Van de roze wolk kan je hard vallen...

2019 was een jaar van uitersten. We besloten voor de zomer om te kijken of we zwanger konden worden. Hierbij hadden we allebei het idee dat het nog een tijd zou kunnen duren. Dit bleek echter niet zo te zijn! Na de zomer werd ik niet ongesteld...zou het dan nu al?

Ik had een test gehaald. Eerst maar eens uitvinden hoe dit werkt😆 Een nieuwe ervaring om te ontdekken hoe je een zwangerschapstest moet doen. Er overheen plassen? Maar euhm, dan plas je toch overal overheen. Ik kan niet zo goed mikken hoor! Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe ze dat voor zich zien. Gelukkig kan je ook wat plas opvangen, dat ging me beter af. En toen...afwachten. Ik blijk zwanger te zijn! Die avond hebben we beide niet geslapen. Wauw wat ging het snel, maar wat was het leuk!

In de weken die volgden was het maar wat lastig om het nieuws voor ons te houden, wat zijn we gelukkig. Onze beide ouders uiteindelijk wel ingelicht, maar voor de rest wilde ik eerst afwachten tot de eerste echo. Tenminste, dat was de bedoeling. Tot vriendlief zijn mond niet meer kon houden, hij was zo blij. Mooi om te zien! We zaten samen echt op een roze wolk.

Tot de eerste echo. In de herfstvakantie mochten we voor de eerste echo. Met zijn tweeën gingen we met veel plezier naar de verloskundige. Wat een beleving, samen leefden we ernaar toe. Allemaal vragen beantwoorden, vragen stellen, want we hadden geen idee wat er allemaal gedaan moest worden. Toen op voor de echo en daar bleef het stil. Er was een vruchtje te zien, maar geen hartje. Bij het meten blijkt de vrucht ook gestopt te zijn met groeien, de vruchtzak echter niet. Wij zijn stil, hier hadden we geen rekening mee gehouden. Hij leeft niet meer? Hoe dan? De roze wolk wordt zwart, we donderen er heel hard vanaf.  En nu? Naar huis waar heel wat tranen zijn gevloeid. Afwachten of mijn lichaam het zelf oplost.

Na een week en 2 accupunctuur behandelingen, trok ik het niet meer. Ik kon niet meer wachten op mijn lichaam. Het is zo gek om alle zwangerschapskwaaltjes nog te hebben, maar te weten dat het nergens meer voor dient. Eind van de week dit aangegeven bij verloskundige en doorgestuurd naar ziekenhuis. Daar kon ik al snel terrecht. Medicatie gekregen en hiermee aan de slag. Dit deed echter weinig. Je weet niet wat je moet verwachten van de medicatie, maar hier gebeurde er niks. Na 24 uur nogmaals een keer medicatie gehaald en ingenomen. Wat een verschil! Ik weet s avonds niet meer hoe ik moet zitten, liggen of staan. Ze geven aan dat het een heftige menstruatie is, maar dat het zo erg is, dat wist ik niet! Achteraf weet ik nu dat het weeën waren, maar toen niet. Zeer veel bloedverlies, wat een impact. Ik ben kapot, lichamelijk en geestelijk. Tussendoor heb ik wel gewerkt, maar echt aanwezig was ik niet. Afleiding was het echter wel.

Na 10 dagen mocht ik op controle of alles weg was. Ik wist eigenlijk al wel dat het niet zo was. Ergens hoop dat het goed zat, maar dat was niet zo. Toch nog een curretage, een week later. Wat vond ik dit spannend. Nog nooit eerder geopereerd en dan nu om deze reden. Mijn emoties gingen alle kanten op. Wat heb ik echter lieve vrienden die me helpen. Zelfs degene die je nog niet echt kent! Sommige zijn echt goud waard. Na de curretage kon, na een maand, eindelijk pas het mentale herstel beginnen. Wat is er gebeurd, waar geef ik dit een plek. Wat is dit moeilijk! Ik hoop het nooit meer mee te mogen maken. Zo ja, dan weet ik wel dat ik eerder het traject in zou zetten en controles zou eisen bij ziekenhuis. Duidelijkheid is me heel wat waard!

In de loop van de tijd met veel mensen over de miskraam en traject gepraat, hoe moeilijk ook. Ik kom erachter dat erveel mensen zijn die een miskraam hebben gehad. Veel meer dan je weet. Waarom wordt hier zo weinig over gepraat? Waarom lijkt dit zo'n taboe?