Week na curretage, operatie vanwege een gemiste BBZ..

Daar ging ik dan...alleen op weg naar het ziekenhuis na het telefoontje van de gyn...want manlief kon niet weg van zijn werk en het zou veel te lang duren voordat hij thuis was, met buikpijn en een pijnstiller terug naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Nog steeds kwaad en vol ongeloof dat ik een week geleden nog op de operatietafel lag om een curretage te ondergaan vanwege een miskraam die niet op gang kwam, en nu onderweg was naar het ziekenhuis omdat mijn kindje nog ergens zou zitten buiten mijn baarmoeder..

Hoe konden ze die curretage door laten gaan? Neem aan dat ze dan toch zeker moeten weten na een controle echo, dat het in de baarmoeder zat? Allerlei vragen speelden door mijn verwarde hoofd op dat moment.. En wat zou ik boos worden daar om het feit dat ze eigenlijk het weefsel niet wilden nakijken van de curretage. Dat ik daar moeite voor heb moeten doen, en ik nu dan nog zonder het te weten zou rondlopen met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Levensgevaarlijk!

En nu dan zat ik te wachten, na het bloed prikken wat ik ook weer voor de zoveelste x moest... wachten ja, want het duurde ook nog een 40 minuten na de afgesproken tijd voor ik eindelijk door de gyneacoloog naar binnen werd geroepen. Ik knalde zowat van boosheid ondertussen doordat ik al 100 zinnen van tevoren in mijn hoofd had afgespeeld om te zeggen. Hij begon meteen van: "Zullen we maar snel nog een echo maken?" "Want je HCG is ook wel weer gestegen sinds vorige week." Ik kon even niks uitbrengen terwijl ik eigenlijk wilde schreeuwen, en knikte alleen maar. Hij zocht buiten mijn baarmoeder en kon niet met de echo vinden waar het kindje dan zat. Ik maakte me zorgen en vertelde over mijn pijn, ook pijn in mijn schouder.. Hij vroeg hoe de pijn nu was. Ik zei dat ik mezelf vol gooide met  pijnstillers omdat ik die hele week nog buikpijn had gehad en dacht dat het vsn de curretage kwam.  Hij adviseerde mij omdat hij nog niks kon zien, niet te snel aan de bel te trekken en te stoppen met de pijnstillers zodat ik de pijn beter kon beoordelen. En dan contact op te nemen met Roermond ziekenhuis als mijn HCG nog iets gestegen was zodat ze bij een kijkoperatie dan ook het embryo beter zouden kunnen vinden.. Huh?? Even serieus?? Dus ik moest het nog verder laten groeien en niet te snel contact opnemen omdat er misschien nog te weinig te zien zou zijn en ze dan voor niks zouden opereren.... ? Hij zou Roermond wel alvast in gaan lichten en ik stond weer buiten..

Wat? Dit was niet gegaan zoals ik me van tevoren tig x in mijn hoofd had afgespeeld. Ik had mezelf af laten schepen en puur door ongeloof en omdat ik te verward was om er goed op in te gaan. Ik belde Dave op en gaf aan dat ik moest stoppen met de pijnstillers. En als de pijn in schouder en arm erger zou worden (kan wijzen op een bloeding in je buik), ik dan contact op moest nemen met Roermond. En een lange rit naar huis volgde... Eenmaal thuisgekomen was Dave er ook en die had Savannah vanuit school opgevangen. Ondertussen begon ik alweer pijn te krijgen, maar mocht geen pijnstiller meer nemen dus ik probeerde mijn gedachten ergens anders op te zetten en ben eten gaan maken. De pijn werd toch wel snel erger en mijn arm deed ook erg veel pijn. Onder het koken gaf ik toch aan aan Dave dat ik dacht dat het niet goed zat en of hij het ziekenhuis wilde bellen ondertussen. Hij zou binnen 10 minuten terug gebelt worden door de dienstdoende gyneacologe. 

We hadden net ons eten opgeschept toen zij terugbelde en aangaf aan mijn man, dat ik met wat spulletjes meteen naar de afdeling moest komen voor nog een echo en mogelijk operatie.... dat ik NIKS mocht eten omdat ik nuchter moest blijven. Ik slikte net mijn eerste hap eten door toen Dave zei: "Niks meer eten nou, we moeten gaan dus pak je spullen." Ik ben wat hoognodige spulletjes gaan pakken en Dave en Savannah hadden ondertussen snel hun eten opgegeten. Daar aangekomen vroeg ze me hoe ik me voelde en maakt weer een echo, ik zei dat ik al de hele week veel buikpijn had en sinds ruim een dag pijn in mijn arm en dat ik het nu zonder pijnstillers toch wel heel vervelend vond. Binnen 5 minuten lag ik in een operatie jasje en hadden ze me in een bed liggen, klaar om naar de OK te gaan. Snel Savannah en Dave een kus gegeven, en die bleven beduusd achter terwijl ik naar de OK werd gebracht. Op de OK kwam ik er net op tijd achter dat ik mijn lenzen nog in had, alles ging zo snel en het leek onwerkelijk.. lenzen snel uit en binnen no time was ik in slaap...

Wazig zag ik... en bleh misselijk en pijn... waar was ik? Ik ontwaakte uit de narcose en moest even denken waar ik was en waarom... oja.. Ik wist het weer en meteen kwam er een verpleegster bij me kijken.. Ik vroeg of het gelukt was en of ze het gevonden hadden. Ze zei dat de gyneacologe me zo meer kwam vertellen, maar dat het gelukt was.. Meteen voelde ik me leeg en schuldig, nog schuldiger dan bij de miskramen. Want deze keer was het misschien een gezond kindje die had kunnen groeien tot een gezonde baby, maar op de verkeerde plek in mijn lichaam een plaatsje had gevonden.. 

Van de gyneacologe hoorde ik dat het kindje zich in mijn rechter eileider genesteld had, en ik die nu dus kwijt was. Dat er al lichte bloedingen in mijn buik waren, maar dat alles goed zou komen.... ik weet dat ze het lief bedoelde... maar alles zou niet goedkomen na alles wat ik al meegemaakt had ondertussen.. Maar hoe moest zij dat weten als je zelf niet meemaakt hoe het voelt om weer een kindje te verliezen......