons huisje en veel nadenken over hoe en wat het zou inhouden besloten we in 2016 de stap naar eiceldonatie te zetten. We moesten het proberen en wij hadden het geluk dat wij iemand hadden die dit avontuur mee met ons wou beleven. Wij hadden mijn zus als eiceldonor. Een moedige beslissing van haar, waarvoor wij haar nog steeds enorm dankbaar zijn! Thx, Sis!

Een jaar van testen en psychologische gesprekken later kregen we groen licht.We gingen hiervoor gaan! Met zen allen samen. ‘baby-avontuur 2.0’! Mijn zus zou hormonen prikken om zoveel mogelijk eicelletjes te laten rijpen. Na een pick up, zouden ze bevrucht worden met de zaadcellen van Nico. Na 3-5 dagen zouden enkel de beste overgebleven embryo’s ingevroren worden. En enkel die zouden kans maken voor een terugplaatsing bij mij. Een echte afvalrace kan ik je zeggen. Wat dan volgde was zwaar! Niet enkel lichamelijk, maar ook mentaal. Misschien het meest nog mentaal.

Na een intensieve, up en vooral down periode, besloten we in november 2017 dan ook dat een eigen zwangerschap er voor ons niet in zou zitten. Voor sommigen lijkt het misschien alsof we niet genoeg geprobeerd hebben en dat zou best zo kunnen zijn, maar voor ons was het even genoeg. Veel te intens, en dan rest enkel die vraag, wanneer is het genoegen nemen met een nee acceptabel.Begrijp me niet verkeerd, dat was de moeilijkste beslissing ooit! Het opbergen van je droom op een eigen kind/zwangerschap.. Maar het was op dat moment wel de juiste keuze voor ons. Gedaan met hormonen en celletjes en alles wat erbij kwam kijken. Gewoon even Nico en ik en kijken hoe we weer aan ons als koppel konden werken. Hoe we als koppel weer gelukkig konden worden met ons 2, want de voorbije 5 jaar had ons leven enkel in het teken gestaan van het grote ‘baby-avontuur’.

In Juni 2018 kreeg ik een bloeding. Nu, ik kan je verzekeren, na 9 jaar menopauze was het een heel onrustwekkende ervaring. Gezien mijn voorgeschiedenis kropen zoveel nare gedachten door mijn hoofd. Maar na een snel onderzoek bij de gynaecoloog, bleek dat ik een cyclus had gehad en er opnieuw een follikel klaar zat. Wel zonder zekerheid dat hierin ook effectief een eicel zou zitten.

Dit sloeg in! Hoe kon dat? Na zoveel jaar en waar kwam dit vandaan? We besloten om dit te proberen langst ons door te laten gaan, we hadden de afgelopen jaren genoeg gehoopt en tegenslagen moeten verwerken, dus besloten we de tegenslag voor te zijn en dit alles zijn beloop te laten gaan.

Dat lukte ons goed, voor een maand. Want toen gebeurde er iets onbeschrijfelijk. Toen gingen alle sterren ineens op een rij staan voor ons, werd onze allergrootste wens uit het niets werkelijkheid.

Niemand die me kan vertellen hoe dat kleine celletje daar gekomen is. Hoe dat kleine wondercelletje die zware chemo overleefd heeft, jaren van hormonen naast zich door heeft laten gaan, elke bevruchte eicel die werd teruggeplaatst heeft weggeduwd om dan later haar eigen wegje naar mijn baarmoeder te zoeken, onderweg bevrucht is geraakt. Hoe dat wondercelletje uitgegroeid is tot een gezonde, flinke baby die ik op 21 maart 2019 mocht ontmoeten.

Hoe ik nu elke avond mijn wondercelletje in haar bedje leg en haar elke ochtend al lachend er weer uit kan halen. Dat kleine wondercelletje dat besloot om met de sterren te gaan samenwerken en ons na al die tijd toch papa en mama te maken. Het aller mooiste wondertje uit mijn leven…

Mijn Harley… <3