Wel of niet

Juli 2011. Demian schroeft het ledikant, waar Zeger tot voor kort in sliep, uit elkaar. Ik kijk ernaar en een melancholiek gevoel overvalt mij. Nu ben ik van nature nogal snel geëmotioneerd, maar ik had me er in dit geval niet op voorbereid. Ik was namelijk alleen maar druk met het creatieve aspect (het vinden van een mooi dekbedovertrek en bepalen wat de juiste plek was enzo).

Ik ga een paar jaar terug in de tijd. Voorjaar 2007. Ik sta samen met Demian en mijn bolle buik in het toekomstige slaapkamertje van Robijn. Ik ben nog maar 23 weken zwanger, maar de babykamer moet natuurlijk zo snel mogelijk helemaal af zijn! De commode is gemonteerd en daar bovenop liggen tal van knuffeltjes, de kleinste rompertjes, er ligt een houten borsteltje voor de donzige eerste babyhaartjes en ik hang een roze/wit geruite lamp op. Demian schuurt het ledikant waar hij en zijn broertje ook in hebben geslapen. Niet veel later is het ledikant van donkerbruin omgetoverd in een wit glanzend exemplaar. Ik maak het bedje ook alvast maar op, ook al moeten we nog zo’n 17 weken wachten op de komst van ons meisje. Ik ben gewoon niet te stoppen (de eerste keer hè)! Een wit met oranje lakentje en een roze, superzachte deken. Een haas met lange oren en een wit beertje maken het af en zo vooral zo knus.

De mooie herinneringen blijven komen. Zowel Robijn haar eerste keer in het ‘grote’ ledikant als de laatste nacht staan in mijn geheugen gegrift. Niet lang nadat Zeger werd geboren verhuisde Robijn naar een peuterbed. Zeger sliep de eerste maanden heerlijk in de wieg bij ons op de slaapkamer. Maar goed slapen kon ik op mijn uitgelubberde buik schrijven, want ieder kreuntje, gaapje en niesje hoorde ik (oh nee, nu wil ‘ie vast weeeer drinken!). Toen het aantal nachtelijke voedingen afnam verhuisde onze boy ook naar het ‘grote’ ledikant. Met donkerblauwe details deze keer.

Jaren later: Zeger is net twee geworden en klimt continue uit bed. We zijn inmiddels ‘ervaren’ en besluiten dat er voor Zeger ook een peuterbed moet komen. Weer een (ledikant)fase voorbij. Wat hebben we een mooie jaren beleefd. Twee zwangerschappen en twee geboortes verder. Resultaat: twee prachtige, gezonde kinderen, een jongen en een meisje. We zijn klaar. De Maxi Cosi is al lang de deur uit en veel babyspullen hebben we weggegeven in de veronderstelling dat er bij ons geen derde komt. En echt, dat gevoel heb ik heel sterk. Het is goed zo. We hebben zoveel plannen, waaronder reizen, hebben beide behoefte aan vrijheid, onze eigen dingen doen en we willen dat Robijn en Zeger niets tekort komen. Zeker aan liefdevolle, bewuste aandacht mag het ze niet ontbreken. En het lijkt me dat naarmate er meer kinderen komen er (relatief) minder aandacht per kind overblijft (als ik me daarin vergis, laat het me weten!). En los daarvan is het zo ook wel ‘lekker praktisch’.

Het is vast ‘moeder-eigen’ om te twijfelen over wel/geen ‘nieuw’ kindje. Eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn en geniet van die kleine voetjes die in mijn zij porren. Dat ik geen geboorte meer meemaak, borstvoeding geef en nog een mooie naam mag bedenken. En dat ik uitgeput met een Maxi Cosi loop te zeulen, maar oh zo trots en achter de Bugaboo sjok (natuurlijk in strakke jeans en op hakken, ‘kijk mij eens weer snel slank zijn’). Ik ga ervan uit dat het gevoel de komende jaren af- of juist toeneemt. Het gevoel is nu zeker niet sterk genoeg om ervoor te gaan. Want wij met z’n viertjes, het voelt zo compleet en ik ben zo gelukkig!

Anderzijds…. Een broertje of zusje voor Robijn en Zeger. Hoe leuk zou dat zijn??!!

#Aaarrghhhh