Snap
  • Zwanger

Wat nu, nu de IUI'S mislukt zijn (blog 3)

Alle hoop is nu gevestigd op het AZM. Zal het IVF of ICSI worden!

we hebben gekozen voor het AZM in Maastricht. Onze gynaecoloog stuurt alle gegevens door, en voor ons is het nu wachten tot het AZM een oproep stuurt.

Ondertussen gaat bij iedereen alles door, terwijl bij ons alles op z'n kop staat. Diep van binnen voel ik mij doodongelukkig, maar probeer dat niet te laten zien. In mijn omgeving heb ik alleen maar met zwangere vrouwen te maken. Iedereen om ons heen is zwanger en ik moet laten merken dat ik blij voor hun ben, en dat is verdomde lastig. Ik ben stikjaloers. Waarom hun wel, en wij niet.

We krijgen een brief van het AZM met een eerste afspraak over 1,5 maand. Nog niet bij de ivf afdeling, maar bij de gynecoloog. Ik ben niet blij dat het pas over 1,5 maand is, maar hier kan ik weinig aan veranderen. Ik spreek met mezelf af, dat ik deze 1,5 maand er niet mee bezig probeer te zijn.  En dat lukt. We hebben besloten er een weekje tussenuit te gaan met mijn schoonouders. 1 week voor we vertrekken verlies ik wat bloed, het lijkt op oud bloed (is erg donker, meer bruinzig van kleur). De menstruatie kan het niet zijn, dit heb ik 2 weken geleden gehad (wel minder dan normaal). Ik verlies niet veel bloed, maar elke dag een beetje. Na 3 dagen heb ik ook een beetje pijn in mijn onderbuik. Ik denk dat ik een blaasontsteking heb, en bel naar de huisarts. Ik mag diezelfde middag nog komen met mijn urine. 

Aks ik bij de huisarts ben, krijg ik de standaard vragen die ze stellen bij een urineonderzoek. Kan het zijn dat u zwanger bent? IK; uuuh nee hoor, dat kan echt niet. En trouwens, ik ben 2 weken geleden gewoon ongesteld geweest. Ik zit met de huisarts te praten, terwijl ze word geroepen door de assistentes. Als ze terug komt, kijkt ze me bezorgd aan. Mevrouw, u bent zwanger!!!! Ik kijk haar vol ongeloof aan. Hoe kan dit nou!!! Maar,...zegt ze, gezien je bloedverlies en buikpijn ben ik bang dat je een miskraam krijgt.    BAM!! Heeeeel even zat ik op een roze wolk. Ik moet me melden in het ziekenhuis bij de verloskamers, waar ze bloed prikken om te kijken wat mijn Hcg doet, en ik krijg een echo.

Mijn hcg is hoog, dus dat zou passen bij een zwangerschap. Op de echo is heel vaag iets te zien. Als dit een goede zwangerschap is, is het echt heel pril (5 weken misschien). Over 2 dagen moet ik weer terug naar de verloskamers, en moet ik weer bloedprikken. Ik mag thuis wachten op de uitslag. 2 uur laten ze me wachten voor ze bellen. 

Mijn hcg is iets gestegen, maar had nu veel hoger moeten zijn. Over 2 dagen moet ik weer terug komen,  maar wij vertrekken morgen op vakantie. Ik mag daarom de volgende morgen komen en dan prikken ze nog 1 keer, en weer mag ik naar huis met de mededeling dat ze bellen voor de uitslag. Na 3 uur besluiten we om aan te rijden naar Maurik (waar we een huisje hebben geboekt) , onderweg gaat de telefoon. Het is de gynecoloog. Mijn hcg is erg gedaald en deze zwangerschap eindigd dus op een miskraam. De hele weg heb ik gehuild.

Ik probeer er voor mijn vriend en schoonouders toch een leuke week van te maken. Als ik in bed lig en zeker weet dat iedereen slaapt, laat ik me gaan. Al met al heb ik toch genoten van onze week vakantie.

