9 jaar geleden
Week 23: De dromen van een wiegendood moeder
Dromen is een heel belangrijk onderdeel van zwanger zijn. Na het mee maken van de grootste nachtmerrie veranderen dromen wel.
Ik kan me nog heel goed de dromen, die ik tijdens mijn zwangerschap met Anne had voor de geest halen. Ik wou graag een gezonde dochter. Ik ben er vrij laat achter gekomen dat ik zwanger was dus ook nog wel de aardige paar borrels gehad. Ik was bang dat mijn dochter gehandicapt zou zijn, dat ze problemen zou krijgen in haar leven omdat ik te stom was om naar mijn eigen lichaam te luisteren. Ik keek verder heel nonchalant tegen de zwangerschap en vooral het bevallen aan. Ik dacht "ach dat doe je zo even". Bij mij kon je rustig aankomen met horror verhalen, ik had alle vertrouwen in mijn eigen lichaam en dat van mijn dochter. Over na de bevalling, over het opvoeden had ik al helemaal vertrouwen. Ook al was ik bang dat mijn dochter schade had opgelopen door mijn losbandige kroeg leven, mijn vriend en ik zaten op 1 pagina, we dachten overal het zelfde over en waren beide heel zorgzaam aangelegd. Het had ons niks uit gemaakt als ze leer, gedag of andere problemen zou hebben, ze is onze dochter en wij houden van haar.
Het was echter als ik in slaap viel dat mijn onzekerheden echt boven kwamen. Ik droomde dat ik mijn dochter nooit hoorde, ze was saai, levenloos en liet zich echt nooit horen. Als ik nu naar de dromen kijk word ik altijd een beetje bang. Net als of ik gewaarschuwd werd toen ik nog zwanger was. Op die vrijdag middag was ze levenloos en liet ze zich niet meer horen. Anne werd een engel met acht weken.
Nu ik 23 weken zwanger ben van Kruimel, ons zoontje denk ik heel anders. Vertrouwen op mijn lichaam doe ik minder. Ik heb met Anne een HELLP gehad (zwaarste vorm van zwangerschapsvergiftiging). Ik luister wel veel meer naar mijn lichaam. Nu kamp ik al 3 weken met ongelooflijk stijve heupen, zere boven benen en af en toe een steek in mijn lies. De gynaecoloog vertelde me dat dit bandenpijn is, en wanneer ik het voel het rustig aan moet doen. Voor de mensen die mij kennen, Nienke en rust is een hele vreemde combinatie. Het liefst ben ik met 10 dingen tegelijk bezig. Maar nu zit ik vaak op de bank, laptop op schoot en van af mijn laptop 10 dingen te gelijk doen. Mijn nesteldrang begint wel langzaam op te borrelen en mijn vriend moet me af en toe terug sturen naar de bank omdat ik soms een moment van "ik moet dit nu schoon/af/opgeruimd" hebben.
Als ik nu naar de bevalling ga kijken weet ik niet wat ik moet denken. Ik weet dat ik weer kans op een HELLP heb. Mijn beeld nu van een bevalling is dat je naar het ziekenhuis gaat, je word als kerstboom opgetuigd met meters en infusen en ze laten je bevallen. Gelukkig beviel ik binnen 6 uur van Anne en heb ik niks meekregen van de knip die gezet werd. Maar heb eigenlijk vrij weinig van de bevalling meekregen. Doordat ik lichamelijk zo verzwakt bleek te zijn kon ik mijn weeën niet opvangen. Ik kreeg een sterke pijnstilling via infuus waardoor ik een beetje van de wereld was. Het was zo erg dat ik soms adem vergat te halen. Mijn vriend heeft doodsangsten uitgestaan, ik wou alleen maar slapen. Toen de druk weeën begonnen werd ik van de pijnstilling afgehaald en heb ik vol bewustzijn mijn dochter op de wereld gezet. Waar ik nog steeds mega trots op ben. Hoe ik mijn bevalling nu inbeeld is redelijk dat beeld alleen met meer bewustzijn omdat ze me beter in de gaten houden dus eerder zouden inleiden.
Over na de bevalling durf ik soms te dromen, durf ik soms al wel plannen te maken voor na de eerste 8 weken. Die 8 weken is zo`n grens. Als we die weken voorbij zijn is er meer hoop. Vreemd genoeg hoop ik straks dat wanneer ik een babyshower of kraambezoek krijg dat mensen niet met cadeautjes aankomen waar de kleine pas over een half jaar wat aan heeft. Dit puur omdat ik zelf nog niet zover durf te dromen. En ik word onzeker als ik aan die grens van 8 weken en verder denk.
Als ik ga slapen zijn mijn dromen die me nu juist hoop geven. Ik droom vaak over het zelfde vrolijke knulletje van 1 of 1,5 jaar oud die het soms uit krijst van het lachen. Ik droom over een heel vrolijk en actief mannetje met een volle bos blond haar en pretoogjes. Deze dromen geven een wiegendood moeder hoop. Ik weet wat ik wil, en wat ik wil verwachten. Ik vertrouw mijn zoontje net zo veel als mijn dochter. Anne was hier waarschijnlijk maar 8 weken om een reden. Want als Anne niet was gekomen, niet wat overleden was ik nu niet bewust zwanger van Kruimel. Ik denk dat Kruimel nu in ons leven komt nadat wij deze ervaringen en littekens hebben om een reden. Wat de reden is, daar moeten we nog achter komen.
XoXo Nienke
Dankjewel voor de tip. Wij mogen apparatuur van uit het ziekenhuis lenen, een monitor die nauwkeuriger werkt dan de nannycear. Dus daar hoeven we ons niet druk om te gaan maken. Wel blijft het natuurlijk onzeker en spannend. En het is natuurlijk liever 100x te vaak dan 1x te weinig.
spirnay
Jeetje, kan me voorstellen dat het wel moeilijk is maar ik wens je een hele goede zwangerschap toe! Wellicht dat een nannycare sensormatje je wat rust brengt? Ik was als de dood dat mijn kindje zou overlijden en we kregen dit matje via de verzekering voor niks. Deze registreert de ademhaling en als hij die niet kan waarnemen gaat er een heel hard alarm af. Bij de eerste (prematuur) is hij nooit afgegaan, maar bij de tweede (extreem prematuur van jan 2014) is hij inmiddels al 3x af gegaan. Gelukkig was hij dan door het hele bed heen "gekropen" en lag dus niet meer goed op de mat maar het bracht wel rust dat we wisten dat hij dus goed gecontroleerd werd
Anoniem
Wat een mooi geschreven stuk, en wat een nachtmerrie om Anne zo aan te treffen. Ik wens jullie en Kruimel een hele mooie toekomst toe. Bedankt voor je verhaal. Groetjes, (Ook een) Anne
Anoniem
Ik ben heel erg trots op je en je hebt een heel mooi verhaal geschreven. Ik droom ook over een lekkere actieve jongen die ik samen met jou, jeroen en iedereen mag zien opgroeien. LoveU!