Wanneer de roze wolk niet zo roze blijkt

Een blog recht uit het hart. Weg met taboe. 

Kinderen. Ik wist heel zeker dat ik kinderen wou. Als jonge tiener ging ik steeds babysitten en was ik stiekem jaloers bij de gezinnen waar ik kwam. Het leek me zo heerlijk, een eigen gezin. Ik hield ervan om bezig te zijn met kinderen en droomde al jaren van een eigen kindje. Bij voorkeur een meisje. Maar ik was er zeker van dat het niet aan mij besteed was en hield die droom dus stilletjes voor mezelf. 

Na 3 jaar, kwam het moment er dan. Succesvol zwanger. Dolblij was ik. 

Of niet? 

Neen. Ik was niet blij. Ik was miserabel. Ongelukkig tot in elke milimeter van mijn lijf. En alles wat daarna volgde was het sterkste wat ik ooit heb gedaan in mijn leven. Ik ben zo trots op mezelf, dat ik dit nog kan navertellen. 

Het ergste van al vond ik de leugens die je moest vertellen aan je omgeving, want niemand -buiten mijn partner en mijn hulpverleners - mocht zien hoe ongelukkig ik was. Niemand mocht weten wat er ècht aan de hand was. Leugens. Vreselijk. Ik ben dan ook gelukkig, dat ik hier op deze blog mijn hart "mag" luchten. Dat ik mag vertellen hoe ik een zwangerschap echt ervaren heb. Zonder filter. Want wat niemand van mij weet, is dat ik gedurende die negen maanden meermaals de dood recht in de ogen heb gekeken. Dat ik dit kan navertellen, dat ik mijn kindje vast kan houden, dat mijn kindje er überhaupt is.. Het is een wonder. Het bewijst van de sterke innerlijke kracht dat ik bezit. Mijn zelfkennis en mijn kunst om te durven spreken tegen de juiste mensen, hebben me gered. 

Goed. Ik was niet blij dus. Waarom niet? Dat zal ik vrees ik nooit weten. Ik weet wel nog hoe teleurgesteld ik was dat ik niet blij was. Hallo, dit wou je toch??? Wat was er mis met mij? Een moeder hoort toch blij te zijn? Genieten van het wonder van het leven? Nou neen. Daar zat ik niet. De roze wolk was alles behalve roze. 

Hormonen zijn een vies beestje. In elk geval, triggerde de zwangerschap voor mij een angststoornis waar ik nooit eerder last van had. En ik schaamde hier heel erg voor. Of dat niet voldoende is? Neen, helaas kreeg ik - net als vele vrouwen - ook algemene vragen en twijfels. Terwijl ik eigenlijk plots voor een verdomd feit stond: ik was zwanger. Ik werd mama. Ik. Maar hoe moest ik dan mama zijn? Opgegroeid zonder ouders, had ik geen enkel terugvalbasis. Alles wat ik ooit heb meegemaakt, kwam plots bovendrijven. En dat was op zijn minst overweldigend te noemen. Ik heb me nog nooit zo onzeker gevoeld.

Ik kreeg last van extreme paniekaanvallen. Van een bruisende goedlachse zakenvrouw naar een kamerplantje. Dat is hoe ik geëvolueerd ben op een zeer korte tijd. Ik kon mijn job niet meer doen, ik kon niet meer buitenkomen. Ik functioneerde niet. Al wat ik kon was wenen, gillen en in een donkere ruimte wegkruipen. Zowat het schoolvoorbeeld van een zenuwinzinking. Buitenkomen was voor mij een grote onderneming. Neen. Het was niet ok. Ik wou liefst van al uitschreeuwen tegen iedereen die luisterde: ik ben niet OK! Maar dit kon niet. Het was taboe. Dus ik zette een glimlach op mijn gezicht als ik naar mijn schoonfamilie ging en hoopte dat niemand zou opmerken hoe gebroken ik vanbinnen was. 

