Wat als zwanger worden niet vanzelf gaat?

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen...al weet ik niet eens echt goed waar ik moet beginnen omdat het verhaal heel erg lang is.

Aan mijn foto kunnen jullie zien dat wij de gelukkig ouders zijn van 2 prachtige dochters maar helaas zijn deze met heel veel moeite gekomen...Dit is ons verhaal:

Het is januari 2001, nee dit is geen type fout, als we beslissen om te stoppen met de pil. Ik kon mijn geluk niet op! Ik had al het een en ander gelezen en ik was heel nuchter en stelde me er op in dat ik wel een jaar nodig zou hebben voor het zou lukken en misschien wel langer.

Helaas kreeg ik al snel na het stoppen van de pil buikpijn en mijn huisarts vond het reden genoeg om even een echo te laten maken. Hij belde zelfs het ziekenhuis op zodat het op korte termijn kon. Ik kon 2dgn later al terecht. Ik ging er heen met het gevoel dat er toch niks aan de hand kon zijn en ik zo weer buiten zou staan. Ik was zelfs alleen gegaan: wat kon me gebeuren....toch?? Toen ze een tweede arts er bij vroegen om de echo te beoordelen wist ik inmiddels wel dat ze iets gezien hadden wat niet klopten. Mijn eilijder bleek niet goed te zijn en ik moest geopereerd worden. Ze moesten een deel van mijn eilijder verwijderen en dit is gebeurt in december 2001.

We mochten het weer een jaartje zelf proberen en als het daarna niet gelukt was mochten we weer terug komen. Na een paar maanden kreeg ik wel weer buikpijn maar op echo's was er niks te zien. En in februari 2003 begonnen we met IUI. Helaas was dit een hele slechte ervaring want tot 2keer toe was mijn eisprong in het weekend en dan deden ze geen inseminatie............we moesten het zelf maar gezellig maken! pffff of het dan nog gaat lukken....?? Ook bleef ik maar aangeven dat ik buikpijn had maar daar werd niks mee gedaan. Via de huisarts werd er een uitwendige echo gemaakt en daar troffen ze een bal aan van 9cm doorsnee en ik zou direct geopereerd moeten worden, helaas kreeg ik geen oproep door de gynaecoloog en ik ging toch weer naar de huisarts. Die regelde direct een afspraak met de gynaecoloog en ik moest met spoed geopereerd worden. Mijn eilijder (ja die ze in 2001 al geopereerd hadden) zat weer dicht en was gevuld met water, dit water liep terug mijn baarmoeder in en hierdoor was de mogelijkheid op een zwangerschap 0%! Dus alle IUI behandelingen waren voor niks geweest.

Weer werd ons verteld dat we gewoon zwanger konden worden en dat nu het probleem volledig verhopen was. We waren er wel even klaar mee.

In 2007 waren we nog niet zwanger en ik had alle vormen van verdriet al voorbij zien komen en ik was nu in de face gekomen dat ik bijna had geacepteerd dat ik nooit moeder zou worden.... Voordat ik het helemaal zou laten gaan wilde ik het nog een keer proberen en we gingen maar weer naar de huisarts. Inmiddels waren we verhuist en dus een nieuwe huisarts. Deze bleek eigenlijk gynaecoloog te zijn en die had de indruk dat ik nog steeds onvruchtbaar was......HUH?! hij schreef een brief naar een arts in het VU en we waren heel snel aan de beurt. Ook daar waren ze van mening dat ik tijdelijk onvruchtbaar was door het slechte handelen van de eerste arts. Na wat onderzoeken, HSG en echo's was het duidelijk ik moest voor een derde keer onder het mes. Dit zou een behoorlijke operatie gaan worden omdat mijn eilijder inmiddels zo groot was dat er complicaties konden ontstaan. In november was het eindelijk zo ver en ik mocht weer onder het mes. Mijn linker eilijder werd verwijderd. Deze stond vol met vocht en was inmiddels 30cm lang geworden (normaal zo'n 10cm en bij mij was het slecht een deel wat over was) het vocht wat er instond liep terug de baarmoeder in waardoor een bevruchte eicel wegspoelde...........kans op zwangerschap 0! Dit is een aandoening die niet vaak voor komt en daardoor ook makkelijk gemist zou kunnen worden. Omdat een afgesloten eilijder met vocht niet per definitie een zwangerschap in de weg hoeft te staan.

