4 jaar geleden
Waar mijn verhaal begint
Deze eerste blog wil ik graag wijden aan onze relatie in vogelvlucht en de zwangerschap, dit is namelijk het begin van onze gezinnetje dat ons is gegund! Lees snel verder om meer te weten te komen over onze relatie, het huwelijksaanzoek en daarbij horende bijzondere ring en natuurlijk over mijn eerste zwangerschap!
Mijn man en ik hebben elkaar bij de Scouting leren kennen en hier zijn we beiden nog steeds actief. Na een paar maanden daten ‘horen we bij elkaar’ sinds augustus 2007!
De jaren daaropvolgend zijn we (bijna) ieder jaar met de Mini op vakantie geweest; Engeland, Duitsland, Frankrijk, Italië, Litouwen, in verschillende Mini’s hebben we vele landen gezien en veel mee gemaakt. Iedere vakantie hebben we wel op de vluchtstrook gestaan, want ja, zoveel kilometers met een oldtimer dan vraag je er eigenlijk wel om! Mogelijk schrijf ik nog wel eens over deze reizen, maar ik wil eerst toespitsen op de tijden dat we nu als gezin door het leven gaan.
In juli 2015 was het (eindelijk) zover en vroeg J. mij ten huwelijk. Ik had natuurlijk ook zelf op één knie kunnen gaan, maar ik dacht, zolang hij mij niet vraagt is hij er zelf mogelijk niet klaar voor! En als echte feminist, ahum in dit geval, wilde ik heel graag zelf verrast worden. Het was ook zeker het wachten waard! Hij vroeg me niet met een ring, maar ik kreeg een Mini! Een prachtige klassieke Clubman Estate. Voor de echte kenners onder ons; ja mijn mooie Mini heeft een ronde neus, wat inhoud dat ze dus niet helemaal origineel is, maar dat hindert mij niets! Ik vind stiekem een ronde neus ook vele malen mooier.
We spraken af dat we gingen trouwen in augustus 2017, tijdens ons 10 jaar samen zijn en de tijd ernaartoe vloog voorbij! In tussen kregen we namelijk een prachtige dochter!!
In januari 2015 besloten we namelijk om te stoppen met anti-conceptie en een spannende tijd brak aan. Met mijn belachelijk onregelmatige en lange cyclus, ergens tussen de 35 en 50 dagen, was het dus eigenlijk een wonder dat we in november een positieve test vast hadden. Ik kan je wel vertellen dat iedere maand een drama was hoor, tig testen hebben eraan moeten geloven en ook mentaal gezien leek het jaren te hebben geduurd. Iedere keer als de test negatief is word je er iets depressiever van. Al probeer je er zelf nog positief in te staan, ongemerkt doet het natuurlijk wel wat met je!
Heel onrealistisch als het zover is, maar de echo met 8 weken was tof. Een kleine worm met kloppend hartje was te zien en ons geluk kon niet op! Ondertussen ook opgegeven voor moeders voor moeders én wat vond ik dat een uitdaging; het opvangen van urine en leeggooien in die blauwe stinkflessen en dat alles met erge ochtendmisselijkheid. Bléh! Maar het was het helemaal waard hoor! Als ik hiermee iemand heb kunnen helpen, dan was het eigenlijk een kleine moeite!
Vanaf 16 weken ging het mondjesmaat steeds beter en trok de misselijkheid weg. Dit hield onder andere in dat ik niet meer onderweg naar het werk de auto aan de kant hoefde te zetten om te spugen en dat was een verademing! Vanaf hier ging het eigenlijk alleen maar beter en beter.
De 20 weken echo, waar iedereen toch wel gezonde spanning voor heeft is was perfect. We wilden niet weten of we een jongetje of meisje kregen, dus halverwege eventjes wegkijken zodat de echo het niet stiekem verklapt (alsof ik er tabak van kon maken…), maar goed zekere voor het onzekere toch en maar wegkijken.
Tot aan 24 weken heb ik nog kunnen hardlopen, daarna kreeg ik last van bandenpijn, dus ben ik overgegaan op zwangerfit. Een aanrader overigens, toch lekker in beweging en in contact met andere dames die ook een kleintje verwachten!
Op het einde hield ik wel wat vocht vast, maar tot de dag vóór de bevalling ben ik nog volop in beweging geweest. Wandelen en fietsen, onder andere nog naar de verloskundige wat toch in totaal 20 km was. Ook ’s avonds nog een rondje in de Marcos (gele Mini van manlief) gereden om onder andere nog even koffie te halen, gelukkig; want de volgende dagen hebben we veel koffie nodig gehad! Het was wel wat lastiger om uit de Mini te klimmen, maar je hebt er wat voor over! Als je eenmaal in een klassieke Mini hebt gezeten wil je echt niet meer anders hoor!
Met 39 weken en 4 dagen was het zover en is onze prachtige dochter thuis geboren. Jullie houden mijn bevallingsverhaal te goed, die zal ik hier zeker nog eens delen!
Ook gegrepen door mijn verhaal en benieuwd naar de volgende artikelen? Kijk dan ook eens op www.minimetkinderen.nl