Verder na een miskraam

Na mijn miskraam kwam de eerste corona lockdown, het viel eigenlijk precies samen. Ik heb na de miskraam nooit stil kunnen staan en het toen niet kunnen verwerken. Ik moest op een manier geld verdienen. Snel handelen om het bedrijf hoog te houden en ons huis niet kwijt te raken, want wat als er faillissement valt...... Ik moest door en had geen seconde tijd om na te denken over andere zaken. 

Na de eerste lockdown werd alles langzaam aan weer rustig, iedereen vond zijn weg weer en het bedrijf draaide omzet. Ik kon weer ademhalen en wat meer tijd aan mijzelf besteedde. Ik voelde me niet goed, niet mijzelf. Na een instort moment in een vergadering ben ik naar de dokter gegaan. Wat was er mis met mij, had corona mij mentaal afgeslacht? 

Ik bleek depressief. kreeg snel een gesprek met een praktijk ondersteuner. Ik deed te luchtig over mijn miskraam zei hij. Hij had het ook meegemaakt en hoe ik ermee omging dat klopte volgens hem niet. En dat klopte. Ik had alles wat met ons wonder te maken had in kasten en laden gegooid (letterlijk). Ik kon niet eens de keukenla openmaken, want daar lag de zwangerschapstest, die ik niet weg kon gooien. Ik kon niet achter het bureau zitten, want daar lagen de eerste sokjes en rompertjes voor ons wonder. Ik ontweek alles wat met ons wonder te maken had gehad. 

In ons 2e gesprek kreeg ik de opdracht iets voor mij zelf als symbool van ons kleine wonder neer te zetten of te hebben. Ik heb eerst de echo foto in een lijstje aan de muur gehangen. Wat deed dat pijn! Ik kon er de eerste week niet naar kijken, Maar de 2e week werd dit beter. Dit was immers mijn kleine wondertje en de pijn accepteerde ik. Ik wilde mijn wondertje op een speciale manier toch bij mij hebben en dus ben ik bij de juwelier opzoek gegaan naar een mooie ketting met een hartje eraan. Die ketting zal altijd symbool staan voor ons kleine wondertje, en op dagen dat ik het moeilijk heb doe ik hem om. De eerste paar maanden heb ik hem niet eens afgedaan, dat kon ik niet. Nu ligt d ketting in het juwelen doosje en zo nu en dan pak ik hem erbij of doe ik hem om. 

In ons 3e gesprek bleek de miskraam echt dieper te zitten dan verwacht. Ik heb nooit de tijd gehad om ook maar 1 traan te laten vallen, want toen was Rutte al op tv geweest. Ik heb gehuild als een klein kindje toen de ondersteuner mij vroeg wat ik vond van de miskraam en hoe ik mij voelde toen bleek dat ik zwanger was. Pffff ja, ik had allemaal plannen gemaakt, kerst vieren met de baby, onze bruiloft met een kleintje. en dan de wintersport met de kleine en de opa's en oma's. Al die ideeën waren ineens als een kaartenhuis in elkaar gestort. Ik moest die week alle spullen van ons wonder opzoeken en op tafel laten liggen. En als ik er dan aan toe was een brief schrijven met alles wat ik voor ogen had met onze kleine. Het deed pijn om al die spulletjes te pakken en neer te stallen. De tranen bleven maar komen en komen. Aan het einde van die dag was ik helemaal leeg. emotieloos en leeg. Maar het gaf mij zo veel rust. 

In ons 4e gesprek heb ik de brief met de ondersteuner gedeeld en hebben we het erover gehad. Hij vroeg of ik het al kon afsluiten voor mezelf en alles weg kon leggen van ons wonder. Nee, ik was hier nog niet aan toe. Het voelde zo definitief om afscheid te nemen. 

Een paar gesprekken later ben ik naar de action gereden en heb ik een mooie doos uitgezocht. Die ook echt dicht kon met een slotje. Hier heb ik geleidelijk alle spulletjes ingedaan van ons kleine wonder. Een voor een nam ik afscheid van de spullen die nooit door ons wonder gebruikt zouden gaan worden. Na het sluiten van de doos heeft hij nog even beneden gestaan, voordat ik er definitief afscheid van kon nemen. Op een rituele manier heb ik een middag lang alleen maar het liedje 'almost' van Rebekah garvin geluisterd en toen de doos op zolder een plekje gegeven. 

We zijn nu 8 maanden verder en ik voel me eindelijk weer mezelf. Het heeft een hele poos geduurd voordat ik de doos weer open durfde te maken. In het begin kon ik niet eens op zolder komen. Dat deed te pijn. Daarna kon ik niet naar de doos kijken. Niet de doos aanraken en al helemaal niet openen. Nu ben ik eindelijk zover dat ik de doos er soms gewoon even bij pak en alles even overdenk. Ik merk nu dat ik pas echt rust heb en dat alles goed is zoals het is.