Waiting game

Zoals je leest in mijn vorige blog, is het zwanger worden voor mij niet vanzelfsprekend.

We zijn het IUI traject gestart in het Bernhoven ziekenhuis in Uden en zijn super positief. We starten de eerst volgend cyclus en ik ben best zenuwachtig, ik heb gelezen wat het inhoudt en dat het niet pijnlijk is. Maar de gedachte dat als het mag lukken, dat ik dan zwanger ben zorgt ervoor dat de zenuwen door mijn lichaam gieren.

Mijn man moet vroeg in de ochtend zijn “bijdrage” opvangen in een potje. Ik kan het niet mooier maken. Er zijn heel veel andere woorden voor, maar die hoeft ik niet te benoemen toch haha!

We moesten ons melden bij de bloedbank, want daar zitten de “spermacel telvrouwen” haha. Er is daar een speciaal kamertje voor. We moesten even wachten en toen werden wij allebei naar binnen geroepen. 

Er werd heel netjes en voorzichtig met ons omgegaan. Gelukkig stonden (staan) wij er allebei nuchter in en kunnen we tegen een stootje. Maar ik vind het heel goed hoe ermee omgegaan wordt. Het is voor veel stellen erg pijnlijk en spannend. Ze legde ons uit wat ze ging doen, en dat de kamer alleen voor ons was, en dat de deur op slot gedaan wordt tijdens het tellen zodat ze niet gestoord kan worden en er geen andere specimen binnengebracht kunnen worden. Ze vertelde dat er een speciale warmhouder was voor de sperma cellen die ze precies op 37 graden hield. 

We moesten over een klein uurtje terug komen, dan wachten duurde voor ons gevoel een jaar. Maar eindelijk na een uur was het tellen en wassen klaar en zaten er alleen maar goede spermacellen in het buisje. De slapende of doden en de cellen die afwijken van vorm zijn eruit gehaald. 

Nu mochten wij naar de Gynaecoloog. Spannend moment. 

Ze controleerde mijn eitjes en hoeveel ik er had, ik had er een aantal, maar 2 waren goed van grote dus de behandeling kon doorgaan. 

Ik mocht liggen en na 2 minuten was ik klaar. Oké dat verbaasde mij ook. Ik mocht blijven liggen, maar dat had totaal geen meerwaarde zei de gynaecoloog. Maar het zat tussen mijn oren en ik wilde het graag.

Nu was het wachten begonnen.

Na twee weken was het erop of eronder, helaas werd ik ongesteld en dat werd ik de 3 opvolgde IUI pogingen ook. Mijn man zijn cellen waren niet optimaal, maar hij had er wel genoeg zeiden ze in het ziekenhuis. Toch voelde het niet fijn, en ik wilde toch een doorverwijzing naar het Radboud UMC. Dat was het dichtstbijzijnde ziekenhuis die een eigen fertiliteits afdeling heeft. Zo gezegd zo gedaan. 

We moesten een paar maanden wachten helaas. Maar uiteindelijk was het moment daar.

In het Radboud werden wij allebei weer helemaal gecontroleerd. En daar kwamen ze tot de conclusie (helaas) dat mijn man zijn spermacellen goed genoeg waren. Te goed voor ivf waarvoor wij eigenlijk doorverwezen waren. Dus we moesten in het radboud doorgaan met IUI.

Dat was voor mij een ontzettende domper, ik had niet het idee dat het de oplossing was voor ons. Omgaan met de teleurstelling iedere maand is zwaar.

Maar ik raapte mezelf bij elkaar en ik ging er voor, deze keer kreeg ik wel eicel stimulerende tabletten. Dat was om te zorgen dat er meer eicellen zouden groeien zodat ze kan van slagen vergroot werd.

Na ronde 6 sloeg te twijfel nog meer toe, ik heb toen gevraagd of ze een echo wilde maken van mijn baarmoeder, en de gynaecoloog adviseerde toen een “Hystero Contrast Sonohysteropraphy” dat is een inwendige echo met contrast vloeistof.  

*Om te onderzoeken of uw eileiders niet afgesloten zijn, doen we een contrastecho. Dat is een inwendig onderzoek. We kunnen uw eileiders zien met een speciale contrast-gel. Die gel brengen we via uw vagina en baarmoederholte in de eileiders in. Op de echo is de contrastgel wit en het weefsel van uw eileiders grijs. Aan het kleurverschil kan de arts zien of er een verstopping zit.

Daar bleek uit dat ik geen verstopping had. Dus waarom lukt het dan niet :(

Bij poging 8 waren wij er klaar mee, het was emotioneel zwaar en ik begon te twijfelen aan mezelf. We moesten door gaan tot 12 pogingen voordat ivf een optie was. Maar ik trok het niet meer. Gelukkig had ik deze keer een hele fijne gynaecoloog en ze wilde toch wel eens een duidelijkere echo van mijn baarmoeder maken.

Zo gezegd zo gedaan, en toen kwam de aap uit de mouw ...

Vervolg in deel 3