Wanneer het niet vanzelfsprekend is...

Alvast excuses als mijn bericht niet fijn lezen is. Ik ben helaas geen geboren schrijfster, maar ik wilde toch mijn verhaal kwijt.

Ik was 19 toen ik voor het eerst zwanger raakte. Niet gepland , maar daardoor niet minder gewenst voor mij. Iedereen om mij heen bleef pushen voor abortus, maar dat was een woord wat ik niet kende. Ik koos voor leven, ik koos voor mijn kindje. Ik zou mama worden, maar niets bleek op dat moment minder waar.

Op 2e paasdag in april 2014 verloor ik mijn kindje in de 9e week van mijn zwangerschap, mijn hart was gebroken.

Maar wat minstens net zo'n zeer deed als het verlies, waren de reacties van de mensen om mij heen ondanks dat ze het niet altijd slecht bedoeld hebben:

"Misschien is het maar beter zo en heeft de natuur anders voor je bepaald."

"Nu hoef je zelf niet met een schuldgevoel rond te lopen als je anders abortus had gekozen"

"Jouw tijd komt nog wel, je bent nog jong."

"Je weet op zijn minst dat je zwanger kan worden!"

"Laten we de vruchtbaarheid vieren."

Ja ik was nog jong, vruchtbaar en wist dus inderdaad dat ik zwanger kan worden, maar wat had ik daar aan? Daar haalde ik mijn kindje niet mee terug. Vanaf dat moment wist ik, dat ik jong moeder had willen worden. Na de miskraam is de relatie met mijn ex voorbij gegaan.

Toen ik even later een nieuwe vriend had, was onze kinderwens al snel duidelijk.Een kindje moet je een financieel & emotioneel stabiele omgeving kunnen bieden.

Eerst zouden we aan onszelf gaan werken, een baan vinden en een groter huis voordat wij zouden beginnen aan kinderen.

Een paar jaar later was het voor ons zo ver, wij waren er klaar voor.Maar niets had ons voor kunnen bereiden op wat ons te wachten stond.

In de zomer van 2017 zijn wij van start gegaan, en in december 2017 had ik onze eerste positieve test in handen, maar onze blijdschap veranderde al snel in verdriet toen dit resulteerde in een vroege miskraam... Twee streepjes, twee hele simpele streepjes betekenden de wereld voor mij en mijn wereld stortte in, een tweede miskraam... Met verdriet in ons hart namen we afscheid van het idee dat we over 8 maanden ouders gingen worden.

De miskraam was pas net achter de rug toen ik gelijk alweer terug zwanger bleek in januari 2018. Maar de vreugde die je normaal voelt bij het woordje "zwanger" op een test, was ver te zoeken. We werden overspoeld met angst en deze angst bleek oprecht, nog geen week na zo'n mooie test kwam vroege miskraam nummer 3.

Slechts 2 maanden later, in maart 2018, was ik weer zwanger, maar ook dit liep niet goed af. Mijn vertrouwen in mijn lichaam was weg, we besloten de stap te zetten naar het ziekenhuis voor onderzoek. Na veel onderzoeken kwam er niks uit. Ja ik had PCOS, dit zou de kansen op een miskraam iets vergroten en er voor kunnen zorgen dat je moeilijk zwanger raakt.

Ondertussen sprak ik openlijk met de buitenwereld over onze miskramen en de pijn eromheen. Maar het bleef altijd voelen alsof ik er alleen in stond, want niemand die echt begrijpt wat je doormaakt. Het gebeurt tenslotte in jouw lichaam en ben jij de enige die de lichamelijke pijn en ongemakken er naast de emotionele pijn, er ook bij voelt.

Uiteindelijk was ik voor de 5e maal zwanger in augustus 2018, maar ben ik dit kindje verloren met 9 weken zwangerschap in oktober.

5 Miskramen voelde voor mij niet meer als pech & we besloten in een ander ziekenhuis een uitgebreider onderzoek te laten doen, een chromosoom onderzoek.

In december 2018 hebben wij beide bloed moeten laten prikken, maar we moesten er weinig van verwachten zei de gynaecoloog.

"De kans dat er wat uit een DNA/chromosomen onderzoek komt als er niets in de familie voorkomt, is nog geen 0,1%.

En daar was dan de uitslag en ondertussen was het al voorjaar 2019.... een "pericentische inversie van chromosoom 11", ik was drager van een chromosoom afwijking en ons werd verteld dat de kans op een gezond kindje bijna nihil was.

Wij kregen te horen dat eigenlijk het grootste deel van de zwangerschappen zou resulteren in een miskraam, omdat het simpelweg niet levensvatbaar zou zijn. Zou ik wel zwanger blijven, welke kans nihil zou zijn, zou het waarschijnlijk zwaar gehandicapt zijn.

Dit betekende voor ons het einde van een droom.

Onze droom om ouders te worden viel als glas in duizenden stukjes op de grond.

Wij besloten dus ook om het niet meer te proberen.

