Wanneer het lijkt alsof je in een achtbaan terecht bent gekomen (tweede deel)

Half bijgekomen van de shock vroeg ik of ze het zeker wist. Waren het er echt 2?? De verloskundige liet me alles goed zien en ik zag toch echt twee vruchtzakjes en 2 ieni-mini baby'tjes. Míjn ieni-mini baby'tjes. Het was vrijwel zeker dat het een twee-eiige tweeling was door het hele dikke tussenschot en de duidelijk aparte vruchtzakken, maar met 100 procent zekerheid kon ze dat niet zeggen. Honderden vragen die door mijn hoofd vlogen maar geen enkele die ik er wist uit te brengen. En nu moest ik ook nog aan mijn familie vertellen dat er niet één maar twéé baby's bij zouden komen. Op vrijdag heb ik mijn eerste echo gehad en ik heb echt waar het hele weekend gehuild. Gewoon lekker liggen janken om van alles en nog wat. Twee baby's. Dat betekent dus alles dubbel aanschaffen. Twee maxi cosi's. Twee keer zoveel kleding. Een lelijke dubbele kinderwagen. Alles wat ik kon bedenken dat zag ik door een lelijke en negatieve bril. 

Gelukkig duurde dat niet lang en toen ik eenmaal een beetje was bijgedraaid kon ik alles pas echt goed laten bezinken. Ik moest nou eenmaal alles dubbel aanschaffen en alles zou dubbel zo zwaar worden maar dat betekende ook dat alle liefde, vreugde en eigenlijk alle leuke dingen ook keer twee zouden zijn. Hoevaak ik wel niet van iedereen te horen kreeg dat ze geschrokken waren, dat ze niet in mijn schoenen wilde staan en dat ze erg met me te doen hadden. Want zij waren niet zwanger van een tweeling 'gelukkig'. Maar ík wel. En het heeft erg lang geduurd voordat ik het idee kon accepteren en ook echt van deze zwangerschap kon gaan genieten.

Al snel bleek eigenlijk alles tussen de vader van de twins en mij totaal niet goed te gaan en nadat ik vanuit mijn kant alles heb geprobeerd is het contact verbroken en kwam ik er dus vanaf de zwangerschap alleen voor te staan. Dat kwam onverwachts en deed mij op sommige momenten heel erg twijfelen aan mezelf, deze zwangerschap en of ik alles wel aan zou kunnen in mijn eentje. Ondertussen groeide mijn baby'tjes door in mijn buik en was ik bezig om babyspulletjes te verzamelen. Toen ik 12 weken zwanger was heb ik het bekend gemaakt en mocht iedereen het weten, ookal was het nog amper te zien want mijn buik begon pas later te groeien!

De weken kropen voorbij voor mijn gevoel. Het leek echt alsof een week ineens twee keer langer duurde. Ik liep al vroeg in het ziekenhuis bij de gynaecoloog wegens de tweeling-zwangerschap en daardoor had ik om de 2 weken een echo. De ene keer was het een snelle check-up en de andere keer was het een uitgebreide groei echo. Het was heel jammer dat ik die echo's niet kon doen met de vader van de meisjes maar gelukkig heb ik een hele grote en lieve familie en zo zorgde ik ervoor dat ik elke afspraak wel iemand bij me had. Ondanks alles erom heen had ik een hele makkelijke zwangerschap. Ik had alleen wat last van maagzuur waar ik (thank god) medicatie voor had gekregen en op het einde deed ik heel veel vocht vasthouden. Zoveel dat ik mijn schoenen niet meer paste en zelfs mijn adidas slippers niet meer aan gingen. Het slapen werd steeds minder en de rusteloze benen steeds meer. 

Lichamelijk kon ik de dingen dus beter hebben. Maar op emotioneel vlak ging het soms met ups en heel veel downs. Dan zat ik daar, alleen. De babykamer was bijna af. De kleertjes had ik al voor de derde keer gewassen en zouden alleen nog opgevouwen en opgeruimd moeten worden. Alle andere spulletjes en dingen waren geregeld. Maar nog steeds zat ik daar alleen. Niemand waar ik aan het einde van de dag mijn dag even kon bespreken, of gewoon lekker even tegenaan kon liggen. 

Hoe meer weken er voorbij gingen hoe vaker ik vooruit dacht aan het moment dat mijn meisjes dalijk geboren zouden worden. En ik wist dat mijn familie altijd voor me klaar zouden staan, maar ik kon niet van ze verwachten om mij full-time te komen helpen in het begin. Letterlijk alles zou dus op mij aan komen en dat was een heel zwaar gevoel. Omdat het onderste kindje in stuit lag en in zo'n rare manier lag verwikkeld met het bovenste kindje was er al uitgesloten dat ik normaal mocht bevallen. In week 33 van mijn zwangerschap hebben we dan ook een datum gepland voor de keizersnede. Die datum was 20-01-2020. Vanaf dat moment was het aftellen! Met alle aankomende feestdagen en drukte wilde ik er nog 1 keer goed van genieten. 

Maar niemand die wist dat mijn meisjes hadden besloten om veel eerder te komen...

xoxo Allisha

@mamavantweemeisjess