6 jaar geleden
WAT NIEMAND ZEGT OVER BEVALLEN (DEEL 2)
Je bent nooit kwetsbaarder dan wanneer je aan het bevallen bent. Je lichaam neemt het van je over en begint met bevallen, of je er nu klaar voor bent of niet. Vergelijk het met een python achtbaan die begint te rijden terwijl je nog niet zeker weet of je beveiliging goed vast zit.
Om te bevallen moet je alle controle loslaten. Alle besef van tijd ook. Je moet alles laten gaan en je concentreren op je taak; want iets anders is er niet. Je hebt amper controle over je eigen stem, over je hartslag, ademhaling. En of je nu wil of niet, je lichaam gaat verder. Het blijft een wonder. Op het moment dat je als vrouw voor de eerste (of enige) keer moeder wordt, staat de tijd stil. Je neemt daar ter plekke afscheid van de vrouw die je daarvoor was. Misschien niet bewust, op dat moment. Want vaak weet je nog niet welke gevoelens, zorgen en blijdschap je te wachten staat. Dat kindje dat op je buik wordt gelegd na het bevallen, dat is je nieuwe leven. Vanaf dat moment ben je moeder, en ziet je prioriteiten pakket er voor altijd anders uit. Zoals mijn vriendin een keer zei: “Het zorgeloze leven is voorbij op het moment dat je moeder wordt.” En niets is minder waar dan dat.
De stille seconden waarin ik besefte dat mijn kind geboren was, die paar seconden voor haar eerste geluidje, ging de wereld weer open. Waar ben ik? dacht ik even. Alsof ik uit een diepe slaap wakker werd. Hoe laat het was wist ik niet, hoe lang ik er over gedaan had ook niet. Wat mijn lichaam had gedaan, ook daar van had ik geen idee. Ik werd alleen overmeesterd door een – nooit eerder zo gevoeld – gevoel van respect voor mijn lijf. Dat het zulk natuurgeweld had aangekund.
En op het moment dat je kind op je buik wordt gelegd, wordt alles duidelijk. Dan ben je moeder. Onwennig wel nog. Onzeker ook. Als moeder word je constant met je eigen kwetsbaarheid en onzekerheid geconfronteerd. Maar ook dat zal wennen. De gordijnen gaan open, je bent niet meer alleen, het isolement ebt weg uit je lijf, via je benen. Je hoort weer stemmen, je voelt eens voorzichtig aan de vingertjes van je kind, en daar begint dan langzaam de tocht die de verdere rest van je leven zal duren: het leren kennen van je kind, het leren leven met de zorgen en het ervaren van een onvoorwaardelijke liefde, die dieper gaat dan welk ander gevoel dan ook.
Anitas84
Mooi beschreven en zo herkenbaar!!
Angelaa1992
Prachtig beschreven, ik ben benieuwd wat mij te wachten staat!
Anoniem
En ik bedoelde toe te voegen: leuk ook dat anderen je verhaal juist niet herkennen. Tieme
Anoniem
Reactie van een man hier: Ook voor mannen is dit herkenbaar. Ik kan me vaag uit een vorig leven dat ik ooit zonder kinderwagen over straat liep. Geen idee meer hoe dat voelde. Ergens vaag herinner ik me dat ik ooit zonder na te denken de deur uit liep. Voor mij geldt ook dat ik een nieuw leven heb. Een leven van voor en na de bevalling. En die eerste is niets meer dan een vage herinnering, waar ik geen gevoelens meer bij kan oproepen. Wat ik wel zag bij mijn vriendin, die er hard voor heeft gewerkt en een prachtig mannetje op de wereld heeft gebracht, is iets vlak voor de geboorte. Tijdens het persen was het contact met de buitenwereld verdwenen, ze sprak nog wel, maar haar ogen waren afwezig, alsof ze in trance was. Leuk om in de reacties te lezen dat andere vrouwen zich ook in je post herkennen. Tieme