Week 30 voorbij

We gaan verder met het aftappen van het teveel aan vruchtwater. Na een tijdje wordt Dr K. weggeroepen voor iets anders. Hij moest de naald die in mijn buik zit loslaten en overgeven aan een andere arts. Een vrouwelijke professor neemt de plaats van Dr. K in en heeft een minder stabiele hand. Ik voel meer wanneer de spuit eraf wordt gehaald en wanneer deze er weer op wordt gezet en dat geeft een onprettig gevoel. Toch blijf ik in mijn bubbel, we zijn nog niet klaar.

Na een uur wordt er overlegd of het genoeg is geweest. Ik moet van mezelf toegeven dat ik krampjes in mijn buik voel en het liggen op die bank niet heel comfortabel meer is. We besluiten met zijn allen dat we er mee stoppen en wanneer nodig, de procedure opnieuw zullen starten.

De naald wordt uit mijn buik gehaald, het echo apparaat afgesloten en ik word in een rolstoel terug gebracht naar mijn kamer waar ik aan de CTG gelegd wordt.

Op bovenstaande foto is te zien hoe ik het apparaatje, elke CTG opnieuw, vast moet houden en licht in mijn buik druk om een mooie hartslag vast te leggen. Eindstand; bijna één liter vruchtwater eruit gehaald.

Na deze ingreep kreeg ik opnieuw een longrijpingsprik. Met de gedachten dat deze prik of de bloedtransfusie óf de combinatie hiervan ervoor heeft gezorgd dat de baby met 30 weken nog steeds warm en veilig in mijn buik zit, besluiten we; baat het niet dan schaadt het niet. We houden zelfs nog in ons achterhoofd dat ik opnieuw naar het LUMC ga voor nog een bloedtransfusie als de baby laat zien dit weer nodig te hebben.

Wederom krijg ik bedrust geadviseerd.

Ondertussen lig ik al 2 weken opgenomen in het ziekenhuis en is mijn partner élke dag bij me geweest om me te steunen. Samen keken we via de tablet naar series en keken we Divorce vanuit mijn ziekenhuisbed helemaal uit.

Naast mijn partner kwamen ook families en vrienden regelmatig op bezoek. Er waren dagen bij dat ik het serieus niet erg vond om een dag alleen te zijn. Van mijn schoonmoeder had ik een borduursetje gekregen en nadat mijn moeder een begin had gemaakt, verloor ik mij zelf op avonden in het borduren. Ik vond het heerlijk om te doen! En mede hierom vond ik het niet erg als er een avond geen bezoek kwam.

Op zaterdag werd nogmaals duidelijk waarom alleen Dr K. de echo’s maakte en niemand anders.

Het was al een aantal dagen het geval dat ze inwendig een echo moesten maken om de ader in haar hoofd goed in beeld te krijgen. De baby was met haar hoofd aan het indalen wat ervoor zorgde dat de uitwendige echo geen knap beeld meer kon geven.

Na de CTG van de ochtend, waar ik langer dan normaal aan moest liggen voor artsen tevreden waren, kreeg ik weer een echo.

Dr. K was een dag vrij, of had andere belangrijke bezigheden wat ervoor zorgde dat ik een compleet vreemde vrouw aan mijn bed had voor de inwendige echo. Waar ik altijd naar een echokamer ging, een stapel handdoeken onder mijn billen geschoven kreeg om goed beeld te krijgen, kwam zij naar mijn kamer met een mobiel echo apparaat en zou alles vanaf daar wel kunnen bekijken.

Niet dus! Na een mislukte inwendige echo moest ik toch naar die ene echo kamer waar ze opnieuw een inwendige echo maakte en concludeerde dat de waardes toch wel erg afweken.

Het is nooit gezegd of bevestigd maar ik denk dat er paniek op de afdeling ontstond.

Doordat ik al twee weken in het ziekenhuis lag en niet veel om handen had, bouwde ik een sterke band op met mijn ongeboren kindje. Ik wist vanaf die ochtend tijdens de CTG al dat alles oké was en ze die dag niet geboren hoefde te worden. Het was dan wel zaterdag maar mijn kindje had een luie zondag.

Op die zaterdag is er verder weinig gebeurt. Ik geloof dat ik wel nog extra aan de CTG heb gelegen maar het daarbij is gebleven.

Op zondag kwam Dr. K weer voor een echo en zei dat er toch wat onrust was de dag ervoor. Hierop reageerde ik dat wat er ook gezegd zou worden, ik het niet had toegestaan als ze mijn kindje wilde gaan halen want ik voelde dat het goed zat.

Dr. K gaf me de uitleg dat het rustige gedrag heel goed kon komen van de longrijpingsprik en de CTG daarom zo’n beeld gaf.

De week ging verder en alles bleef hetzelfde beeld geven. De baby deed het nog steeds enorm goed voor de situatie waarin ze verkeerde.

Toen was het donderdag 4 februari, 31 weken zwanger. Door alle positieve berichten, al 3 weken lang, gingen we hopen! Hopen dat we 32 of misschien wel 34 weken gingen halen.

Mijn agenda werd zorgvuldig bekeken, de planning werd als volgt:

Op maandag geboren worden, bijkomen van de geboorte en op donderdag opereren. Ik keek uit naar 7 maart, dat vond ik een mooie maandag om moeder te worden. Het bleef bij dromen….