Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Week 32 Ik ben niet druk, ik doe druk

Babykamer afmaken, vluchtkoffer, op kraamvisite, huishouden en een lustrum. Nee ben niet druk, ik doe druk.

Babykamer

Bijna is die af, en ik weet zeker dat ik er tot de laatste dag nog zou rommelen, knuffels/potjes/kleding/mandjes anders zetten. Nu nog gordijnen op maat maken, een Jip en Janneke schildering en het wiegje afmaken. Het wiegje komt dan niet in zijn kamer maar die staat al in die van ons. In dat wiegje heeft mijn vriend nog gelegen. Ik vind het een bijzonder idee dat in dat wiegje mijn vriend sliep toen die nog mini was, en nu is hij groot, lang en papa. Het wiegje moet nog wel andere bekleding er om heen krijgen. Bekleding van 25 jaar geleden met kant en plooien is niet onze stijl. Mijn moeder en ik hebben een strak stofje gehaald die er een beetje stoer en neutraal uitziet en die gaan we deze week maken. Er komt nog een speciale aerosleep matras beschermer in en wij zijn er klaar voor Kruimel naast ons te hebben liggen. 

De vluchtkoffer staat al half ingepakt. Ik mis alleen nog wat spullen voor mezelf, maar voor Kruimel ligt alles er al in. Een volledig pakje maat 50 en ook maat 56 want ja als hij op zijn vader lijkt word 50 al redelijk aan de krappe kant. Maar ook een lekkere inpak doek, knuffeltje en een speen. Ik heb er voor mezelf al wel een dikke trui in gedaan. Die heb je zo hard nodig. Ik kan me herinneren dat ik na de bevalling van Anne het zo extreem koud had, en daar was ik toen niet op voorbereid. Ook zit er voor tijdens de bevalling een blouse in. Als kruimel er dan bijna is kan de blouse los en heb ik hem gelijk op mijn huid liggen. Ook zitten er al dikke sokken in. Nee koud wil ik het niet weer hebben. 

Huishouden

Je wilt van alles doen, maar het lukt niet meer. Op random momenten schiet het in je heupen, je bent moe, als je te snel opstaat ben je duizelig (ik ben het zo wie zo snel deze week). Dan komt het moment dat je de knoop door hakt, dit kan ik niet meer. Mijn moeder is de liefste ter wereld. Ze komt nu 1x in de week helpen met de "zware" dingen. Badkamer, wc, keuken, dweilen, beddengoed. Ze jaagt me dan naar de bank als ik probeer te helpen, maar ze ziet dat het me niet meer lukt. En het is zo frustrerend, soms voel ik me aan aanstellen of een faalhaas. Mijn vorige zwangerschap deed ik de dag voor mijn bevalling nog boodschappen voor een week op mijn fietsje. Mijn vriend houd me ook extra in de gaten omdat ik een hellp heb gehad. Dus boodschappen doe ik al even niet meer, dat doet hij als die terug komt van stage. 

Slapen

Je lichaam is heel bijzonder, het bereid zich nu al voor op gebroken nachten. Vaak wordt ik wakker, ik slaap namelijk (weer) heel licht. Normaal kon je figuurlijk een bom naast me af laten gaan en ik werd niet wakker. Nu hoor ik echt alles. Daarnaast heb ik een mega druk en sterk mannetje in mijn buik, wordt mijn blaas bruut mishandeld en maken mijn hersenen over uren met zorgen en losse gedachten. Zorgen om Kruimel, hoe gaat de bevalling, hoe is het met mijn bloeddruk, ik wordt toch niet eerder opgenomen, hoe is het straks met die kleine naast ons, wat als hij nachten door slaapt (dood eng voor een wiegendood ouder). En dan komt er ook nog je lichaam bij. Je kunt maar op 1 zij liggen. En als je van kant wisselt dan is het een hele onderneming. 

