8 jaar geleden
Week 22 het wordt steeds moeilijker
Na een hevige bloeding zijn we weken verder. Het bloeden stopt niet. Iedereen is hoopvol en leeft verder. Maar ik sta stil, ben zo bang!
Vorige week weer een echo gehad. Alles was goed. Of beter gezegd ze kunnen bij de gyn minder goed kijken dan bij de 20 weken echo. Er was wat vaags te zien, dat zal dan wel de bloeding zijn.
Verbazing bij iedereen, het bloeden gaat door. Dat hadden artsen niet verwacht, mensen in de omgeving nog veel minder. Zelfs de gyn vroeg of het inmiddels al gestopt was. Nee dus. Niet meer zo erg als in het begin. Nog maar een keer of 3 per dag. En altijd 'ouder' maar weg is het nooit meer geweest.
Soms is het zelfs weer wat roder, dan is 'het' kennelijk opnieuw begonnen. En ik ben bang. Hoopvol want we zijn bijna bij 24 weken (behandelgrens voor geboren kinderen) angstig omdat we echt nog 14 dagen moeten.
Waar doe ik goed aan? Kan ik dat rondje wel wandelen of.. Kan ik wel een poosje met mijn dochter op de grond spelen of..? Het valt me steeds vaker aan, juist omdat het licht van 24 weken eindelijk in zicht komt.
Mijn omgeving is zo hoopvol en leeft verder. Staan er nauwelijks nog bij stil en zijn verbaasd als ze op hun vraag, hoe gaat het? Het antwoord krijgen dat het nog steeds niet is gestopt. Maar ik sta stil. Mijn leven staat stil. En niet alleen dat van mij. Hoe positiever ik erin kan staan, hoe beter het is. Voor mijn ongeboren baby voor mijn kind, voor mijn man. Maar soms gaat het even niet.
En waar moet je dan heen? Naar je ouders? Die hebben het er al zo zwaar mee. Vrienden? De meeste hebben (helaas) geen kinderen. Manlief? Die werkt zo hard hij kan om maar niet te hoeven denken.
Dus maar weer schrijven. Het lucht op. Lieve reacties van jullie, of de extra volgers, mensen leven met me mee. Van een afstand of dichtbij, dat weet ik ook wel. Bedankt allemaal, ik heb het nodig.
Zo lang mijn baby zo dapper doorvecht, mag ik niet opgeven. Die kleine verdient het dat mama sterk is.
Maar soms wil ik gewoon even huilen. Om het verdriet van alles dat al is geweest, de angst voor wat misschien wel komen gaat. Voor het gemis van die roze wolk van de zwangerschap.
Ondanks alles groeit mijn buik. Al wordt ik nauwelijks zwaarder, waar ik bij de eerste leek te ontploffen (met twintig weken zat ik al op + 10 kg) Vind mijn man dat ik mager wordt. In totaal haal ik net de 3.5 tot 4 kilo extra. Ergens een zegen (vorige keer was het nogal een gevecht het er weer af te krijgen) maar ergens maakt het me ook bang. Mijn lichaam moet hard werken voor deze zwangerschap. Steeds extra bloed, al is het niet veel alles bij elkaar.. Ben ik daarom zo moe? Kan ik daarom s'nachts niet slapen? Het middagdutje maar weer afgeschaft, het helpt wel iets ik ben nu maar 2 uur wakker per nacht i.p.v. 4 maar overdag ben ik op.
Gelukkig de oudste kan goed zelf spelen, al verveelt ze zich inmiddels te pletter. Iemand nog tips voor een kind van 1.5 jaar, dat graag actief is maar nu heel de dag binnen moet zitten? Kleuren en voorlezen zijn we na een uur ook wel beu. De tv staat al vaak genoeg aan, (vooral kattenfilmpjes zijn een uitkomst) en gelukkig komt de poes van de buren vaak voor het raam spelen. Maar hoe krijg ik in vredesnaam de rest van de uren vol? Zij verveelt zich en wordt drammerig en ik heb geen idee wat we nog meer kunnen doen..
tuhalmodjipen
het lijkt me heel erg om dit allemaal mee te maken en ik hoop daarom ook dat alles goed gaat met jullie kleine en jij. misschien kan je je oudste kind bezig houden met duplo , blokjes of met een babypop met een flesje mijn zoontje kan daar uren mee bezig zijn . ik wens je heel veel strekte toe en hoop dat de kwaaltjes snel weggaan en je kan genieten van de zwangerschap.
Annemiek2
In de boekenweek heb ik het proefjesboek gekocht. Eigenlijk voor kinderen vanaf 8 jaar maar er staan leuke en simpele proefjes in. Ze zijn in 10 minuten te doen en de ingredienten hiervoor zijn veilig en eenvoudig. Dit boek is gebaseerd op proefjes.nl Misschien kun je hier een paar leuke ideetjes vinden.
Ladu
Fijn om te lezen dat het dus ook gewoon zo kan. Ik hou al sinds de eerste bloeding rust. Mag niet tillen (ook kindlief niet) heb daardoor allerlei aanpassingen in huis omdat ze toch af en toe uit bed gehaald moet, en verschoon op de bank. Fijn als ze niet op de bank wil klimmen, meestal gelukkig wel en anders is het drama. Huishouden doe ik niet alleen de was in het wasmachine doen en in de droger. Ophangen doe ik ook niet. Koken doe ik min of meer. Pizza in de oven schuiven of de chinees bellen. Soms een pan met aardappels koken, als manlief van te voren de pan met water klaar zet en zelf weer afgiet. Ik zit veel (altijd) en lig regelmatig. Voor mijn dochter ish et echt moeilijk, helaas mag ik haar niet tillen dus in de keuken meekijken met koekjes bakken zit er niet in, ze kan het dan toch niet zien en wordt boos. Inmiddels ga ik maar weer naar verjaardagen, gewoon om er even uit te zijn voor mij en kind. Eerst durfde ik dat niet vanwege de andere (drukkere en grotere) kinderen. Maar ja je moet toch iets. Hoop toch op de 40 weken. Steeds een beetje meer. Tot die tijd blijf ik schrijven, dat helpt ;)
Anoniem
Jeetje wat heftig! Hier vanaf 22 weken bloedverlies. Ik had achteraf een bij placenta. Dat zagen ze eerst niet op de echo pas toen ik werd opgenomen met 24 weken (ivm bloedverlies) zagen ze "iets". Tot het einde toe bloedverlies gehad..niet meer gewerkt en rust houden (met een peuter van 2 :p ) en wat denk je...ik liep overtijd. Met 41.4 ben ik ingeleid want ik was het zo zat. Ik hoop dat jou beebje ook lkkr blijft zitten! Het is spannend.. Heel veel sterkte!