Van een bijna zorgeloze zwangerschap waar ik fluitend doorheen ging, naar een ziekenhuisopname.

Ik ben 28 weken zwanger en kom bij de verloskundige voor een echo. Ik vertelde aan haar dat veel mensen tegen mij zeggen; ‘Wat draag je hem laag?’ Elke vrouw is anders zwanger en iedereen draagt het op een andere en eigen manier. Ook gaf ik bij haar aan dat ik mijn buik niet heel groot vind (nu wil dit niet altijd iets zeggen over de groei van de baby) maar toch maakt het mij wel een beetje onzeker. De verloskundige vond hem zelf ook niet heel groot, wel een mooie buik en ik mocht gaan liggen op bed.

Ze kon toen nog niet heel veel ontdekken op de echo en wilde mij de volgende avond terug zien voor een extra groei meting. De volgende avond waren we er weer, mijn man was nu mee en mocht ik op bed gaan liggen voor de echo. Ze heeft het hoofdje gemeten, buikomvang en de bovenbeentjes. Ze zette alles in de computer voor de groeicurve en zei toen; ‘Ik ben niet tevreden’. Ze draaide het beeldscherm naar ons toe, legde de groeicurve uit en daarin zie je dat de lijn afbuigt en dat hij aan de kleine kant is. ‘Ik zie dat dit je raakt?’ Ik werd emotioneel. Dat hij niet groot is, had ik al wel verwacht (ik was ook heel klein) maar als je hoort dat de verloskundige niet tevreden is, maak je je toch wel zorgen. Ze wil dat ik de volgende dag een afspraak maak bij de gynaecoloog en ik kon die middag al terecht. Mijn man moest werken dus ben ik alleen gegaan. Ik mocht gaan liggen op bed en kreeg de echo. Al gauw zag ze aan de meting dat hij klein is. Ze riep nog even een andere dokter erbij, die gespecialiseerd is in groei echo’s. Conclusie; ze willen extra groei echo’s gaan maken en bovenop de groei gaan zitten. De gynaecoloog neemt het over en hoef ik niet meer naar de verloskundige.

Ik ben 30 weken zwanger en krijg voor het eerst een extra groei en dopplermeting. Dat houd in dat ze de werking van je placenta meten en de navelstreng. De dopplermeting gaf aan dat de weerstand erg hoog is. Een hoge weerstand wil zeggen dat de placenta niet goed werkt. De baby krijgt niet voldoende voedingsstoffen binnen via de navelstreng en kan daardoor dus niet goed groeien. Ik kan hier helemaal niets aan doen en hoef mij ook niet schuldig te voelen. Ik kan ineens gaan eten als een gek, maar dit zal geen invloed hebben. ‘Moet ik nu meer rust nemen?’ De gynaecoloog zei dat ze vroeger dit de vrouwen wel adviseerden, maar dat nu een gezonde levensstijl voldoende is, bewegen, rust, gezond eten etc. Voor de zekerheid willen ze ook een ctg scan maken om het hartje te checken. Ik moest 40 minuten op een bed gaan liggen met 2 banden om mijn buik. Dit zag er allemaal goed uit en ook heb ik gelukkig nog geen harde buiken. Ondertussen heb ik mijn man gebeld en wat appjes eruit gestuurd. Ik ben er nog vrij rustig onder, wat kan ik hieraan doen? Ik kan niets anders dan afwachten.

