3 jaar geleden
Vermoeidheidsklachten, tweestrijd en de tweede echo #7
"Je moet wel genieten van je zwangerschap", zeggen ze. Maar het is een tweestrijd in mijn lichaam.
De eerste weken van mijn zwangerschap heb ik weinig energie. Normaal ging ik de afgelopen maanden trouw 2/3x per week cardioboxen, ik kan er nu geen energie voor opbrengen. Of dat nu te maken heeft met het slechte nieuws van mijn vader, of mijn lichaam die op volle toeren probeert een mensje te maken? Geen idee. Ook smaakt niets me meer als het om eten gaat, het zullen de hormonen wel zijn. Hetzelfde geldt voor mijn geklaag, tot nu toe kon ik weinig dingen vinden die fijn zijn aan zwanger zijn. Hopelijk slaat dat om na het eerste trimester. “Je moet wel genieten van je zwangerschap”, hoor ik iedereen tegen me zeggen. Ik voel me momenteel het tegenovergestelde.
Ik bespreek de symptomen van mijn zwangerschap met mijn vriendinnen. We hebben het over de groeipijnen van mijn baarmoeder, alsof je licht ongesteld bent heel de tijd (maar gelukkig geen bloed verliest!) en zo kom je tot de ontdekking van de gekste dingen. Ze steunen en begrijpen me. Ik val vroeg in slaap iedere dag (ik kan wel 12 uur lang slapen en nog steeds moe wakker worden..) Zo weinig energie. Mijn dagen voelen alsof ik slaap, eet, werk, eet en dan weer slaap. Een oppepper kan ik wel gebruiken tijdens deze donkere dagen.
Ondertussen houd ik me deze weken vooral bezig met alle zwangerschapsapps die er te vinden zijn. (Dikke aanraders: de zwangerschap+ app, oudersvannu, 24baby en natuurlijk Mamaplaats). Iedere week bekijk ik hoe ver mijn kindje nu is met groeien. Er komt een melding binnen: “Deze week krijgt je kindje vingertjes” en ik merk dat ik langzaam aan het idee begin te wennen dat ik echt zwanger ben. Deze meldingen helpen daarbij enorm! Het is een enorme tweestrijd. Aan de ene kant wil ik dat de tijd voorbij vliegt en dit kindje gezond op de wereld zetten, aan de andere kant wil ik dat de tijd stil staat en zoveel mogelijk tijd samen met mijn vader spenderen. Het vraagt veel van me.
Ik uit me zorgen over hoe ik me voel de afgelopen weken bij vriendinnen en probeer alert te zijn dat ik niet in een depressie raak. Feestdagen stress, donkere dagen, winter, hormonale schommelingen, de diagnose van papa en zien hoe hard hij achteruit gaat. Het is me allemaal te veel.
Gelukkig is het eindelijk maandagmiddag 23 december 2019, de tweede echo. Met minder spanning dan de vorige keer nemen we plaats tegenover de verloskundige. Ze vraagt me hoe het gaat en we bespreken mijn kwaaltjes. Mijn bloeddruk is goed, ik moet extra alert zijn op mijn sombere gedachten en ik neem vervolgens plaats op de behandeltafel. Het echo apparaat wordt opgestart en we gaan wederom op zoek naar ons kleine boontje. De baby beweegt bovengemiddeld, dat is super goed nieuws! Je ziet hem op de echo helemaal “springen” en je ziet armpjes bewegen. “Het is gewoon een mini ADHD'er in mijn buik die al mijn energie opslurpt”, grap ik. Het gaat hartstikke goed en de verwachting is dat ik nu in de 10e week van mijn zwangerschap zit. Het dikker worden, wat nu echt al gebeurd, gebeurd niet voor niets, er groeit een gezond baby'tje in mijn buik.
De feestdagen staan voor de deur, tijd op dit mooie nieuws met de schoonfamilie te delen! Maar het is ook tijd om onze laatste kerst samen te vieren, de laatste kerst met mijn vader..
Al die verwarring, die tweestrijd, die onzekerheid en toch ook dat geluk..