Van pregnancy brain tot semi-incontinentie: mijn zwangerschapskwaaltjes op een rij

Vanaf het moment dat je zwanger bent, is je brein volop bezig om dat moederinstinct naar boven te halen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap gelezen dat je hersenen letterlijk ruimte moeten maken hiervoor en dat dit dan ten koste gaat van je geheugen. Vandaar dus dat vrouwen last hebben van 'pregnancy brain'. Het kan tot 2 jaar na de zwangerschap duren voordat je geheugen weer is zoals het was. Of dit 100% waar is, durf ik niet met zekerheid te zeggen, want geen idee meer waar ik dat heb gelezen, maar het klinkt allemaal heel logisch. 

Sinds mijn zwangerschap is mijn geheugen in ieder geval veranderd in een zeef. Ik vergat zoveel en werd daar zelf af en toe gek van! Dat voor een persoon die normaal elk detail perfect onthoudt, is het een flinke opgave. Gelukkig viel de rest van de zwangerschap best wel mee. In het begin werd ik overvallen door die enorme vermoeidheid en duurde het niet lang voor ik de hele dag het gevoel had dat ik een kater had, inclusief misselijkheid. Eigenlijk mag ik er niet over klagen, want die vermoeidheid in het eerste trimester is niets vergeleken met de gebroken nachten die je hebt als je kindje net geboren is. Althans, bij mij dan. 

Elke keer als ik naar de verloskundige ging, was ik blij dat het kindje in mijn buik goed groeide en had ik er elk kwaaltje voor over om ervoor te zorgen dat we een gezonde baby zouden krijgen. Mijn tweede trimester daarentegen was echt een feest. De misselijkheid was weg, ik had wat meer energie en ein-de-lijk kwam dat buikje waar ik zo lang op had gewacht! Nu kon iedereen zien dat ik zwanger ben en dat toonde ik dan ook met trots. Al vroeg voelde ik de eerste schopjes als vlinders door mijn buik gaan. Op 4 januari, toen ik precies 14 weken zwanger was, voelde ik voor het eerst dat meisje in mijn buik. Hoewel de vlinders al snel in wat hardere trappen veranderden, genoot ik van elke beweging die ik voelde.

Bekkenpijn

Het derde trimester diende zich aan en ik had mijn eerste afspraak bij de mensendieck therapeut. Zij heeft een specialisatie in de bekken en was aangeraden door mijn verloskundige. Ik had flinke bandenpijn en gezien ik staand werk doe, moest er iets veranderen. Bij de therapeut werd vastgesteld dat mijn bekkenbanden te ver waren opgerekt en daar mijn pijn vandaan kwam. Van nature ben ik hypermobiel, dat wil zeggen dat ik flexibeler ben in mijn gewrichten dan de gemiddelde persoon. Dat is heel fijn, gezien ik jaren heb gedanst en lenig zijn dan heel goed uitkomt. Het is alleen minder fijn als je vervolgens tijdens de zwangerschap de hele tijd pijn hebt, omdat je door de lenigheid onbewust een verkeerde houding aanneemt. Natuurlijk ga je met zo'n dikke buik automatisch wat meer naar voren gekanteld staan met je bekken, ik had alleen geen idee dat het zoveel kwaad kon. Op zich viel deze uitkomst mij nog mee, want ik had na wat googelen geconcludeerd dat ik een bekkeninstabiliteit had. Dat was dus niet zo en gelukkig viel er nog wat aan de pijn te doen met een aantal oefeningen. Zo gezegd, zo gedaan. Op het werk was er een kruk voor mij geregeld, zodat ik wat vaker mijn rust kon pakken en zo hield ik het vol tot mijn verlof zich aandiende en ik de hele dag kon netflixen (grapje, want ik barstte van de nesteldrang en stond de hele dag te poetsen).

Nog een ander nadeel was dat ik minder goed mijn plas kon ophouden. Zoals bijna iedereen, dacht ik ook: dat hoort erbij. Gelukkig was daar mijn therapeut om te zeggen dat dat er absoluut niet bij hoorde en heeft mij meteen geleerd hoe ik mijn bekkenbodem kan aanspannen. Door het aanspannen en ontspannen van je bekkenbodem en de dagelijkse herhaling hiervan, voorkom je dat je over een aantal jaar met je kind op de trampoline je broek vol staat te plassen, omdat je semi-incontinent bent. Ik deed, met mijn zeef van een geheugen, mijn best om te onthouden dat ik deze oefening dagelijks moest doen.

Na de zwangerschap

Direct na de bevalling heb je natuurlijk overal pijn en duurt het even voordat je lichaam weer wat aan kan. Ik heb mezelf ruim de tijd gegeven om te herstellen, wat niet super snel gaat met zoveel slaapgebrek. 9 maanden zwanger = 9 maanden ontzwangeren. Dat hield ik mezelf voor. Helaas voor mij begon de bekkenpijn weer op te spelen, ongeveer een half jaar na de zwangerschap. Gezien de corona crisis ons land binnen kwam waaien en iedereen thuis bleef, heb ik mijn klachten opzij geschoven en dacht ik: dat komt nog wel een keer. Inmiddels is de meid bijna anderhalf en ben ik weer terug bij een mensendieck therapeut (een nieuwe, want we zijn inmiddels verhuisd). Zij concludeerde dat de linkerkant van mijn bekken te ver naar voren is gekanteld en dat mijn linkerbeen iets langer is dan de rechter. Gelukkig heb ik nu oefeningen mee gekregen als huiswerk en kan ik ervoor zorgen dat mijn bekken weer terug in een goede positie komen. Als je al 25 jaar dezelfde houding hebt en dit nu ineens moet veranderen, is dat best pittig. Mijn overstrekte knieën mogen wat meer buigen als ik sta en mijn rug mag een stuk minder hol trekken dan ik gewend ben. Het is waarschijnlijk nog een lange weg voordat dit automatisch gaat, maar ik ben allang blij dat ik hier wat aan kan doen en vooral dat ik nog zelden in mijn broek plas als ik moet hoesten of niezen. Oh ja, en ik ben ook blij dat mijn geheugen enigszins weer terug is! Was ik dat toch bijna vergeten..