Wat je niet wil horen bij een 20 weken echo..

Was ik even blij.. Iedereen die het moest weten wist van mijn zwangerschap. Familie, vrienden & school, iedereen was blij voor ons en steunde ons ook echt. Ik was gelukkig. 

Op 28 december 2015 kregen we een echo om te kijken of we jongetje of meisje zouden krijgen. Ik had tot die tijd altijd het gevoel dat het een jongetje zou worden tot die dag zelf. Ik werd wakker en meteen schoot in me hoofd: nee het wordt een meisje. En dat werd inderdaad die middag bevestigd. Een kleine meid, me vriend moest even aan het idee wennen maar hij was daarna meteen verkocht aan z'n kleine meid. 

De maand januari was een rustige maand. Ik heb het rustig aan gedaan en genoot van mijn maandje vrij. In februari moest ik weer beginnen met school. Ik ben nog met mijn moeder naar Portugal geweest, lekker een weekendje weg. En maakte daar voor het eerst echt contact met me kleine meid, een nacht waarin ik niet kon slapen probeerde ik me baby'tje in me buik wakker te maken. Ik duwde zachtjes op mijn buik en kreeg meteen een reactie terug. Eerst een zacht schopje en toen wat harder. Ik duwde terug en weer een schopje. Dit ging een tijdje door totdat me kleine meid er genoeg van had en weer ging slapen. Ik was zo gelukkig..

Die maandag nadat ik terug was van Portugal had ik de 20 weken echo bij de verloskundige. Alles was goed. De kleine meid groeide goed. Lag op schema en reageerde overal goed op. Aan het eind van de echo checkte de verloskundige de navelstreng en placenta. In eerste instantie zag ze dat ik een velamenteuze insertie had. Dit houdt in dat de navelstreng via mijn vliezen naar mijn placenta liep i.p.v. rechtstreeks naar de placenta. Dit kon tijdens de zwangerschap geen kwaad, alleen bij de bevalling kon het eventueel complicaties geven. Dus werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Diezelfde middag ben ik nog naar de gynaecoloog gegaan. Daar werd echter niks meer over de velamenteuze insertie gesproken maar over een cyste en hematoom in de navelstreng. Dit kon inhouden dat mijn meisje misschien afwijkingen zou kunnen hebben. Gelukkig bleek dit later niet het geval. Wel werd er door de gynaecoloog verteld dat het voor 95% goed kon gaan maar ook 5% dat het slecht zou gaan. Omdat ze de eerste hematoom, bloeding, in de navelstreng al had overleefd wil niet zeggen dat ze dit nog een keer overleefd, want dan groeit de hematoom wat de aders in de navelstreng zou verdrukken waardoor alle toevoer van alles meteen stopt. Maar tot nu toe had mijn kleine meid er niet onder geleden. Ze heeft geen bloedarmoede en is nog goed actief. Ik had een dubbel gevoel. Ik was gebroken want het leven van mijn kleine meid in mijn buik stond op wankelen. Om een goede en uitgebreide 20 weken echo te maken bij de gynaecoloog moest ik die maandag erop terugkomen. Niet wetend dat die dag de ergste dag van mijn leven zou worden.