Ik heb gelukkig meteen aan de alarmbel getrokken bij de juiste mensen, ik ging bij een psycholoog en mijn huisarts werd mijn vaste stop. De volle 9 maanden lang heb ik elke dag gevochten tegen mezelf. Tegen de vreselijke drang om een einde te maken aan mijn leven. Ik moet jullie niet vertellen dat mijn relatie beproefd is op levels die je niet hoort te ontdekken. Mijn partner zag mij wegglippen, maar was machteloos. Het was een inwendige strijd waar hij me niet mee kon helpen. Ik was niet mezelf. Wie ik was, weet ik niet maar ik weet wel dat ik die persoon nooit meer wil tegenkomen. 

Los van het mentale, liep de zwangerschap zelf ook niet van een leien dakje. Ik kreeg last van veel complicaties bij mezelf en natuurlijk: wat was er eerst, het kip of het ei? Het ene werkte het andere ook in de hand. Ik werd steeds minder mobiel en had continu erg veel pijn en dat maakte het akelige gevoel mentaal ook niet minder. Ik voelde me benadeeld, zielig, alleen, miserabel, ziek, ... Lager dan dit kan een mens niet verzinken vrees ik. 

Negen maanden heb ik geleefd als een grot-dier. Niemand willen zien, niemand willen horen. Wenen. Donkere ruimtes. Ik heb vaak getracht om een einde te maken. Ik heb plannen gemaakt. Ik heb datums vastgelegd, meermaals. Maar gelukkig ging ik elke week naar een psycholoog. Mijn vroedvrouwen en gynaecoloog en huisarts hielde me zeer goed in het oog. Ik kon mijn verhaal altijd kwijt net voor het te laat was en dat was net genoeg om weer een dag, een week, een maand verder te komen. Dag per dag, geleidelijk aan tot ik mijn eindmeet gehaald had. Wel voelde ik diep vanbinnen nog een sterke oerkracht en ik voelde aan wat voor mij op dat moment nodig was. Ik wou dit diep vanbinnen wel overleven. Ik wou het beste doen voor het ongeboren kind, ook al moest ik hiervoor mijn trots opzij zetten en toegeven dat ik niet kon werken. Dat ik beter 9 maanden in de zetel zou doorbrengen, want dat was de enige manier om te voorkomen dat ik erger deed. En dat deed ik. Ik heb elke bron die ik maar kon aangesproken en zo veel ik kon gepraat en heb mezelf gekluisterd aan mijn zetel om zeker te zijn dat ik mijn kind niet in gevaar bracht. Vechten tegen jezelf. Hoe onprettig dit ook was, ik heb in mijn ziel laten kijken wanneer het nodig was.  En het was mijn redding. Ik heb mezelf anders leren kennen in de zwangerschap, ik ben er ook sterker uit gekomen. Ik heb me weten te wapenen tegen een postnatale depressie. 

Ik herinner me nog de bevalling zelf: ik kwam in het ziekenhuis binnen om te bevallen en was boos. Zo boos. Vol tegenzin. Ik wou mijn kind niet kennen. Ik wou gewoon dat mijn marteling stopte. Ik wou mijn partner niet zien. Ik wou niemand zien. Het moest gewoon stoppen. 

En gelukkig voor mij stopte het ook. Het moment dat ik wakker werd van de narcose (bevallingsverhaal volgt later) en voelde dat mijn buik minder zwaar was en leeg was, voelde alsof het licht terug scheen. 

Even plots als het gekomen was, is die duivel die mij maandenlang heeft "bezit" verdwenen. Ik was opgelucht. Blij. Gelukkig. Ik was op 1 slag terug mezelf. Iemand deed mijn lichtje terug aan. 

Ik heb mijn kind in de armen gesloten en ben begonnen aan de leukste tijd van mijn leven. Ik heb massa's nieuwe mensen ontmoet en heb heel fijne contacten opgebouwd. Ik heb een geweldige kraamperiode gehad, vol plezier en gelach. En ik geniet elke dag zo hard ik kan van mijn prachtige dochter. 

Eind goed. Al goed. 

Gelukkig. 

Wat ik hieruit meepak of kan adviseren? Praten. Praten tegen de juiste mensen, is goud. Praten kan je redding zijn. Blijven praten tot men je serieus neemt ook. Blijven roepen tot iemand luistert. Vechten voor jezelf. Jij weet wat beste is voor u en alleen jij weet dit. Luister naar jezelf. 

Het is mijn redding geweest.