Wat voel ik me leeg van binnen

Leeg van binnen…. Ik voel me op dit moment ontzettend leeg van binnen, ik weet niet zo goed hoe ik me moet gedragen. Iedere keer doet het zo´n pijn, en voel ik me zo verdrietig. Afgelopen dinsdag ben ik weer gaan werken, ik ging met een soort van lood in m´n schoenen naar m´n werk. Ik zal vertellen waarom, ik had gewoon gehoopt dat ik dit keer naar m´n werk zo gaan met het goede nieuws…. Het werken ging op zich wel, ik probeer tijdens het werken m´n gevoel even aan de kant te zetten. Want het heeft geen zin om op je werk continu te huilen. Is voor jezelf niet leuk maar voor de werksfeer al helemaal niet. Ik had aan het eind van de dag wel last van m´n buik, dus ik heb de rest van de week niet meer gewerkt. Om toch nog even m´n rust te pakken.

Zoals bijna elke vrouw heb ook ik vroeger in m´n hoofd altijd het plannetje geschetst hoe het er allemaal uit zou gaan zien ´´als ik later groot ben..´´. Ik wilde eerst trouwen en dan pas kinderen, ik wist ook precies hoe m´n jurk er uit moest zien(jammer genoeg weet ik het niet meer). Ik zou bruidsmeisjes hebben, ik zou een hele lange sluier hebben. Ik zou 2 kinderen nemen(ja je leest het goed nemen, ik was ook 12 toen ik dit zei) en ik wilde graag 2 meisjes en ze zouden de naam Sterre en Romy krijgen. Ik vond dat hele mooie namen omdat toen ik 12 was, die naam nog niet veel had gehoord. Nou die schets is heel anders geworden twee ding klopte er wel ik ben getrouwd en had een lange sluier. De rest is op dit moment even anders, ik heb het in één van m´n blogs wel verteld. Ik ben getrouwd met de liefste man, het was voordat ik ging trouwen met hem af en toe wel even lastig. Mijn man heeft een spierziekte en ik wilde heel graag trouwen met een hem ondanks z´n spierziekte (hij heeft geen MS of ALS het heet Spinocerebellaire ataxie type 3 ), ik wist niet hoe het er over een paar jaar uit zou zien. Ik had ook niet van te voren gedacht, dat onze kinderwens niet zo makkelijk zou gaan zoals ik schetste. Sinds dit traject ga ik er ook heel anders mee om en is het allemaal niet vanzelfsprekend. Het maakt me ook echt niet uit of dat het een jongen of een meisje is, ik zei ook vaak ´´nee geen tweeling´´ maar nu maakt het me ook echt niet meer uit.

Ik hoop dat ook ik het mag voelen bewegen, dat ook ik misselijk zal zijn van de zwangerschap. Ik hoop het ooit mee te maken dat ik m´n eigen kind in m´n armen kan houden dat ik aan hem/haar kan ruiken. Ik hoop dat ik het ooit mag mee maken dat ik niet wakker word van m´n wekker, maar het gehuil van m´n eigen kind. Ik hoop dat ook ik met een diepe zucht op de bank mag ploffen en zeggend; he he hij/zij slaapt. Ik Hoop dat ook wij ouders mogen worden…..