Ik ben 31+2 zwanger en we moesten om 09:15 in het ziekenhuis zijn. Vandaag gaan ze weer de groei meten en een dopplermeting. Eerst een halfuurtje aan de ctg, toch blijft dat elke keer weer bijzonder om het hartje te horen en dat hij zo beweeglijk is. Vaak raakte het apparaat ook het signaal kwijt, omdat hij dan weer flink aan het draaien was. De gynaecoloog heeft vandaag alles opnieuw gemeten, net een tweede 20 weken echo. Dat zag er allemaal goed, hij is erg actief en dat is een goed teken. De metingen geven aan dat hij nu rond de 1300 gram weegt en dat is toch wel zorgelijk klein voor dit termijn. Ze vinden het zelfs zo zorgelijk dat ze twijfelen of ik opgenomen moet worden of niet. Misschien is het beter om hem eerder te halen, omdat hij dan waarschijnlijk buiten de buik beter gaat groeien dan erin. Zou ik nu worden opgenomen en hij wordt al geboren, dan zou ik naar een specialistisch ziekenhuis moeten. Ze hopen het minstens te rekken tot 34 weken want dan zijn de longetjes rijp.

Ineens staat de tijd even stil en begon meteen te huilen toen ik hoorde dat ik misschien zou worden opgenomen. Mijn man hield zich op dat moment in en toen we op de gang stonden, dacht hij nog; niet hier gaan huilen, alle mensen hier in de wachtkamer vinden het al spannend genoeg’. We liepen hand in hand het ziekenhuis uit en ik kon niets anders doen dan huilen. Mijn zus is spontaan bevallen van een tweeling met 30 weken en zag het al helemaal voor me, ‘Dit gaat mij toch ook niet overkomen?’ Toen ik thuis kwam heb ik meteen mijn moeder huilend opgebeld om alles te vertellen, mijn schoonouders, zussen, zwager, naaste vrienden hebben we op de hoogte gebracht. Ze reageerden erg lief, geschokt, meelevend en we kunnen nu niets anders doen dan afwachten en hopelijk houdt hij het nog een tijdje vol in mijn buik. Nu hebben we met de gynaecoloog afgesproken dat ik om de dag naar het ziekenhuis moet voor een ctg scan. Ook moet ik goed in de gaten houden hoe ik mij voel en bij twijfel moet ik gelijk het ziekenhuis bellen voor extra controles. Voor nu doen ze nog niets en pas als de ctg scans niet goed zijn, dan zouden ze acuut iets moeten doen of hem met een spoedkeizersnede halen. Maar voor nu proberen we het zo lang mogelijk te rekken en gaan we voor een natuurlijke bevalling. Tot 34 weken ging ik meerdere keren in de week naar het ziekenhuis voor controles, doppler metingen en ctg scans. Die waren elke keer nog zo goed dat ze geen reden zagen tot actie.

Met 34 weken ben ik uiteindelijk opgenomen, omdat ik thuis toch te veel doe en meer mijn rust moet pakken. Ook groeit hij nog steeds niet voldoende en willen ze mij dagelijks in de gaten houden. Die dag startte officieel ook mijn verlof. Ik heb het allemaal maar over mij heen laten komen en was er vrij rustig onder. Mijn man en ik praten er veel over en ook hielden we onze naaste familie en vrienden op de hoogte en dit deed ons veel goeds. Doordat de ctg scans elke keer zo goed waren en ik hem elke dag actief voelde bewegen in mijn buik, zag ik geen reden tot angst, angst dat het mis zou gaan. Natuurlijk heb ik wel gehuild en van al die onzekerheid wordt je intens moe. Elke dag veel vragen door je hoofd; groei je nog wel goed? hoe lang blijf je nog zitten? wanneer gaan ze je halen en hoe? begint het misschien toch nog spontaan? maar dat laatste wist ik eigenlijk wel dat dat niet ging gebeuren.

Met 36 weken ben ik ingeleid. Nu is zijn conditie nog zo goed, dat ze niet langer willen wachten. Misschien is het volgende week wel anders en dan zou hij ineens wel met een keizersnede gehaald moeten worden. Dit risico wilde ze niet nemen en een inleiding kan ook nog wel een paar dagen duren.

Super spannend allemaal en hopelijk werkt mijn lichaam een beetje mee tijdens de inleiding en kunnen we jou snel in onze armen sluiten.