8 jaar geleden
Verdriet, onzekerheid & intens geluk
Ik lees m'n laatste blog terug, waarin ik mijn miskraam deel. Er schieten weer tranen in mijn ogen, maar gelukkig is er nu ook zonneschijn.
Het is bizar om terug te lezen. Verdrietig en 'mooi' tegelijk. Een fase in ons leven wat veel indruk heeft achtergelaten. Een fase waarna ik even afstand heb genomen van de meeste forums en mama websites. Genieten van ons meisje, op onze manier. De opvoeding, op onze manier. Geen twijfels, niet meer vergelijken. We zijn dolgelukkig met wat we hebben, mede door wat we hebben moeten verliezen vorig jaar.
Er is er heel veel veranderd in ons leven. In juni de miskraam, waarna intens verdriet volgde en ik geen puf meer had om blogs te schrijven. Ondertussen is het bijna maart. We zijn in december dan eindelijk verhuisd naar ons nieuwbouwhuis. We zijn helemaal gesetteld en dolblij met de luxe van ons nieuwe huis.
Maar daarvoor is er nog een grote verandering geweest in ons leven. Twee maanden na de miskraam hadden wij alweer het geluk dat ik opnieuw zwanger mocht zijn! Dolgelukkig, maar zo onzeker begonnen we aan deze zwangerschap. Een miskraam verandert je kijk op de zwangerschap. Je onbevangenheid. We kregen met 7 weken een echo. Fijn, eerder zekerheid krijgen. Echter bleek dit niet het geval. De echo die 'zekerheid' zou moeten geven, maakte me onzekerder dan ooit. Het vruchtje was te klein, het hartje klopte te traag voor het termijn. Het was 50/50. Met de boodschap: "kom over twee weken maar terug, het kan twee kanten op" stapten wij de deur weer uit. Ik was opnieuw gebroken en durfde er niet meer op te vertrouwen.
Die twee weken waren een hel! Wat kunnen je gedachten dan alle kanten op gaan zeg. Ik was misselijk van de spanning. Ik wist niet meer wat ik er nou mee aan moest. Toen we na 2 weken eindelijk terug mochten komen was ik op van de zenuwen. Na het inleidingspraatje mocht ik dan eindelijk gaan liggen en zag het gelijk; ons kindje! Goed gegroeid en met een sterk kloppend hartje. Ik barstte in snikken uit, oh wat een intens geluk weer na een periode die zo heftig was geweest!
Anoniem
Wat herkenbaar. Hoe je spreekt over de onzekerheid na die 7 weken echo. Ik moest 4 weken wachten op een nieuwe termijnbepaling, helaas ging het de dag voordat ik de echo had mis en ben ik het kindje verloren met 12 weken. Ik wens je een hele goede zwangerschap!
Anoniem
Je bent zo sterk geweest meid. Ik ben trots op je
Myfteria
Ik weet hoe het voelt. De onzekerheid en het niet durven hopen. Gek hè hoe anders je het ineens beleeft. Ik hoop dat je nu ook echt kunt gaan genieten!
EvaD
Dat valt inderdaad niet mee, een vriendin van me is net hetzelfde over komen. Ook zij is weer snel zwanger geworden, en ik kan me niet voorstellen hoe dit alles moet voelen. Als ik al merk dat ik het erg zwaar vond en met tranen in mijn ogen stond, is het niet te bevatten hoe erg het voor de mama is. Sterkte met het verlies, maar daarnaast gefeliciteerd met de zwangerschap. Geniet er maar lekker van!