Snap
  • Zwanger
  • genieten
  • fertiliteitstraject
  • tweelingzwangerschap
  • nietoordelen

Waarom je niet moet genieten van je zwangerschap

Geluk forceren word je namelijk niet beter van.

Misleidende titel? Misschien. Maar ik heb wel je aandacht ;-) Vergis je niet, ik bedoel hiermee niet te zeggen dat genieten verkeerd is. Ik wil ervoor pleiten dat het niet MOET.

Als je aankondigt dat je zwanger bent krijg je een berg aan felicitaties over het algemeen. Soms ook gecombineerd met 'en geniet ervan hè!' Heel aardig bedoeld. 

Toch heeft het soms (onbedoeld) een nare lading. Want als jij al wekenlang kotsend in bed ligt, geniet je dan wel? Of als je zwangerschap de vorige keer is misgelopen, neemt die angst dan niet een grotere plek in? Voordat er nu mensen zeggen 'ja, maar dan kun je helemaal niets meer zeggen!', natuurlijk mag je iemand toewensen dat ze ervan kunnen genieten. Soms kun je door een paar woorden anders te kiezen al zo'n fijnere boodschap geven. 'Ik hoop dat je er van kunt gaan genieten' is al veel neutraler en minder 'dwingend'.

Maar goed, eigenlijk was dat mijn punt niet eens. Het gaat mij meer om hoe hard en veroordelend we soms kunnen zijn naar elkaar en onszelf. Veel vrouwen durven niet te zeggen dat ze een zwangerschap zwaar vinden. Want dan ben je ondankbaar. Als je niet geniet, dan faal je. Terwijl dankbaarheid en je hondsberoerd voelen echt tegelijkertijd kunnen bestaan.

Het wordt zo'n hoge standaard ineens. Je moet genieten! Ik heb de eerste drie maanden vaak huilend op de bank gezeten. Ik was zo extreem moe dat ik vrijwel niets meer kon. Aangezien ik onafhankelijk zijn heel erg fijn vind, vond ik het enorm lastig om mijn man alles te laten doen. Ik faalde als vrouw, tenminste, zo voelde het. Ik genoot niet, het voelde meer als overleven.

Inmiddels geniet ik regelmatig van de zwangerschap. En hoe dat komt? Doordat ik geaccepteerd heb dat het niet alleen maar leuk is. Ook ik mag een baaldag hebben als mijn bekken mij ontiegelijk veel pijn bezorgd. Ook ik mag verdrietig zijn als ik terugdenk aan de lange weg hier naartoe. Ook ik mag mij angstig voelen als ik nachtmerries heb over vroeggeboorte. En doordat ik die dingen toe sta wanneer ik ze voel, kan ik juist ook intens genieten als ik de baby's voel schoppen! Kan ik ook huilen van geluk! 

Volgens mij is dat de sleutel: accepteer alle gevoelens die je hebt. Neem de tijd om even te balen, verdrietig te zijn of bang. Praat erover, schrijf het van je af of huil het eruit. Je zult merken dat er des te eerder weer ruimte is voor de fijne emoties en dat je die nog intenser kunt beleven. Hoe meer je forceert, hoe moeilijker het wordt. Maar ook als het helemaal niet lukt om te genieten, dat mag! Jij bent 100% normaal, ok zoals je bent en een fantastisch mens. Ook als je niet geniet. Al gun ik het iedereen natuurlijk van harte, het MOET niet.

4 jaar geleden

Herkenbaar.. Bij mijn eerste zwangerschap heerlijk kunnen genieten van het tweede trimester (want 1e kotsende en 3e met hoge bloeddruk in ziekenhuis doorgebracht) maar deze keer niet! Mijn tweede trimester sucks! Mijn suiker is aan de hoge kant, net zoals mijn bloeddruk (nu al), heel veel hoofdpijn, nu zit ik al 2 weken thuis met antibiotica mijn longen uit mijn lijf te hoesten door een flinke infectie.. En dan vragen sommige mensen nog 'Maar verder voel je je wel goed?' Verder? Er is even geen plek voor iets anders nu! ;)

4 jaar geleden

Heel herkenbaar. Ik vond het wonderbaarlijk wat er allemaal met en in mijn lichaam gebeurde en was (en ben) dankbaar, maar man oh man, wat heb ik me beroerd gevoeld. Vanaf het begin meer dan gesloopt en vanaf ongeveer 25 weken zoveel pijn door m'n bekken dat ik soms niet meer wist waar ik het zoeken moest. "Geniet maar van je rust hoor!" Nou, vind je het heel erg als ik liever gewoon weer wil kunnen zitten en lopen? Pfff.. maar idd, dat "mag" je niet zeggen... Het hoort erbij en het is ook een beetje gek om over te slaan, maar als het kon zou ik misschien liever mijn (biologische) kind met 1 jaar in mijn armen krijgen en het hele voortraject en eerste jaar overslaan... hopelijk worden we gezegend met een 2e en dan ajb een minder zware zwangerschap en eerste jaar. Wellicht denk ik er daarna anders over ;-)

4 jaar geleden

Ik deel je mening! Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik zovaak hondsberoerd. Niet van de misselijkheid, maar van de verkoudheden met onwijs veel pijn aan me hoofd. Toen ik dit met 30 weken voor de zoveelste keer had heb ik huilend in bed gesmeekt of zs niet eerder kon komen. Twee weken later mer 32 weken ben in bevallen ivm Pre eclamspie. Me tweede zwangerschap heb ik me vooral zorgen gemaakt over weer een vroeg geboorte, een opname, veel genoot ik dus niet. Bij beide zwangerschappen genoot ik wel onwijs als de kleintjes een disco hielden!

4 jaar geleden

Ik vind de eerste drie maanden ook altijd slopend.....Ik heb er die eerste maanden ook niet bewust van kunnen genieten. De een na laatste maand wel maar de laatste maand vond ik weer best zwaar.