Tijdens deze operatie werd ook duidelijk dat ik een milde vorm van Endometriose heb.

Inmiddels zijn we al in 2008 aangekomen en ik ben wel genezen maar nog steeds niet zwanger en ik ben inmiddels al 34jr......pfffff. We gaan eerst nog 3keer IUI ondernemen en nu blijken de zwemmers van mijn man niet echt goed vertegenwoordigd en met een score van 1miljoen zijn de kansen niet erg groot. Mijn man blijkt ook ziekt te zijn en hij moet midden in onze IUI behandelingen geopereerd worden aan zijn galblaas. Dus even een stop op de IUI om daarna me frisse moet verder te gaan. Het heeft wel effect op de zwemmers want de laatste IUI gaan we in met 3 eicellen op knappen en 25miljoen zwemmers............helaas geen positief resultaat en de IVF is een feit :-(

Ik weet het nog heel goed 22december beginnen we aan onze IVF poging. Ik ben blij en heel opgelucht.......heel gek misschien maar ik was zo blij niet omdat we nu misschien wel zwanger zouden worden maar meer omdat ik dan eindelijk deze hel achter ons mocht gaan laten. Als we namelijk niet zwanger zouden worden dan zou het eindelijk klaar zijn!

De puctie was op zijn zachtsgezegd een HEL die 40min duurde......ik heb gehuild, geschreeuwd en in de hand van mijn man en verpleegkundige geknepen, maar dat hielp nog helemaal niks tegen die intense pijn. Ik had 17eicellen en die konden ze niet gemakkelijk oogsten. De wand van mijn eierstokken was heel dik en stuk en in het VU krijg/kreeg je minimale verdoving.

Uiteindelijk is het de hel wel waard geweest want we hadden 15bevruchtingen, 1 is terug geplaatst en 13 konden er in gevroren worden! JEEHHH!

En dan is de dag dat je mag testen. Je moet dan naar Amsterdam komen voor een bloedtest om 8uur in de morgen.....Dus ik de dag er voor om 6uur uit mn bed om te plassen en maar een test te doen verschijnt er toch een tweede streep?? Ik begreep het in eerste instantie niet........hahaha was ik dan toch zwanger? De volgende ochtend naar Amsterdam gereden en bloed gegeven. 's Middag's werd ik gebeld.......hcg van 140: GEFELICITEERD mevrouw u bent ZWANGER :-D

Dit waren de aller mooiste woorden van mijn leven, tot dan toe. Januari 2009 was ik dan eindelijk zwanger van onze eerste dochter. Zij is geboren 9 oktober 2009.

Onze tweede dochter is gekomen uit een van de 13 overgebleven cryo-tjes van onze eerste en tevens laatste IVF poging. Om een goede embryo te krijgen moesten ze 6 cryo's ontdooien en Suzannah was de aller mooiste van deze 6. De eerste terug plaatsting was direct raak en daardoor was het nog enigsinds onverwacht dat we zo snel zwanger waren. We gingen er vanuit dat we nog wel een nieuwe IVF poging zouden moeten doorstaan voor een 2de kindje. Maar wij hadden het geluk dat dit niet nodig bleek te zijn.

De wens voor een derde is er nog wel maar met mijn 38jr ben ik blij dat ik 2 prachtige dochters heb mogen krijgen en aangezien Suzannah niet helemaal gezond is weet ik niet of het wel verstandig is om nog een wens voor een derde te hebben.

Ik voel me bevoorrecht dat ik, na alles wat we hebben moeten doen, moeder mag zijn! En ik gun iedereen met deze wens het zelfde geluk, maar helaas weet ik ook dat er heel veel stellen na al deze moeite toch met lege handen komen te staan.......