Vanaf nu leef ik naar onze afspraak in Maastricht. Een week later gaan we naar het AZM. Eerst moeten we allebei bloedprikken, om er zeker van te zijn dat we allebei geen soa of andere ziektes hebben. Het priklab hebben we zo gevonden, ligt vrijwel meteen aan het begin, maar dan de afd. Gynaecologie. ... tjeee wat is dit ziekenhuis groot. 

Eenmaal daar aangekomen zijn we meteen aan de beurt, zo dat is ook wel eens lekker. Binnen zitten 2 mannen en een vrouw op ons te wachten. (1 gynaecoloog en 2 in opleiding) ze vragen me of ik het erg vind of ze meekijken (nee joh, er hebben inmiddels al 20 verschillende artsen van onderen gekeken, dan maken deze 2 niks meer uit).

We gaan jou even inwendig onderzoeken hoor ik de gynaecoloog zeggen. IK; "alweer, dat hebben ze in het ander ziekenhuis al gedaan". Ja mevrouw, maar wij willen het zelf ook nog een keer doen. Mmmw ok dan. Ze onderzoeken me inwendig, en vinden niks geks. We krijgen groen licht en ze plaatsen ons op de wachtlijst. Slik, wachtlijst.... ook dat nog, nog langer wachten... ik knik dat het goed is, kan ook niet veel anders eraan doen dan ermee akkoord gaan. Wel mogen we vast kennis gaan maken op de IVF afdeling, en mijn vriend mag daar zijn zaad inleveren die hij daar in een speciaal hokje mag produceren. Alle andere keren mocht hij dat thuis doen, omdat het andere ziekenhuis maar 10 min. Rijden is. Maastricht dus niet. 

Erg makkelijk gaat het niet, ik ga mee in het hokje, maar op de achtergrond horen we de mensen van het lab praten. Na een kwartier besluit ik om hem maar ff alleen te laten. Ik zit al ruim 20 min. In de wachtkamer als hij eindelijk naar buiten komt. Zijn gezicht staat niet vrolijk en even ben ik bang dat het niet gelukt is, maar dan glimlacht hij breed en steekt het potje hoog in de lucht. Yess!! Toch nog gelukt.

We mogen naar huis en ze bellen ons met de uitslag. Aan de hand van de uitslag bepalen ze of het IVF of ICSI zal worden. 2 dagen later worden we gebeld, het zaad is inderdaad niet zo goed, maar goed genoeg voor ICSI. Mijn hart maakt een sprongetje. 

Meteen worden we uitgenodigd voor een bijeenkomst. Deze is verplicht. Hier krijgen we alles over de behandeling te horen. 

Een maand later is de bijeenkomst. Hier leggen ze precies uit hoe deze behandeling werkt, welke attributen er gebruikt worden etc. Ik blijf staan bij de punctienaald, wtf is dit.... ze laten me zien, middels een filmpje hoe ze hiermee de eicellen uit de eierstokken halen. Ik trek wit weg en vraag; toch wel met verdoving mag ik hopen? Nee mevrouw, u krijgt wel een prik waar u rustiger van word, en u mag een paracetamol innemen indien u dat wenst. (Opeens twijfel ik, wil ik dit wel..... ja tuurlijk dit is onze kans op een kindje).

Waar we dan weer heel vrolijk van worden, is dat we wel 50 stellen zien lopen op deze bijeenkomst. Wij zijn dus niet de enige.... we krijgen ook te horen dat we soms een dag van te voren weten wanneer we moeten komen (als we met de behandeling bezig zijn). Shit, hoe gaan we dit regelen op ons werk. Bij het andere ziekenhuis probeerde we alles zo vroeg of zo laat mogelijk te plannen. Hier gaat dat lastiger én het is 1 uur heen en 1 uur terug. Er zit niks anders op dan onze baas in te lichten. (Wij werken trouwens bij hetzelfde bedrijf). We besluiten naar de Directeur te gaan. Hij is godzijdank heel meelevend en zegt ons dat als wij hem savonds laten weten dat wij de volgende dag daar moeten zijn, hij het verder regelt, en laat ons weten dat hier hij met niemand over zal praten, want dit gaat niemand wat aan ... wat geweldig van hem!!!

