`Van carrièrevrouw tot zorgenmama in RTL4 Puur Geluk`

Ik zal mijn man en mijzelf voorstellen zoals ik dat zou doen voor 2012. Vervolgens stel ik ons voor in de situatie van nu. Wil je alles weten waarom dit zo gigantisch is veranderd, blijf dan mijn blogs volgen. Daarnaast zal ik een begin maken over ons verhaal. Ik vertel hierin over de zwangerschap, en bouw deze iedere blog verder op. Tot ik in het nu kan praten en mijn dagboek voor jullie kan gaan bijhouden.

Tot 2012:

Mijn naam is Imke Emons, ik was voorheen beter bekend als visagiste haarstyliste van de sterren. De halve wereld heb ik met deze betaalde hobby over gereisd. Ik kwam bij RTL Boulevard omdat ik Creator Director van Europa en het Midden-Oosten was voor een groot Amerikaans make-up merk. Ik vertelde regelmatig de nieuwe trends bij SBS, had mijn eigen make-up team waarmee ik zelfs hoofd visagie werd bij de Xfactor van RTL4. Daarnaast had ik een eigen SPA tot 1-1-2012 met personeel, en schreef ontzettend veel voor bekende bladen. Ik had eigen columns en veel fotoshoots. Ook werkte Ik voor een bedrijf met veel grote merken, waar ik sales voor deed. Ik deed dit omdat de reuma mij soms toch zwaar viel en ik zo wat meer rust kon creëren. Helaas heb ik reuma waar ik ook hele zware medicatie voor heb, maar daarnaast heb ik ook de ziekte van Crohn. Er zijn maar weinig mensen die dit weten.

Mijn man: Lief, zorgzaam, rennend voor iedereen en met een grote hobby namelijk fitness. Hij steunde mij in alle werkzaamheden die ik deed en is nu een dikke 14 jaar werkzaam voor dezelfde werkgever. We heb twee hondjes Gucci & Dior die mijn man echt als hun baas zien. Onze hobby is vakantie, en ieder jaar gingen wij dan ook lekker op vakantie. De warmte en de heerlijke zon gaf ons weer een lading energie.

Vanaf 2013:

Mijn naam is Imke Emons, Mama van een hele lieve tweeling Xavi & Fleur. Maar ook 24/7 een zorgen- en zustermama en daarnaast een mantelzorger. Ik was een kraamvrouw zonder kraamtijd en ben een mama zonder echt mama te kunnen zijn. Ik ren iedere dag mijzelf voorbij, in de hoop zo mijn kindjes alles te kunnen geven. Ik doe dit met de volledige steun van mijn ouders. 

Mijn man: Papa van een hele lieve tweeling, maar nu met PTSS ( trauma) door alles rondom de bevalling en erna. Proberende zich weer te herpakken om te worden zoals hij was. Gucci & Dior zijn er nog steeds en ontzettend lief voor de kindjes.

BLOG

`Geniet van je zwangerschap`, toch?

22 Maart 2013, de dag dat ik jarig was. Maar ook de dag dat wij terugkwamen van een lekkere midweek in een park in Nederland samen met mijn ouders. Bij thuiskomst ben ik een zwangerschapstest gaan doen.

In augustus 2012, de maand waarin mijn man en ik elkaar volmondig het ja-woord gaven is ook de maand waarin wij zwanger bleken te zijn. Maar helaas. Door een voedselvergiftiging op de trouwdag zelf resulteerde dit in een miskraam. Een maand waarin wij intens gelukkig waren, maar ook iets van onszelf verloren.

Maar dan is het die bewuste dag, mijn verjaardag 2013. Al opruimend van alles van ons weekendje weg, kom ik een zwangerschapstest tegen. Ik houd hem even in mijn hand, en leg hem weer weg. Ik krijg weer wat telefoontjes met felicitaties maar toch zegt mijn gevoel dat ik de test doen moet. Ik voelde me vreemd, en we wilden wel weer zwanger worden. Mijn man wil ik niet vertellen dat ik eraan denk een test te doen, want wat als het een nee is? Ik wilde hem geen rotgevoel geven, helemaal niet na zo’n ontzettend leuke week.

Met een smoes ging ik wederom naar de badkamer, want wat een was hebben we van dit weekje, zei ik hem. Er gaat van alles door mijn hoofd. Want had ik niet gewoon teveel gegeten, waardoor ik me gek voelde? Maar waarom kan ik mijn broek nu al niet dicht? Ik had afgelopen week soms wel een vervelend gevoel, ik voelde mij wat misselijk en de warmte van het subtropisch zwemparadijs viel niet lekker. Ik heb nu geen ochtendurine, maar de test geeft heel snel ZWANGER aan! Ik doe nog een test, want nee dit kan niet. De wachttijd van deze test loop ik door de woonkamer te ijsberen. Mijn man wil nog even weten wat ik eigenlijk allemaal aan het doen ben, al had ik hem dit al gezegd. Ik besluit maar even niet te reageren. Mijn hart zit in mijn keel! Maar deze keer staat er niet zwanger, maar verschijnen er twee streepjes. Maar het is dus zo: we zijn echt zwanger! Helemaal buiten adem van blijdschap kom ik van de badkamer af. Ik zeg hallo papa, wij zijn zwangerrrrrrrrrrrr!!! Helemaal gelukkig, maar het zelf nog niet gelovend laat ik hem beide testen zien. Ik besluit om direct mijn ouders te bellen en het te vertellen. De reactie `Ik wist het!` vonden wij beide fantastisch. Wat een mooi verjaardagscadeau, een dag uit een film. Omdat wij in het ziekenhuis in Veldhoven liepen vanwege de miskraam had ik het geluk een snelle eerste echo te krijgen. Met bibberende knieën kwamen wij binnen, en met een grote lach reden wij weer naar huis.

