Verloren vriendschap?

Zoals in eerdere blogs al beschreven ging zwanger worden voor mij en mijn man niet vanzelf. Na meerdere icsi pogingen is het ons eindelijk gelukt en nu kan ik zeggen dat ik mama ben van een prachtig meisje. 

Maar het hele traject kent zo zijn ups en downs. Voornamelijk eigenlijk downs, behalve onze laatste poging. Wat zo'n traject psychisch met je doet is heel wat. Los van de bijwerkingen van de hormonen (waar ik gelukkig weinig last van had) is het met name die onzekerheid dat echt killing is. Elke keer dat sprankje hoop dat vervolgens in duizend stukjes barst door weer een negatieve test. 

Tijdens dit traject had ik steun van een bijzonder iemand. Namelijk mijn een van mijn beste vriendinnen die in het zelfde traject zat. We kennen elkaar 12 jaar. Hebben veel meegemaakt samen, het ontmoeten van onze huidige partners, trouwens en de kinderwens. Wie had ooit gedacht dat onze weg naar een kindje zo op elkaar zou lijken. 

Je gunt het een ander absoluut niet om in dit traject te zitten. Maar ergens vonden wij beide het wel fijn. Iemand die precies weet hoe het voelde. 

Toen ik aan mijn eerste poging begon was zij bezig met haar 2e poging. Zo gingen wij elke keer gelijk op, heel bijzonder hoe we op de een of andere manier bijna gelijk in onze cyclussen en trajecten zaten. 

Mijn 2e poging mislukte net als de eerste. Toen ik hoorde dat het weer mislukt was hoorde zij dat ze zwanger was. Ik was zo blij voor haar, tuurlijk ook een tikkeltje jaloers want ik hoopte zo dat het bij mij ook ooit zou lukken. Maar het gevoel van blij zijn voor haar overheerste. Het was haar zo gegund. Blij stuurde ik haar al een kaartje en ook kleine sokjes gaf ik haar. Ze vertelde me dat ze nog steeds mee hoopt dat het ook bij mij ooit zou lukken. 

Wat er daarna gebeurde was verschrikkelijk. Het was niet goed bij haar en ze kreeg een miskraam. Ik probeerde zoveel mogelijk er voor haar te zijn. Al was het midden in de nacht we appte elkaar en ik bood een luisterend oor. 

Ik begon aan mijn 3e poging en zij was aan het wachten tot ze aan haar volgende poging weer mocht beginnen. 

Van deze 3e poging werd ik zwanger. Ik was blij maar ook zo bang, juist doordat ik van dichtbij had gezien dat het ook nog kon misgaan. 

Mijn vriendin was erg blij voor mij vertelde ze. We hielden contact en ik probeerde haar zoveel mogelijk te steunen tijdens haar volgende pogingen. 

Uiteindelijk ging het boek voor haar dicht en zou ze definitief geen moeder worden. Dit is natuurlijk verschrikkelijk en erg zwaar. Ik vroeg met regelmaat hoe het met haar ging. Over mijn zwangerschap werd bijna niet gesproken. Ik wilde haar beschermen en vroeg haar of ze het niet vervelend vond als ik een echo naar haar stuurde. Dat vond ze niet erg maar ik merkte met de tijd dat ze niet reageerde dus ik stuurde weinig meer over mezelf maar vroeg altijd naar haar.

Naar mijn babyshower is ze niet geweest. Dat kon ze niet aan, wat ik best begrijp. Iedereen is daarin anders. Ik ging zelf wel naar babyshowers van vriendinnen ondanks dat ik net weer een negatieve test in mijn handen had na zo'n traject. Want ondanks mijn verdriet gunde ik het een ander wel. Vlak voor de bevalling ben ik nog naar haar toe gereden. Gepraat over hoe het met haar ging. Ze had namelijk wat relatie problemen en ook op werk ging het niet helemaal lekker. Terwijl ik daar met een dikke buik zat hebben we het eigenlijk helemaal niet over mij gehad. En dat vond ik niet eens zo erg. Ik wilde er voor haar zijn. 

Ik merk dat het mij langzaam ook wel wat begon te doen. Dat er vanuit haar kant niks meer kwam. Mijn dochtertje is nu ruim 3 maanden oud. En hoewel ik haar in die periode wel nog een aantal keer heb gevraagd hoe het met haar ging kwam er andersom niks. Ze is nooit geweest (wat ik opzich wel begrijp), maar dat ze in die 3 maanden nooit heeft gevraagd hoe het mij ging, hoe het mijn dochtje ging. Dat steekt mij wel. Had op z'n minst een kaartje gestuurd. Wat je destijds tegen mij zei, toen het bij mij mislukte en jij wel zwanger was, dat je hoopte dat het bij mij ooit zou lukken. Was dat gelogen? 

Ook op mijn verjaardag heb ik niks van haar vernomen. Was dit dan 12 jaar vriendschap? 

Het enige wat ze me in de afgelopen 3 maanden gevraagd heeft is of ik naar haar voorstelling wilde komen. Dit was in mijn kraamweken. Dit heb ik dus afgeslagen omdat ik nog volop aan het herstellen was. 

Ik vind het heel jammer van de vriendschap maar ik ben er eigenlijk klaar mee. Vriendschap moet van 2 kanten komen. Ze weet als geen ander hoe diep ik ben gegaan om zwanger te worden dus had ergens wel gehoopt een klein beetje sympathie te krijgen. Al was het maar een appje met: hoe gaat het? Als ze nog contact wil prima, maar dan moet het nu een keer vanuit haar komen. 

Zijn er dames met soortgelijke ervaringen en wat hebben jullie uiteindelijk gedaan?