Daar staan we dan, op de wachtlijst. Er gaan 4 hele maanden voorbij zonder dat we iets horen. In Juni gaat dan eindelijk de telefoon... we worden verwacht in Maastricht. We krijgen te horen dat we in juli mogen starten met de behandeling.. yeahhh eindelijk.

We krijgen een stappenplan voorgelegd. In Jullie (2008) mag ik starten met (jawel, jullie lezen het goed) DE PIL. Deze moet ik 3 weken innemen.  (dit om mijn hele cyclus stil te leggen) Als ik de pil 2,5 week slik mogen we weer langskomen. Alles ziet er goed uit, geen eicel te bespeuren.... joepie... na 0,5 week ga ik beginnen met het eerste hormoon Decapeptyl. Decapeptyl onderdrukt mijn eigen cyclus...

Ik krijg voor alle medicijnen recepten mee, wel 3 blaadjes vol. Decapeptyl voor 4 weken, puregon (stimulatiehormoon) voor 2 weken, 2 x pregnyl en voor 3 weken utrogestan bolletjes (voor na de behandeling).

In augustus mag ik beginnen met decapeptyl. Dit is een kant en klaar spuitje, elke dag 1 spuit. Een week later kijken ze hoe mijn baarmoeder en eierstokken eruit zien. Prima!! Volgende week weer terug, weer ziet alles er keurig uit... vanaf vanavond mag ik de decapeptyl en puregon gaan mengen. En nu mag ik 2 dagen later terugkomen. Ik heb aan een kant 6 beginnde eicellen en de andere kant 5... yess. In de 8 dagen die volgen komen we nog 3 keer terug om te kijken hoe groot de follikels zijn. Op de 11e dag na de eerste puregon mag ik alleen de pregnyl zetten, de follikels zijn groot genoeg. precies 36 uur later vind de punctie plaats.

Het is de dag van de punctie. We melden ons netjes en ze gaan een routinecontrolle doen. Bloeddruk, temperatuur en gewicht. Bij het laatste schrok ik toch wel. Bij aanvang van de pil woog ik 65 kilo, vandaag 75 kilo... 10 kilo erbij door de hormonen... 

Ik krijg het bewuste spuitje (waar ik rustig van zou worden) maar ik merk er geen snars van. Ik lig in een bed met een soort pyjama aan (alleen van boven) als ze me komen halen ben ik gespannen, maar ook nieuwsgierig. 

De punctie is erg pijnlijk.... ze maken een bewegende punctienaald aan de inwendige echo vast. Daarmee gaan ze naar binnen, en gaan vervolgens met de punctienaald door de vaginawand naar de eierstokken, ook hier moeten ze doorprikken. Vervolgens prikken ze alle follikels aan en zuigen ze leeg (dit laatste os het pijnlijkst). Ik ben blij als het achter de rug is. Wat wel leuk is om melden is dat het lab in de ruimte ernaast. Er zit een doorgeefluik tussen de ruimtes. Alle buisjes met het vocht uit de follikels geven ze meteen door het luikje, en elke keer als het lab een eicel vind roepen ze dit door het luikje.

Eenmaal terug op bed horen we hoeveel eicellen ze precies hebben gevonden. 11 stuks.. yess!!

Nu komen ze mijn vriend halen, hij mag nu zijn werk gaan doen. Binnen 20 min. Is hij terug. GELUKT roept hij blij. Na 1 uur uitrusten mogen naar huis. Over 2 dagen worden we gebeld als er bevruchting is, meer vertellen ze ook niet. Wij mogen VOOR de terugplaatsing niet weten hoeveel bevruchte eicellen we hebben. Dit is een beleid dat ze daar voeren, om te voorkomen dat er door patienten onderhandeld gaat worden over hoeveel embryo'ser teruggeplaatst worden.

Nu moeten we 2 dagen wachten.... spannend. 

Het vervolg komt in mijn volgende blog.