Kraamschudden

Vorige week hebben we voor het eerst sinds Anne is overleden weer een klein hummeltje in ons armen gehad. Vrienden van ons zijn twee weken geleden ouders geworden van een prachtig ventje. En ja dan moet je op kraamvisite. We kregen even een kleine blik in onze toekomst, wat ons te wachten staat. Ik mocht de kleine eerst vasthouden. Het voelde vertrouwd, goed en dood eng toen hij even sliep. Ik was blijer dat die zich even liet horen dan die weg dommelde. Daarna gaf ik hem over aan mijn vriend. Met de zelfde soepelheid als we Anne aan elkaar overgaven verwisselde de kleine hummel van arm. Ik dacht "we zijn nog steeds een goed geoliede eenheid". En bij vriend kwamen dezelfde gevoelens boven, ook het verlangen naar wat ons over 8 weken te wachten staat en ook de angst toen hij even wegdommelde. Het was voor ons even een moment van stil staan, genieten en confrontatie. We genoten van dat kleine mannetje, waar ons zoontje vast later mee gaat zwemmen (we kennen elkaar allemaal van de studentenzwemvereniging). 

Lustrum 

Afgelopen week was het ook het 45 jarige bestaan van de studentenvereniging waar mijn vriend en ik bestuur hebben gedaan. De hele week was er feest, we wonen op 5 minuten fietsen afstand dus we zouden er zo kunnen zijn. Maar mijn lichaam hield me tegen om bij een paar mooie avonden niet bij te kunnen zijn. Maar de echte reünie waren mijn vriend en ik bij. Voor mij was een extra comfortabele stoel geregeld en zo kon ik het ook volhouden. Het was heel mooi om mensen terug te zien, en om mensen te ontmoeten die ruim 10 - 20 jaar voor je ook voorzitter waren geweest. En ja een zwangere buik viel ook op. Vele oud leden die mij aanspraken gingen er automatisch ook van uit dat het ons eerste kindje was. Mijn vriend is namelijk 24 jaar (en volgens de meesten zie ik er niet uit als 28) dus je zou niet zeggen dat dit zijn tweede avontuur al is. We kregen verhalen en anekdotes van mensen die beweerde dat we niet wisten hoe het is om een kindje te krijgen, de liefde te beleven, hoe erg slapeloze nachten zijn. Bij een aantal heb ik verteld dat het nummer twee is, maar niet dat Anne was overleden. Het was er niet de avond voor, het waren niet de mensen er voor. Ze komen voor een leuke tijd, ze zijn enthousiast en willen je voorbereiden op wat komen gaat. Ze vertellen hun eigen verhaal, het was geen tijd voor ons verhaal. Vertellen dat je een kindje hebt verloren aan wiegendood en hoopt op slapeloze nachten omdat de kleine je wakker houd met gehuil, daar was het niet de tijd voor. En ergens voelde het niet goed om te verzwijgen. Ik kreeg het gevoel wanneer ik iemand niet corrigeerde en vertelde dat Kruimel nummer twee was dat ik Anne verzweeg. Even liep ik een hokje in waar de verenging alle geboorte kaartjes bewaard, daar is een speciaal hoekje voor Anne met geboorte en rouw kaart. Ik aai over haar foto en denk aan haar. Ik slik en loop het feest weer in. Ik heb twee kinderen maar ik ga mensen die komen om te feesten niet belasten met mijn verhaal.

Bewogen week

Het was al bij al een bewogen week. Druk in mijn hoofd, mijn lichaam  die ik niet altijd rust geeft en niet meer de slaap krijgen die je gewend bent. Ik geniet zo van kleine Kruimel. Nog 8 weekjes, en als het gaat zoals bij zijn grote zus nog 6. Voor mij wel lang genoeg. Aankomende week weer een echo en een gynaecoloog bezoek voor de apk keuring, altijd spannend. 

XoXo Nienke

9 jaar geleden

heftig...maar je doet het zoooo goed! Wat boft die kleine kruimel met zo'n lieve papa en mama! Nog even wachten en dan kunnen jullie hem/haar lekker knuffelen!

9 jaar geleden

wat kan jij mooi schrijven! als je een boek zou schrijven zou ik het zeker gaan lezen! Sterkte en veel succes deze weken. Liefs