Wanneer zwanger worden van een tweede kind langer op zich laat wachten dan gehoopt.

Ja jongens. Ik weet het eigenlijk nog steeds niet of ik dit wel moet delen maar aan de andere kant waarom ook niet. Ik wil namelijk niet dat het ‘een ding’ wordt en aangezien het zwangerschaps aankondigingen regent op insta wil ik niet ineens met een sneu verhaal komen. Want ik ben echt heel blij voor iedereen. Maar toch ga ik mij kwetsbaar opstellen. Omdat ik denk dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten en wie weet hebben zij er iets aan. Het zit namelijk zo: wij proberen nu 1,5 jaar zwanger te worden van een tweede kindje. Ik ga jullie meenemen welke onderzoeken wij het afgelopen jaar hebben gehad en waar wij staan op dit moment.

Ook al ben ik van Tjibbe best wel onverwachts zwanger geraakt. En zijn wij natuurlijk super dankbaar dat wij al een prachtige zoon hebben (en realiseren wij ons heel goed dat dit 100x erger is als zwanger worden van een eerste niet lukt), hadden wij toch gelijk al een plaatje in ons hoofd hoe groot ons gezin gaat worden en hoeveel leeftijds verschil er tussen onze kinderen zou zitten. Als je dit plaatje dan steeds moet bijstellen doet dat toch een beetje pijn. En hoe langer de zwangerschap uit blijft hoe groter de teleurstelling is als je toch weer na alle goede hoop ongesteld wordt. En de ene week denk ik: ach, tijd zat! Het komt vanzelf. Maar de andere week ben ik heel onzeker en bang. En denk ik: wat is er mis met mij? Waarom word ik niet zwanger? Maar ik dwing mijzelf dan om die gedachtes weer te laten verdwijnen. Want toch blijf ik tot op de dag van vandaag heel positief. Het is al 1x gelukt dus het gaat ook zeker nog een keer lukken. De grote vraag is alleen even wanneer?

Maar goed, na een jaar hebben wij toch aan de bel getrokken bij onze huisarts. Die ons niet echt met open armen ontving en ook nog zei: “maar jullie hebben toch al een kind”. Naja niet echt dingen die je wil horen tijdens zo’n situatie. Maar na wat heen en weer geneuzel hebben wij gelukkig een doorverwijzing gekregen naar de gynaecoloog. En dit raad ik iedereen aan. Want na een jaar heb je gewoon het recht om een aantal dingen te laten controleren. En ook al is alles goed, het geeft je vertrouwen. Want niks is zo kut als het gevoel van onzekerheid. Onzeker dat er misschien wel iets niet zou kloppen waardoor het niet lukt. Daarnaast werden wij in het ziekenhuis super lief en professioneel behandeld. En ben ik heel wat wijzer geworden over het hele vruchtbaarheids gebeuren. Echt zonde dat wij dit niet allemaal standaard tijdens de biologielessen op school hebben gehad.

Het begon met de standaard onderzoekjes. Een sperma onderzoek en bloed prikken. Alles was goed. Toen moest ik +/- een week lang om de 2 dagen komen om een echo van mijn eitjes te laten maken. Zo konden ze zien hoe mijn eitjes groeien en op welke dag mijn eisprong zou plaatsvinden. Mijn cyclussen variëren van de 24 tot 32 dagen. Niet super duper regelmatig maar geen reden tot paniek. Dus ook dit was allemaal goed. Daarna moest ik nog een keer bloedprikken om te laten controleren of het hormoon progesteron wel de juiste waarde had. En gelukkig was ook dit in orde. Het enige wat ik wel een beetje spannend vond was het feit dat ze een ‘niche’ hadden geconstateerd. Dit is een litteken in de vorm van een klein kuiltje in mijn baarmoeder wat ik heb overgehouden aan de keizersnede. Door een ‘niche’ heb je kans op een verminderde vruchtbaarheid omdat er vocht in kan blijven zitten. Gelukkig kreeg ik al vrij snel te horen dat deze bij mij maar 5mm is en ik dus eigenlijk niet in aanmerking kom voor de (vrij heftige) operaties. Thank god! Het kan dus zijn dat ik hier iets minder vruchtbaar door ben maar er is nog maar weinig over bekend. Dus voor nu hoeven we daar niks mee te doen. Ik heb er dus wel vertrouwen in dat dit de boel niet zoveel belemmerd.

Na al deze onderzoeken heb ik nog een HSG onderzoek gehad. Dit is een röntgenfoto die wordt gemaakt van je baarmoeder terwijl er een contrastvloeistof door je eileiders wordt gespoeld. Om te constateren of er geen verklevingen o.i.d. zitten. Dit onderzoek was zeer pijnlijk, maar hey: alles voor het goede doel! Na een week kreeg ik hier gelukkig ook een goede uitslag van.

De conclusie na ongeveer 3 maanden onderzoek: wij hebben een goede kans op een spontane zwangerschap! Dus daar gaan we voor. En zo niet? Dan mogen wij na een jaar (augustus 2021) bellen en zullen we beginnen met een traject. Maar wij hopen oprecht dat het zover niet hoeft te komen.

Ik ben dankbaar dat wij precies tussen de eerste, en tweede corona-golf terecht konden bij het ziekenhuis en dat wij voor nu weten hoe het zit. En dankbaar dat wij alle voor onderzoeken hebben mogen doen en alles goed is. Dit geeft zoveel rust en vertrouwen! Wij hopen binnenkort goed nieuws te kunnen delen. Duimen jullie voor ons mee?