7 jaar geleden
Weer naar een ziekenhuis... alles voor het goede doel!!
Onze zoektocht naar een mogelijkheid om toch een gezinnetje samen te kunnen stichten vorderen gestaag!!
He gatver... hij denkt het... en ik denk het ook.
Weer een ziekenhuis waar we heen moeten. We weten nu ook wel dat het waarschijnlijk dus ICSI zal worden. Maar om dat zeker te komen weten zullen er weer onderzoeken gedaan moeten worden en dit keer zal het niet gaan om een simpele donatie van zaad en bloed helaas. Daar zit ook het gevaar.... het gevaar dat deze afspraak niet door zal gaan maar we moeten twee weken wachten voordat we er terecht kunnen.
De dagen kruipen voorbij... de eerste dagen gaat het goed.... maar na het eerste weekend slaat het nare gevoel toe dat we de afspraak over een anderhalve week niet zullen gaan redden. De stemmingen van mijn grote liefde worden afwisselender... (zoals verwacht) en ik voel de afspraak door mijn vingers glippen. Nu ben ik echt het type van de kat op het spek binden en ik ga de confrontatie aan met mijn (lichtelijk autistische) grote liefde. Hij is echter mijn tegenpool op dit gebied en er gaat ruzie gemaakt worden om vooral dit onderwerp maar niet te hoeven bespreken. En die ruzie kwam!!! Een knaller!!
Ik schreeuw..... "moet ik de afspraak dan maar afzeggen want het is wel duidelijk dat we deze afspraak ook weer niet gaan halen samen". De moed zakt me in de schoenen want ik weet wat zijn antwoord zal zijn. "Ja doe dat maar, van mij hoeft het niet. Ik ging alleen maar akkoord omdat jij het wilde". (Ja ja houd jezelf voor de gek). "Je bent een klootzak, weet toch eens wat je wilt" was mijn antwoord. "Je zult een fantastische papa zijn en ook jij hebt de wens, snap heus wel dat jij jezelf wilt beschermen, ik wil jou ook beschermen maar we moeten hier nu echt samen doorheen". Toen was het weer even rustig voor een paar daagjes. Het was stilte voor de storm.
De zondag voor de afspraak trok ik weer de stoute schoenen aan want Ik voelde hem na ons eerdere gesprek (of zeg maar gerust aanvaring) nog steeds gewoon wegglippen (soms denkt hij volgens mij echt dat ik debiel ben ofzo en dat ik hem niet door en door ken).
"Moet ik de afspraak voor woensdag echt afzeggen?" Mijn vraag wordt gesteld met een piepstemmetje. Ik weet wat het antwoord zal zijn.... tenminste.... dat dacht ik te denken.... Ik zette me schrap voor het antwoord en de discussie die ongetwijfeld zal gaan volgen.... (of toch niet)