Van onderzoek naar onderzoek

In mijn vorige post heb ik mijn verhaal verteld over mijn bevalling. Hoe positief en lachend ik terug kijk naar de bevalling, hoe spannend de eerste 20 weken van mijn zwangerschap waren. De eerste periode waren ups en downs. Spoiler alert: de overige weken waren heerlijk. :)

Twee maanden nadat ik was gestopt met de pil, hadden we een positieve zwangerschapstest. Daarvoor had ik de Action al helemaal leeg gekocht met ovulatietesten (die zullen de omzet wel omhoog zien stijgen..). En ja hoor, bingo! Onwijs blij en gelukkig was ik, maar ook onzeker. Ga ik wel een goede moeder worden? Is de baby gezond?

Fast forward, een paar weken later: wij besloten de NIPT-test te laten doen, inclusief nevenbevindingen. De kans op een nevenbevinding is 4 op de 1000. En drie keer raden bij wie er een nevenbevinding naar voren kwam? Yours truly. Nu wisten wij natuurlijk dat deze mogelijkheid er was. En ook dat je mogelijk onnodig ongerust kon worden gemaakt. Wij kregen een telefoontje uit het academisch ziekenhuis, en de volgende dag konden wij al terecht bij de klinisch geneticus. Er was een vermoeden van een afwijking in chromosoom 7. Dit kon wijzen op het Russell-Silver Syndroom. We kregen toen twee opties: afwachten of een vruchtwaterpunctie. De vruchtwaterpunctie kon pas bij 16, en op dat moment was ik rond de 9 weken zwanger. Na veel wikken en wegen, hebben we uiteindelijk besloten om de vruchtwaterpunctie wel te doen. De nuchtere Hollander dat ik ben, lees ik mij niet te veel in, alleen het hoognodige. De ochtend van het onderzoek ben ik dan ook relaxed, tot 5 minuten voor de afspraak. Opeens ben ik dood nerveus. Een hele aardige gynaecoloog leidde mij door het onderzoek heen, en voor ik het wist, zat de naald er al in, en was het ook al weer klaar. De uitslag van het onderzoek liet nog twee weken op zich wachten. De kans dat het daadwerkelijk het Russell-Silver Syndroom zou zijn, was 1 op de 50.000 tot 100.000. Heel minimaal dus. Maar toch wilden wij het voor de zekerheid weten. Ik ben immers een beetje een control-freak, en wilde hier ook 'controle' over hebben. Uiteindelijk was daar dan de uitslag: negatief getest. Dus loos alarm! Inmiddels ben ik al 18 weken zwanger.

Tijdens de 20-weken echo kregen we weer onzekerheid op ons bordje. Ditmaal hadden we er geen controle over (daar waar de NIPT nog onze eigen keuze was geweest). Het leek erop dat de longslagader mogelijk vergroot was. Deze bevinding op zich is al naar. Wat het nog vervelender maakte, was dat mijn man niet bij de 20-weken echo aanwezig mocht zijn in verband met de coronamaatregelen. Hij zat buiten het ziekenhuis in de auto te wachten, en via beeldbellen werd de boodschap aan hem overgebracht. De wandeling van de echokamer naar de auto was voor mijn gevoel onwijs lang. Daar waar ik mij nog niet zo heel veel zorgen maakte om de nevenbevinding rondom de NIPT, sloeg dit in als een bom. Weer een tegenslag. Ik wilde gewoon volop genieten van mijn zwangerschap. Tot nu toe hadden we nog weinig babyspullen gekocht, omdat ik wilde wachten tot de uitslagen goed waren. Pas daarna durfde ik echt 'los' te gaan. Omdat de 20-weken echo op een vrijdagmiddag was, moesten wij wachten tot de afspraak in het academisch ziekenhuis tot na het weekend. Alsnog heel snel, maar elke dag is op zo'n moment te lang. Ik zei nog gekscherend tegen de echoscopist ''we kennen inmiddels de route naar de gynaecologie''. 

Dinsdagochtend, vol zenuwen zitten we te wachten tot de gynaecoloog nogmaals de hele 20-weken echo gaat uitvoeren. Ditmaal mocht mijn man er wel bij zijn. Er stond een half uurtje ingepland voor het onderzoek, maar omdat madam (we wisten inmiddels dat het een meisje werd) zo graag met haar armpje in beeld bleef liggen, kreeg ze de longslagader niet goed in beeld. Zelfs na een extra toiletbezoek, geen verschil. Uiteindelijk, meer dan een uur en flink wat rugpijn later, kwam ze tot de conclusie dat er zoals het nu leek niks afwijkends te zien was. Maar ze wilde voor de zekerheid na twee weken nog een keer kijken. En bij deze controle bleek ook dit loos alarm te zijn geweest: de longslagader was helemaal in orde!

Het positieve wat ik uit al deze extra onderzoeken heb gehaald, is dat wij onze kleine meid hierdoor vaak op echobeelden hebben kunnen zien. En daar hebben we ook veel afdrukken van. Op het moment van schrijven, is onze dochter inmiddels bijna 4 maand oud, en kerngezond. Ook al zijn we opgeschrikt door de nevenbevinding van de NIPT, de volgende keer zou ik dit weer doen. De kans op een daadwerkelijke afwijking bij een nevenbevinding is relatief klein, afhangend van het soort chromosoom, maar ergens vind ik het erg fijn om te weten hoe het er met de kleine spruit voor staat, en waar wij ons op kunnen voorbereiden.