Wanneer je je zwangerschap zo snel mogelijk achter de rug wil hebben

35 weken... Zo ver zijn we dan toch EIN-DE-LIJK al geraakt! Veel mensen reageren geschrokken wanneer ik eerlijk vertel over hoe ik het zwanger zijn ervaar of eerlijk toegeef dat ik er al helemaal klaar mee ben.... Ik hoop dan ook via deze post wat meer inkijk te geven in wat ik precies bedoel en hoe het voor mij persoonlijk aanvoelt!

Ik keek er enorm naar uit om zwanger te worden, zwanger te zijn,... Kon het al helemaal voor me zien: de pregnancy-glow, de mooie ronde buik en het intense geluk van een klein baby’tje dat zou groeien in mijn buik. Toen ik eenmaal zwanger was, kwam al snel het besef dat deze zwangerschap in geen geval zou verlopen zoals ik het me had voorgesteld....

Al in de eerste weken werd ik vreselijk ziek. Overgeven, de hele dag én nacht door... Iedereen die me echt kent, weet dat ik niet zomaar opgeef. Ik wou dan ook absoluut niet toegeven aan het ziek zijn en deed mijn best zolang als mogelijk door te ‘ploeteren’. Op een zekere vrijdagnamiddag kwam de huisarts thuis nog eens langs en was het heel duidelijk: een ziekenhuisopname was de enige optie nog! “Goed dat je bent binnengekomen, anders hadden we je waarschijnlijk in het weekend met de ambulance moeten komen halen mevrouw” waren de woorden van de verpleegster op de spoedafdeling.... Volledig uitgedroogd en met geen greintje energie meer over, heb ik me dan maar overgegeven aan het hele ziekenhuis-gebeuren. Hyperemesis gravidarum oftewel “extreme misselijkheid bij zwangeren”. Tot ruim 21 weken immens ziek geweest en dus met andere woorden geen seconde genoten. Begrijp me over deze uitspraak niet verkeerd: het getrappel van een baby’tje in je buik is zalig, het gevoel van leven daarbinnen.... Maar zo vroeg in de zwanger is er nog weinig getrappel & ben je vooral gefocust op het ziek zijn....

Werken heb ik al van week 5 niet meer kunnen doen. Voor wie even meerekend: 30 weken ben ik dus momenteel al thuis. Je kan je dus denk ik wel inbeelden hoe zeer ik me ben beginnen vervelen. Van week 5 tot ongeveer week 21 lag ik nog letterlijk elke dag helemaal plat door de HG, maar ook na week 21 liep het niet vlot verder. De harde buiken begonnen al vroeg & de woorden van de gynaecoloog “ik denk dat je het nog wel wat rustiger aan moet doen” sloegen in als een bom. Nog rustiger?? Hoe dan?! Ik kreeg op dat moment vooral mentaal een zware klap en deze werd alleen maar erger op 24 weken. We kwamen opnieuw een dag in het ziekenhuis terecht door het verlies van vocht in de ochtend en daar werd me opnieuw op het hart gedrukt dat ik het rustiger aan moest doen. Ik had geen idee hoe ik nóg rustiger kon worden en werd er gewoon zo onzeker van.... Wat doe ik zo verkeerd? Waarom kan mijn lichaam dit niet gewoon aan? Is het zo’n inspanning voor mijn lichaam om gewoon even te winkelen? Of te stofzuigen? Blijkbaar wel!

Ondertussen zijn we dus op week 35 & begin ik me opnieuw zwaarder misselijk te voelen, maar ik ben vooral mentaal volledig leeg. “Ach, nog even volhouden! 5 weekjes vliegen toch zo voorbij?!” of “Je mag niet hopen dat hij al komt, want het is nog veel te vroeg! Hij moet lekker groeien tot week 40” zijn dan ook het soort opmerkingen die me pijn kunnen doen. Ja, ik wil uiteraard het beste voor ons zoontje. Ja, 5 weekjes zullen wel snel kunnen gaan. Maar 5 weken lijken in mijn hoofd nog eeuwig te duren! Zeker als ik me nog eens 5 weken terug misselijk moet voelen of nog eens 5 weken moet ‘rusten’.... 

Ik besef erg goed dat ons mannetje nog tijd nodig heeft om te groeien en te ontwikkelen en dat maakt dat ik me vaak schuldig voel ten opzichte van hem. Ik wil hem die tijd geven, ik wil niets liever dan een gezond kindje op de wereld zetten. Maar ik wil ook mezelf hier niet in verliezen. 

Nog veel te vaak merk ik dat er zo weinig gepraat wordt over slechte zwangerschapservaringen, over het simpelweg niet genieten van een zwangerschap of over depressies die hieruit kunnen voortvloeien. Vooral voor dit laatste ben ik enorm angstig, omdat ik door een depressie in het verleden maar al te goed besef wat voor impact dit kan hebben op jezelf maar zeker ook op het gezinsleven. Ik hoop dan ook oprecht dat dit onderwerp minder taboe wordt, dat vrouwen eerlijk durven praten over eventuele slechtere ervaringen en dat we allemaal gaan inzien dat zwanger zijn niet altijd een roze wolk is. En laat ons dan ook in een keer hopen op steun van elkaar, op begrip van andere mama’s (to be) en op een samenleving waarin we kunnen zijn wie we zijn en kunnen voelen wat we voelen.

Dus lieve kleine jongen: groei nog goed & dan zie ik je hopelijk heel snel!! Ik hou van je 💙