Snap
  • Zwanger

verslaafd aan een goed einde

Ik wil nog een keer zwanger worden... Of toch liever niet... Waarom.... Omdat mijn 2de bevalling een regelrechte ramp was misschien

Noem het verslaafd aan een happy end.

Noem het schuldgevoel.

Noem het bevallings-obsessie.

Ik hoor mijn mental coach het nu al zeggen....

Wat als het de 3de keer nog erger mis gaat dan de 2de bevalling, hoe sta je dan in je schoenen. Is dat niet ontzettend egoïstisch om de gezondheid van een baby op het spel te zetten voor jou mentale gemoeds-stand? 

Gelukkig is dat ook mijn mening die hier spreekt, en niet die man mijn mental coach.

Die weet niet eens dat ik daar nog steeds mee zit na 10 maanden, hij weet ook niet dat ik moeite heb met de relatie tussen mij en mijn zoontje. De relatie met mijn dochtertje is prima, maar mijn zoontje.... 

Die relatie gaat gepaard met heel veel schuldgevoel, omdat ik hem eruit wilde hebben (sambal gegeten zodra vliezen plots gebroken waren) en hem niet accepteerde in mijn buik als ongelukje in nog zwaardere ongelukkige tijden. Zwangerschapsdiabetes, strakke buik door teveel vruchtwater, veel ziekenhuis omdat hij te lui was om regelmatig te bewegen, ik was in shock toen ik zijn geslacht kreeg te horen vanwege de financiële tegenslag die dat zou zijn, 3 dagen met gebroken vliezen in ziekenhuis vanaf 36 weken (inclusief niet slapen), pijnlijke bekkeninstabiliteit, dieet, familieruzie, negatieve reacties, en boven alles die traumatische bevalling en neonatologie erna, te vroeg naar gestuurd, niet terug naar ziekenhuis mogen, 3 weken niet warm kunnen houden, borstvoeding-geelzucht, huilbaby 6 weken, pepti, trage ontwikkeling, en zijn wisselende dagritmes (nachtritmes).

Mijn vriend mag hem ook niet echt....

Vanwege zijn vele en zeer schelle gehuil, hij jankt echt om alles. Geen geintje.

Ik hou zielsveel van mijn kleine mannetje, en mijn vriend gaat nu meer een band met hem aanleggen.

Maar soms wil ik dat ik het allemaal over kon doen.

Zou een derde kindje over een jaar of 5/8 daar aan meehelpen denk je...? 

Of moet ik hiermee leren leven en de fouten accepteren.

35% van mij zegt dat een 3de kind daar verandering in brengt.

65% van mij zegt dat het niet gaat helpen.

Ik wou dat onze band beter was dan nu, ik kan niet eens uit zijn beeld stappen zonder gejank, al 3 maanden... ik krijg die band maar niet goed of recht ondanks dat ik alles over heb voor mijn kleine manneke en zielsveel van hem hou. Ik knuffel veel, draagdoek word regelmatig gebruikt, spelen veel, en hij vertrouwd mij 200% maar er blijft iets... iets wat niet helemaal goed zit.

Iemand tips? 

9 jaar geleden

Dat lijkt me erg moeilijk voor je, de jongste die aan je hangt en de oudste die ook nog aandacht wil! Je schrijft dat hij veel en makkelijk huilt en daarbij is je bevalling ook zwaar geweest. Heb je er al wel eens aan gedacht om naar een osteopaat te gaan? Soms kunnen zij toch iets vinden wat een hoop rust kan creëren bij je kleintje. Succes!!

9 jaar geleden

Thanks, hier kan ik wel wat mee. Dat hypersensitief kan ik me wel wat bij voorstellen, ik hoef in bed maar aan hem te denken en hij word wakker. Best raar eigenlijk...

9 jaar geleden

Wat een nare situatie voor je Suganicy. Ik snap dat een ongeplande zwangerschap wel degelijk ongewenst kan zijn. Wel is het zo dat kinderen hypersensitief zijn voor de gevoelens van papa en mama. Het gevoel wat je hebt, bij dat er iets niet helemaal klopt, zal ongetwijfeld waar zijn. Jouw zoon voelt namelijk ook dat papa en mama van hem houden, maar ook niet helemaal zo gelukkig met hem zijn, het vele huilen kan hiervan een uiting zijn. Helaas heb ik geen tips voor je over hoe je over dit gevoel heen kan stappen samen, maar waarschijnlijk zal dit met de tijd zeker beter worden! Probeer te focussen op de positieve dingen die je zoon jullie geeft, zet tegenover elk negatieve eigenschap (veel huilen) minimaal 3 positieve dingen, dan zal je zien dat langzaam aan de mindere gevoelens zullen afnemen en jullie veel meer van elkaar kunnen genieten! Heel veel succes en hopelijk wordt het vanaf hier alleen maar beter!

9 jaar geleden

Ik heb geen relatie problemen of eerdere problemen die ik met kinderen oplos. Ik had al 6 jaar met mijn vriend en alles liep op rolletjes voordat we aan onze dochter begonnen, daarna voelde ik me niet mooi meer door mijn buik en als verrassing.... ben ik ondanks borstvoeding en anticonceptie zwanger geworden toen mijn dochtertje nog maar 3 maanden oud was. Mijn wereld storte in toen in het ziekenhuis toen ik kreeg te horen dat ik zwanger was en meteen een eerste echo kreeg om te kijken hoe ver ik was, en gelijk boem een jongetje. We hadden een week ervoor voor ons koophuis alles rond gekregen en abortus was niet een optie.... Vind je het gek dan dat ik een 2de kans zou willen... ik weet zelf ook dat dat niet een optie is. Maar de wil ernaar is niet abnormaal toch als je een perfectionist bent. Iedere moeder zou wel eens iets over willen doen toch? En ja, mijn mental coach weet ervan dat ik ermee zit. Maar niet alle problemen zijn op te lossen met praten en begrijpen.