Wat gaat de tijd langzaam...

Een week geleden heb ik gebeld met de gynaecoloog voor een eerste echo. Aangezien ik bij de eerste bevalling een keizersnede heb gehad, moet ik deze keer weer terug. En dat vind ik absoluut niet erg, ben er echt blij mee. En dat bedoel ik echt niet sarcastisch. Klinkt vreemd, maar ik ben blij met die medische indicatie en de vele controles die er bij horen.

De datum die ik door kreeg was 17 oktober. 17 oktober? Dat duurt nog 2 weken. Pfff moet ik nog zo lang wachten??

Inmiddels zijn we een week verder. Een week waarin ik veel sliep, om de haverklap misselijk was en feest hebben gevierd. Mijn zoontje is 6 jaar geworden. Op zijn verjaardag hebben we toch maar verteld dat hij een grote broer gaat worden. Hij heeft wel zeker 3x gevraagd: Heb je echt waar een baby in de buik Mama? Echt een smelt momentje. Hij wilt al een tijdje grote broer worden. Nu gaat dat uitkomen.

We zijn een week verder. Volgende week maandag is het zo ver. Om 15 uur, moet ik in het ziekenhuis zijn. De minuten kruipen voorbij terwijl ik dit schrijf. Gelukkig kan mijn man mee. Hij moet eigenlijk tot 15 uur werken, maar kan iets eerder gaan. Ons zoontje blijft nog thuis hij oma, aangezien ik niet weet of ik een inwendige echo ga krijgen. Dat hoeft hij niet te zien. Zodra ik zeker weet dat het een "normale" echo is, mag hij mee. Hij zelf denkt dat hij een zusje krijgt. We hebben hem toch maar even duidelijk uitgelegd dat we niet kunnen kiezen, dat doet de baby zelf. (Voor nu is die uitleg genoeg).

Nog een weekje wachten. Boh wat kruipt de tijd...