Als ik zwanger zou blijven, een bewust zwaar gehandicapt kindje op de wereld zetten vonden wij niet eerlijk tegenover het kindje.

Het was voor ons het einde van het verhaal.

Maar wat bleek? Ik was al zwanger.

Je kan je voorstellen dat dat nieuws, na 5 miskramen en het nieuws dat de kans op een gezond kindje bijna 0% was, helemaal geen leuk nieuws was...

Maar om het toch al gelijk af te laten breken voelde niet goed & waarschijnlijk zou mijn lichaam het toch zelf wel weer oplossen.

Toch uit voorzorg contact op genomen met de Klinisch Geneticus in het Erasmus MC te Rotterdam.

Ik kon binnen 2 weken terecht.

Pas hier kreeg ik een duidelijker beeld van wat mijn chromosoom afwijking inhield.

Ik zal kort proberen uit te leggen:

Ieder Gezond mens gezond mens heeft van elke chromosoom 2 stokjes, mama geeft van elke chromosoom 1 van de 2 stokjes door met erfelijk materiaal, en papa geeft er 1 van hem van elke chromosoom en zo krijg je een kindje met 2 chromosomen van elk.

Nu was bij mij 1 van de 2 stokjes van chromosoom 11 gebroken & verkeerd om aan zichzelf gehecht waardoor erfelijk materiaal niet meer klopt.

Als ik het gebroken stokje "11" door geef, klopt het niet met het goede stokje "11" van papa. Hierdoor ontstaan afwijkingen waardoor de miskramen ontstaan zijn.

Echter, de kans was 50/50 welk van de 2 chromosoom stokjes je doorgeeft.

Dit zou betekenen dat de kans op een miskraam "slechts" 50% zou zijn door de chromosoom afwijking. 50% + de 10-20% die een "gezonde" vrouw mijn leeftijd zou moeten hebben op een miskraam

De kans was dus gewoon nog zeker 30-40% dat ik een gezond kindje zou krijgen.

Met dat in ons achterhoofd, begonnen wij aan zenuwslopende weken tot de eerste echo.

De dagen kropen voorbij, alles bleef goed gaan, geen bloedverlies, geen kwaaltjes geen pijn en daar was dan die eerste echo!

Het hartje klopte en van blijdschap stroomden de tranen zo hard over mijn wangen dat ik de rest van de echo niet eens meer heb kunnen zien.

Een klein stipje met een knipperlampje, dat was ons kindje.

Nog niet eerder hebben wij een kloppend hartje mogen zien, voor ons was dit het moment waar we weer hoop durfdente krijgen  Ineens was daar dan die kans dat het heel misschien wel eens zou kunnen gaan gebeuren deze keer, maar we werden op de voet gevold door angst.

Elke 10 dagen kregen we een echo en elke keer was ons kindje gegroeid, langzaam ontstonden er armpjes en beentjes, vingertjes en teentjes.

Toen ik 11 weken was, moest ik naar het erasmus MC voor de vlokkentest, ik zag zo op tegen deze test. Niet omdat er een lange naald in je buik verdwijnt, maar omdat ik me een pechvogel voelde die overal die kleine kansjes pakt en de vlokkentest gaf een kleine kans op miskraam door de test.

Na het prikken bleken er te weinig vlokken geprikt te zijn en moesten ze eigenlijk nogmaals prikken, maar omdat ik dit weigerden hebben ze gelukkig een andere oplossing gevonden, en dat was door de enkele vlokken die ze eruit gehaald hadden, op de kweek te zetten. Helaas zou het hierdoor wel langer duren voordat we de uitslag zouden krijgen, maar liever dat dan 2 keer de risico's.

Ondertussen kregen we een perfecte termijn echo van een druk bewegend kindje terwijl wij in spanning wachtte op de uitslag van de vlokkentest & dan na iets minder als een maandje, kregen we dan eindelijk een telefoontje.

Ik geloof dat een maand nog nooit eerder zo lang geduurd heeft als toen

Ons heeft geen afwijkend chromosoom patroon en ook geen drager!

Ons kindje is gezond.

Dit was het beste nieuws wat mijn vriend zich kon wensen op zijn verjaardag.

Beter nieuws bestond er niet voor ons.

Diezelfde dag zijn we gelijk overal aan begonnen, baby kamer leeg, verfen, inrichten.

Lekker vroeg, maar geen schaamte hoor! Eindelijk mocht dat dan! Kamertje, kleertjes, spulletjes, eindelijk mochten wij gaan baby-shoppen!

In Juli uiteindelijk de 20 weken echo gehad en ook deze was perfect en wachtte we in spanning af tot de "levensvatbare mijlpaal" van 24 weken.

En nu ik deze bereikt heb vorige week, durf ik eindelijk echt te zeggen:

"WIJ WORDEN MAMA & PAPA"

Eindelijk kan ik genieten en zien we samen mijn buik heen en weer bewegen en genieten we samen van alle schopjes.

Terwijl wij de geboorte van ons wondertje afwachten.

Rond 15 december 2019 zal het dan gaan gebeuren.