Week 25: Rouwen en gelukkig zijn

Om dit moment ben ik alweer 25 weken zwanger. Ik geniet van elke moment dat mijn kereltje een teken van leven geeft. Onze "Kruimel" is gelukkig ook een heel bewegelijk mannetje.Elke keer als ik iets van mijn mannetje verneem word ik gelukkig. Als mensen vragen ben ik ook gelukkig. Ik denk dat ik extra gelukkig ben omdat ik weet hoe zwart het leven kan zijn. 

Precies een jaar geleden was mijn leven, en het beeld hier van nog compleet anders. Net moeder van een prachtige dochter genaamd Anne. Anne was mijn wereld. Ik denk zoals elke verse moeder heb je maar 1 doel voor ogen en dat is je kindje. Zolang je kleintje het goed heeft, tevreden is en het goed doet ben je als moeder zo trots als een pauw. Wat maken die gebroken nachten nu uit, als je bij het bedje komt en er kijken twee prachtige oogjes je dwingend aan "mama, eten" of "mama, natte luier" dan is die acht uur slaap niet belangrijk. Vorig jaar leefde ik nog op die manier, nooit gedacht dat het binnen 1 dag voorbij zou zijn. Nah 1 dag, eerder een paar uurtjes. Je neemt afscheid van je meisje, je gaat even weg en op locatie krijg je het telefoontje die geen enkele moeder, vader of persoon wil krijgen. Aankomende zaterdag 23 augustus is het precies een jaar geleden dat ik dat telefoontje kreeg. Onze dochter overleed aan wiegendood. 

Ik kijk nu door foto`s en zie foto`s van precies een jaar geleden. Vermoeid en trots was ik met een prachtige dochter. Ik bereid me nu voor op zaterdag, 23 augustus. Mijn vriend en ik hebben besloten dat we die met z`n viertjes gaan doorbrengen. Papa, mama, Anne en Kruimel. Het word een gezinsdagje. Ook al is Anne ver weg en Kruimel nog in mijn buik, we zijn een gezin. Zaterdag vieren we dit. We vieren Anne haar 8 weken op deze aarde. Haar verjaardag hebben we met alle familie gevierd, met taart en cadeautjes (leuke dingetjes bij het grafje). Haar sterfdag houden we klein, intiem en met elkaar. 

Als ik kijk wat er van af die 23 augustus allemaal is gebeurd ben ik trots en stiekem zelfs gelukkig. Ik heb Anne mogen kennen, ik weet dat ik tot het einde haar hand heb vast gehouden. Toen ze op 29 augustus werd gecremeerd hebben mijn vriend en ik haar tot de ovens gebracht. We hebben alles gedaan om niet van haar zij te hoeven wijken. Precies een maand later werd ze naast mijn opa (waarna ze is vernoemd) begraven. De stenen passen bij elkaar en we hebben altijd hele gesprekken met opa dat hij niet te veel ijsjes moet eten met Anne. We zijn bij een lotgenoten groep gekomen, we hebben meerdere ouders ontmoet die het zelfde verkeerde lot uit de loterij ontvingen. Ook hebben we met kerst een wensballon opgelaten, iedereen zette wat op de ballon en hij ging heel snel, heel hoog. Mijn tekst was "ga maar vogeltjes voeren met opa opa". Vandaar dat haar broertje op dit moment nog Kruimel heet. Op 24 maart kwamen we er achter dat Anne grote zus ging worden, rond de zelfde tijd kregen we ook een nieuw huisje. Van af dat moment werd alles ook wat helderder, het begon op te klaren om ons heen. 

Bijna een jaar later, gelukkig maar nog steeds in rouw. Ik was vandaag bij de tandarts en hij had het verhaal over Anne gehoord van mijn ouders. Af en toe word je overvallen door emotie en slik je het weg. Ik laat niet snel mijn tranen zien. Mijn tranen zijn voor thuis, voor bij haar grafje. Rouw en geluk gaan heel goed samen. Rouw kom je ook nooit overheen, je moet er mee leren leven. Iedereen gaat anders om met rouw. Ik denk het feit dat we een prachtig lichtpuntje in ons leven hebben waar we naar toe leven, we op dit moment goed met de rouw kunnen omgaan. Rouw zou altijd een zwarte schaduw zijn die ons achter volgt. En af en toe moet je even in de schaduw zitten om het licht te kunnen zien. Ik ben gelukkig en ik rouw. Ik ben trotse moeder van Anne en van Kruimel. Voor Kruimel moet ik nog vechten. Voor Anne vecht ik nog steeds. Van beide kinderen geniet ik. De ene in herinnering en de andere in mijn buik.