wanneer een ongecompliceerde zwangerschap niet altijd vanzelfsprekend is

Ons verhaal begint op 21 januari 2019, wanneer ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen sta. Dolgelukkig gaan we de zwangerschap in en vertellen we trots aan onze familie en vrienden dat wij in verwachting zijn.

Helaas word ik al best wel snel ziek, ochtendmisselijkheid, zoals hoort in een zwangerschap dacht ik nog. Maar ochtendmisselijkheid word ochtend-middagmisselijkheid en het duurt niet lang voordat ik de hele dag misselijk ben. 24 uur per dag, niets hield ik meer binnen. De meeste dagen at ik niet meer dan 1 of twee beschuitjes op een dag. Volgens de verloskundige zou het na 12 weken beter worden. Maar 12 weken werden 14 weken, 14 weken werden 16 weken, en 16 weken werden 20 weken. Ondertussen was ik 7 kilo afgevallen en woog ik op dat moment nog maar 53 kilo. 15 weken lang bracht ik door in bed, te zwak en te misselijk om uit bed te kunnen komen. Zelfs omdraaien was al te veel op dat moment. Wat voelde ik mij rot. De medicatie die ik had gekregen van de huisarts werkte niet, maar meer konden ze helaas niet voor mij doen. Het zou vast snel over gaan, nog even doorzetten kreeg ik keer op keer te horen. En dat deed ik, Want voor het kleine mannetje in mijn buik had ik natuurlijk alles over! Gelukkig begon het na de 20 weken wat af te nemen, en was ik voornamelijk in de ochtend en rond de maaltijden nog misselijk. Voor mij was dat echt al een hele vooruitgang en vanaf 25 weken was de misselijkheid volledig over!

Eindelijk dachten we zorgeloos te kunnen genieten van de rest van de zwangerschap, want dat zat er de eerste 25 weken niet echt in. Maar ook dat mocht niet zo zijn want met de controle van 27 weken bleek de baby het ineens minder goed te doen.

Voor nu houd ik het even hier bij, volgende keer schrijf ik verder over onze extra controles, de zorgen over de baby en de dagen in het ziekenhuis.