verstand op 0 en doorgaan!

Het 'normale' leven weer oppakken na een miskraam is niet makkelijk. Verdriet neemt vaak de leiding. En ik kan iedere vrouw mee geven dat je verdriet echt moet toelaten. Het is echt niet nodig om je hiervoor te schamen. Het was jullie kindje, jullie kindje waar jullie nooit van zullen weten hoe hij/zij eruit zou zien.

Ik had er die tijd voor gekozen om mijn omgeving (vrienden,werk,familie) te vertellen dat we in de MMM zaten. Je hoopt op veel begrip. Maar ik was vaak echt niet te genieten en hierdoor botsten het redelijk vaak met vriendinnen waar ik echt verdriet om heb gehad. En hierdoor dacht ik ook dat er geen begrip was. Als ik nu terug denk heb ik er heel veel moeite mee hoe het allemaal is gelopen. Het zal nooit meer zo voelen als daarvoor. Die hormonen namen echt de overhand.

Maar buiten dat, het hebben van een miskraam heeft echt veel impact. Je gedachtes gaan alle kanten op, en vaak ga je denken dat het jou schuld is dat je een miskraam hebt gekregen. Maar dit is echt niet zo, dit word bepaald door moeder natuur.

Vaak helpen de 'lieve' woorden van je omgeving ook niet echt mee;
- ach, als het nog wel had geleefd had het het toch niet gehaald.
- Je bent nog zo jong, je hebt nog een heel leven voor je! 
- Het komt wel goed! ( euhh? mijn kindje is er niet meer.. dan komt dit toch niet meer goed?)
 En zo kunnen we nog wel eventjes doorgaan. Je word onzeker, je word bang en je verwacht teveel van jezelf. Mensen om je heen bedoelen het goed, maar toch...

Ik werk al jaren met veel liefde en plezier in de horeca. 
Toen ik de eerste dag na mijn miskraam weer aan het werk moest(!), kwam er een moeder van een oud klasgenootje lunchen. Ze vroeg hoe het met me ging, waarop ik zei; ja goed, en daarna kwam de vraag; Oh, en ik heb gezien dat jullie samen wonen! Gefeliciteerd... En...  wanneer beginnen jullie aan kinderen? BAMMMMM daar ging ik dan, dat was het dan, de druppel die de emmer deed overlopen. Maar dit kan je niet laten zien als je daar staat, midden in een lunchroom. Ik heb het gesprek afgekapt en ik ben eventjes achter in de keuken tot rust gekomen. Ik was nog helemaal niet klaar om weer te gaan werken. Maar ik moest, ik had geen keus!!
Later ben ik haar nog eens tegen gekomen en heb ik het uitgelegd dat we niet zomaar zwanger konden worden en we er dus al een hele tijd mee bezig waren. Ze zal het nooit meer aan iemand durven vragen ben ik bang, ze voelde zichzelf erg schuldig.

Ik ben rustig aan de testen en de spulletjes die we hadden gekregen omdat we zwanger waren, op gaan ruimen. In een doos. Dit heeft mij goed gedaan, het voelde goed en zo kon ik het rustig aan 'afsluiten'.