Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Wachten, wachten en nog meer wachten (#3)

Dit is deel 3 van onze reis naar een broertje of zusje voor onze dochter.

Eerder vertelde ik dat op de termijnecho bleek dat ons baby'tje geen kloppend hartje had. Een donderslag bij heldere hemel.

Inmiddels zijn er een aantal dagen verstreken sinds die vreselijke termijnecho en de zomervakantie is ten einde. Ik moet weer aan het werk. Even twijfel ik of het wel slim is om aan het werk te gaan. Echter ken ik mezelf en ik weet dat het voor mij beter is om de afleiding van mijn werk te hebben. Ik ben zo onzettend gefocust op mijn lichaam en of ik al een naderende miskraam voel dat ik thuis bijna tegen het plafond vlieg. Werken is echt beter. Ik licht twee collega's en mijn leidinggevende in voor het geval het "mis" gaat en ga vol goede moed aan het werk.

Ik merk al snel dat ik mijn hoofd er niet bij heb. Ik ben zo druk met wat ik allemaal voel en heb moeite met iets "niet-levends" in mijn buik. Ook krijg ik buikpijn bij de gedachte dat mijn kindje op mijn werk afgestoten wordt, in de wc valt en doorgetrokken moet worden. Vreselijk! Het houdt me allemaal erg bezig.

Tot overmaat van ramp vertelt een bevriende collega dat ze zwanger is en uitgerekend is op dezelfde datum dat ik uitgerekend zou zijn. Ook zij heeft een miskraam achter de rug dus ik gun het haar van harte maar een beetje pijn doet het wel.

De verloskundige belt regelmatig om te vragen hoe het gaat en of er al iets gebeurd. Als ze een week na het slechte nieuws weer belt geef ik aan dat ik niet langer wil wachten. Ik word gek! Ik merk dat ik het graag wil afsluiten en dat kan niet zo lang er niks gebeurd. De verloskundige zorgt ervoor dat we terecht kunnen bij de gynaecoloog.

Twee dagen later zijn we bij de gynaecoloog. Het is een zakelijk en onpersoonlijk gesprek. Ik ben doodzenuwachtig. Als we binnen komen wordt er een mapje opengeslagen. "Jullie komen om een zwangerschap af te breken?" BAM! Dat komt binnen. "Uhhhh ja, dat klopt". Op de een of andere manier had ik iets meer empathie verwacht. Ik voel me een wandelende baarmoeder, geen moeder die afscheid moet nemen van haar kindje.

De gynaecoloog geeft aan dat er twee opties zijn: (1) een curretage onder algehele narcose, (2) een curretage onder plaatselijke verdoving. Uiteraard had ik mijn voorwerk al gedaan (iedereen die mij kent weet dat ik een enorme infoholic ben) en mijn man en ik hadden besloten dat ik onder algehele narcose gecurreteerd wil worden. Het gesprek met de gynaecoloog verandert dit echter. Bij de curretage onder plaatselijke verdoving mag mijn man erbij blijven. Dit in combinatie met het feit dat ik doodsbang ben voor algehele narcose (stel je voor dat je niet meer wakker wordt) lijkt me deze optie toch beter voor mij.

De gynaecoloog vraagt of we ter bevestiging nog een echo willen. Eigenlijk wil ik dat heel graag. Wie weet hebben ze het de vorige keer verkeerd gezien en is er toch een kloppend hartje. Je hoort wel gekkere verhalen. Ik ga weer liggen en stiekem hoop ik op goed nieuws. Maar helaas, geen goed nieuws. Er is nog steeds geen kloppend hartje. 

Na de echo gaan we wat somber naar huis. Bij de apotheek moeten we twee tabletten halen die ik in moet brengen op de ochtend voor de curretage. Over een paar dagen mogen we ons melden op de afdeling dagchirurgie. Nog even wachten. Stiekem hoop ik dat het me gegund is dat de natuur zijn werk afmaakt, dat mijn lichaam het zelf regelt. Dat ons wat dat betreft een beetje geluk gegund is in zo'n nare tijd. Mocht dat niet zo zijn dan is het einde in ieder geval in zicht. Dat is verdrietig maar ook fijn. Tenslotte willen we nog steeds dolgraag een broertje of zusje voor dochterlief. Deze zwangerschap gaat dat sowieso niet opleveren.