Wat niet meer is

Daar sta je dan. Blij? Eigenlijk niet. Maar wat dan wel...? Dit is toch wat je wilde. Ooit. Dit was je allergrootste wens. Waarom voel je je niet blij? Wat voel je dan wel? Onzeker? Ongeloof? Wat is er toch mis met me...

De ochtend gaat langs mij heen. Totdat mijn man en ik even alleen zijn. "Ik ben zwanger..." Mijn man door het dolle. Waarom is hij wel blij, maar voel ik niks? Waarom voel ik niks?

Wil ik wel een 3e... die vraag zit mij heel de dag dwars. Ik wéét dat ik het wilde, ooit was het mijn grootste wens. Die wens niet direct in vervulling kunnen brengen brak mijn hart. Wat heb ik om mijn niet vervulde derde kinderwens gehuild. Maar uiteindelijk was ik klaar met huilen en vond vrede in ons gezin. En nu was ik ineens na 2 dagen nog niet ongesteld en bleek die wens ineens in vervulling te gaan. Dat is toch het mooiste wat er is?

En hoeveel ik er ook over bleef piekeren, het geluksgevoel kwam niet. En toen ik bij het afvegen het eerste vleugje bloed zag wist ik genoeg. Alles viel op z'n plek. Dit kindje zal nooit komen. Wat was het verdriet intens. Hoe kan je zó verdrietig om iets zijn waar je jezelf nooit echt gelukkig over hebt gevoeld?  

Ik neem alweer afscheid van een droom die niet in vervulling mag gaan...