Wanneer je kinderwens wordt afgenomen en weer wordt teruggeven, ...

Ik zal een jaar of vijftien/zestien geweest zijn als ik in de auto naast mijn papa zat te huilen. We kwamen van een controle bij de kindercardioloog (toen ik 2,5 jaar was ben ik geopereerd aan een aangeboren hartafwijking). Ik had net de boodschap gekregen dat kinderen krijgen geen evidentie zou zijn en de kans bestond dat het nooit zou kunnen. Ik was nog jong, maar dat ik ooit kind(jes) wilde, stond zelfs toen al vast. Als tiener was ik niet echt bezig met wat deze boodschap betekende.

In 2011 verhuisde ik naar Brugge, België. Nog een paar jaar bleef ik vertrouwd in Nederland naar het ziekenhuis op jaarlijkse controle gaan, waar ik als kindje was geopereerd. In 2014 besliste ik dat het tijd werd dat ik een cardioloog in Brugge zocht. En dat deed ik. Ik kende hier geen artsen, maar belde 'gewoon' naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de cardioloog. In maart 2014 kon ik bij hem terecht. Op dit moment in het verhaal lijkt deze datum niet van belang, wat verder in het verhaal wordt dit duidelijker... Tijdens deze controle waren er weinig opvallendheden, maar één ding kon de arts mij wel zeggen: kinderen krijgen zou absoluut geen probleem zijn, mits er opvolging was. Hoe bijzonder was dat? Ik was dan 25 jaar en dacht al bijna tien jaar dat ik geen kinderen zou kunnen/mogen krijgen. 

Sowieso was kinderen krijgen in de relatie die ik destijds had nooit een onderwerp geweest. Maar ik denk dat deze boodschap voor mij en mijn ouders een onverwachte zeer welkome was!

In april 2014 begon ik plots vage klachten te krijgen. Dit verhaal zal ik jullie (voor nu) besparen, maar op 15 september 2014 werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik was op en ze vonden maar niet wat het precies was. Maar dan op woensdag (17 september) kreeg ik om 10u00 's ochtends te horen wat al die maanden voor mijn klachten had gezorgd: endocarditis; een bacterie op mijn hart, die letterlijk mijn hart aan het opeten was. In al die maanden had de bacterie 'vrij spel' gehad en had zich al een behoorlijke weg door mijn aorta gevreten. Normaal heb je binnen je aorta klepjes zitten. Deze waren bij mij al volledig weggevreten. En ook in de mitralisklep was al een flink gat gevreten. Dikke vette pech.

Met spoed moest ik geopereerd worden. En diezelfde dag werd ik nog om 14u00 geopereerd. Vlak voor de operatie kwam de chirurg nog aan mijn bed. Hij had twee opties van nieuwe hartkleppen: een biologische of een mechanische. Hij somde de voors en tegens op. Maar ik, ik kon alleen maar neerploffen en me verstoppen in mijn kussen, hóe kon ik die keuze maken? En ik barstte voor het eerst in huilen uit. Uiteindelijk maakte mijn papa de keuze: een biologische hartklep, want dat was de enige mogelijkheid dat ik wél nog kindjes mocht krijgen en blijkbaar was hij de vijftien/zestien jarige ik, huilend naast hem in de auto omdat ik geen kindjes mocht krijgen, nog niet vergeten. Met een mechanische klep (welke overigens levenslang meegaat itt een biologische die weer vervangen moet worden) is kindjes krijgen uitgesloten door de zeer zware bloedverdunners... 

Op heel korte tijd, kreeg ik de wisselende boodschap dat ik geen, wel, misschien wel/geen kindjes kon krijgen. Buiten dat ik dacht dat ik nooit meer een vriend zou vinden met zo'n gigantisch litteken op mijn borst, had ik op dat moment nooit durven denken dat ik nu zwanger zou zijn van de tweede. 

Ik word tijdens mijn zwangerschap goed opgevolgd. Helaas kreeg ik een dikke week geleden de boodschap dat het eigenlijk niet zo goed gaat met mijn hart. Mijn hart heeft het zwaar (door de zwangerschap?) en mijn nieuwe klep begint tekenen van slijtage te vertonen... Ik denk dat wij met twee kindjes 'compleet' zijn, maar een derde zal geen optie zijn, dat was me wel duidelijk tijdens mijn bezoek aan de cardioloog. Dat hoeft voor ons ook niet. Dat het ons is gegund om twee kindjes te mogen krijgen, is een cadeau die de vijftien/zestien jarige ik nooit had gedacht te krijgen. De 25e jarige dan weer wel, en dan weer niet...

Liefs,

Nadieh