Wanneer je bij de 2% hoort (1/4)

Het is dinsdag 8 oktober 2019, ik ben 31.3 weken zwanger en ik heb een standaard controle bij de verloskundige. Ze meet mijn bloeddruk en kijkt me vervolgens bedenkelijk aan, “125 over 85” zegt ze. Ik kijk haar een beetje schaapachtig aan en zit met mijn hoofd eigenlijk alweer bij mijn volgende afspraak. “Kom morgen nog maar eens terug om je bloeddruk opnieuw te laten meten, dan weten we zeker dat er niets aan de hand is”. Persoonlijk vind ik het een beetje overdreven, maar het is mijn eerste kindje en wat weet ik hier nu van? Dus er zit niets anders op dan weer mijn project manager te bellen dat ik nog een ochtend thuis werk morgen, zodat ik makkelijk even langs kan voor nog een bloeddruk controle.

De dag erna zit ik netjes tijdens het inloop spreekuur weer in de wachtkamer. Omdat ik, zo naïef als ik ben, geen reden zie voor paniek ben ik alleen en is mijn vriend gewoon aan het werk. Tijdens de controle is mijn bloeddruk nog meer verhoogd. Langzaam vind ik het nu wel wat spannender worden, zeker als de woorden ziekenhuis, zwangerschapshypertensie en zwangerschapsvergiftiging vallen. Er wordt gecheckt of ik eiwitten lek in mijn urine en aangezien de uitslag niet helemaal scherp is, word ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Oké, nu begint de spanning nog wat meer te stijgen, maar zodra ik J spreek – die altijd goed kan relativeren, maar toch gelijk naar huis komt – ben ik alweer wat gerust gesteld, zo’n vaart zal het echt niet lopen. Ondertussen bel ik ook mijn manager dat het allemaal iets langer gaat duren, niet wetende dat zo’n check in het ziekenhuis meer is dan nog een keer je bloeddruk meten. Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben, want daar gaat ook nog wel wat tijd in zitten, word ik aan alles vast gesnoerd. CTG, bloeddruk meten, eiwitten checken, alles wordt uit de kast gehaald en na 4 uur komt het verlossende antwoord. Ik mag gewoon naar huis, wel met medicatie, maar de baby doet het hartstikke goed. Met een opgelucht gevoel en een afspraak voor een controle op zondag, verlaten we het ziekenhuis. “ik zei toch dat het allemaal wel zou meevallen” zegt J. Gelukkig blijkt zondag dat ik goed reageer op de medicatie en ik mag eigenlijk na een half uurtje alweer gaan en dinsdag terugkomen voor controle. Zondag is uiteindelijk een drukke dag en als we naar huis rijden voel ik me niet top. Een gek gevoel in mijn hoofd en volledig overprikkeld, dus ik besluit dat als het na een nachtje slapen niet over is, ik de gynaecoloog bel.

Maandag wordt ik fit wakker, dus ik zie verder geen noodzaak om te bellen en ga gewoon naar mijn werk. We lopen tegen een deadline aan en iedereen is behoorlijk in de stress, dus het wordt weer een dagje vlammen. Toch merk ik rond 2 uur in de middag dat mijn hoofd weer zo gek voelt, alsof ik mijn bloed erdoorheen voel pompen. Aangezien ik al minder uren moest gaan werken ga ik lekker naar huis en maak weer de afspraak met mezelf dat als het na een dut niet over is, ik het ziekenhuis bel. Omdat ik prima wakker word besluit ik weer niet te bellen, aangezien ik toch de dag erna op controle moet. Omdat ik verwacht dat deze controle ook niet zo lang zal duren, besluit ik de ochtend thuis te werken om erna nog naar de klant te kunnen. Voor de controle moet ik bloedprikken en wordt er een echo gemaakt. De baby blijkt wat achter te lopen op zijn termijn, maar de doorbloeding van de navelstreng is verder goed. Dat dit niet helemaal is wat ik wilde horen, is een understatement. Toch heb ik er wel vertrouwen in dat het goedkomt, met zwangerschapshypertensie kun je zeker wel tot een termijn van 37 weken redden denk ik bij mezelf en ben trots dat ik niet gelijk in de paniek schiet. Ik lach een beetje van binnen, relativeren kun je dus toch leren haha. Vervolgens wacht ik rustig op de verpleegkundige die mijn bloeddruk nog moet meten en dan gaat het snel.

“150 over 90”- ik kijk de verpleegkundige een beetje angstig aan en herhaal wat ze zegt. “Shit” denk ik bij mezelf, “hebben de medicijnen toch niet goed gewerkt”. Langzaam begint het tot me door te dringen dat het misschien toch wat minder goed gaat aflopen dan ik gehoopt had. En ja hoor, er blijken eiwitten in mijn urine te zitten en mijn bloeddruk is ondertussen nog meer gestegen. “sorry meis” zegt de verpleegkundige “jij gaat niet meer naar huis toe”. Pre-eclampsie, wat een rot woord, ik ken alle symptomen uit mijn hoofd en toch heb ik het niet herkend, hoe kan dat nou?! Inmiddels hang ik weer aan de CTG en krijg een infuus. Mijn bloeddruk stijgt ondertussen vrolijk door, dus de gynaecoloog komt erbij. Omdat ik ook last van mijn hoofd heb besluiten ze een infuus magnesium sulfraat erbij te geven. Omdat dit spul zo ontzettend naar is, krijg je eerst een dosis ingespoten via het infuus. “Je kan het een beetje warm krijgen” zegt de arts en mee dat ze het zegt krijg ik het gevoel alsof er heet water in de aderen van mijn arm wordt gespoten. Het gevoel verspreidt zich door heel mijn lichaam, wat een ellende. Ik weet gewoon even niet waar ik het moet zoeken. Zodra ze klaar is zakt het gevoel gelukkig snel weg en ik bel J. Alles is zo snel gegaan dat ik daar nog niet eens de kans voor heb gehad. Ik ben zo onwijs geschrokken, zodra ik hem aan de telefoon heb begin ik te huilen. Ik vraag hem gelijk te komen, want de arts komt straks van alles vertellen en daar wil ik hem graag bij hebben. Mijn relativeren kun je leren mindset ben ik gelijk verloren en dan blijkt het moeilijkste te nog te komen...