We zijn het maar aan iedereen gaan vertellen, want de blijdschap was zo groot! We dachten ook meer dat als het wederom mis zou gaan, wij dan wel steun van deze mensen konden krijgen. De tweede echo stond wederom geplant, en als die goed was konden wij naar de dorpsverloskundige. Eigenlijk had ik nergens meer last van, vreemd en soms ook heel eng omdat ik mij dan afvroeg of ik wel echt zwanger was. Mijn man had een middag vrij genomen voor de tweede echo. Deze keer was het een vreemde echo. Mijn man zag namelijk een tweeling! Maar door de echoscopiste werd dit meteen weggewuifd. Ze lachte mijn man een beetje uit en zei dat dit schaduw was. Bij mijn man en mijn familie zie je een aantal tweelingen, daarom zou het sowieso niet heel vreemd zijn als het wel een tweeling is. Verder heeft mijn man er dus niets meer over gezegd tegen haar, en focusten wij ons op dit ene mooie kindje. Het was bijzonder mooi dat wij een kindje mochten verwachten, en zoals zij vertelde was alles goed, waardoor wij naar de verloskundige in ons dorp mochten voor de resterende tijd van de zwangerschap. Die middag heb ik dan ook meteen vanuit de auto gebeld voor een afspraak. Wij konden al snel terecht, zodat we in de normale zwangerschapsplanning konden.

Het was middag, warm en ook deze dag zal ik nooit meer vergeten. We kwamen binnen, en direct mocht ik op de tafel gaan liggen. Er werd mij eerst gevraagd of er nog bijzonderheden waren. Die had ik eigenlijk niet, op mijn dikke buik na die echt snel groeide. Ik kon echt al geen normale broeken meer aan, en shirtjes zaten ook al heel vreemd. Terwijl zij ondertussen de gel aanbrengt op mijn buik, maakt ze nog de opmerking dat ze het idee heeft dat ik toch wat verder ben dan wijzelf dachten. Mijn man en de verloskundige bekijken de buik en ze plaatst de camera. Het scherm achter mijn man en haar kan ikzelf nog net zien. Met een schrikkende stem in paniek en hysterisch vraag ik mijn man en de verloskundige of ze naar het scherm kunnen kijken. Ze begint te lachen, en mijn man is helemaal door het dolle heen. Ook hij weet het zeker. Het is een tweeling!

Maar de verloskundige maakt die paniek van mij groter en groter wanneer zij het idee heeft dat het een drieling is! Door het harde lachen van mij, kan ze de echo niet goed meer maken. Ik weet mij geen houding meer te geven. Ik ben echt totaal in shock! Om even tot rust te komen, besluit ik naar het toilet te gaan. Terugkomende is het lachen omgeslagen in ongeloof. Ik ben bang, want ik heb vaker gehoord dat er bij een drieling vaak een kindje er slecht aan toe is. Met angstzweet in mijn handen bekijk ik de beelden die zij heeft afgedrukt na de echo. We besluiten direct naar mijn ouders te gaan, ik wil het ze ontzettend graag vertellen. Maar helaas, in de tussentijd dat ik aan het bijkomen was op het toilet had mijn man in al zijn enthousiasme mijn ouders een berichtje gestuurd. Zij waren meteen helemaal blij, en stelde mij gerust dat het heus heel mooi was een tweeling, Dat vond ik ook mooi, maar ik maakte mij zorgen om de gezondheid. Mijn ouders zijden mij dat ik niet bang hoefde te zijn. Ze zeiden er altijd voor ons gezin te zijn. En nu in deze tijd kijkende, hebben ze deze belofte meer dan waar gemaakt!

De dag erna konden wij al in het ziekenhuis terecht, de vraag waarom zij hier bij twee echo`s nog geen tweeling hadden gezien was bij ons groot. En zijn het er drie? Mijn man werd de vorige keer nog uitgelachen omdat het een schaduw zou zijn. Helaas was er geen gynaecoloog om ons te ontvangen, en werden wij geholpen door een assistent. Klungelend zat ze achter het echoapparaat. “Ik ken deze niet”. Ik zit nooit achter dit apparaat,meldt ze ons nog. Maar uiteindelijk kreeg ze het apparaat toch aan de praat. Ook zij ziet dat het echt een tweeling is, en meldt direct dat het niet om een drieling gaat. Ze besluit er dan toch een gynaecoloog bij te roepen, die tot haar verbazing ook duidelijk ziet dat dit een twee-eiige tweeling is. Blij en nog wat beduusd zitten we weer een uur in de auto naar huis. Ons avontuur gaat nu dan toch echt wel beginnen, alles moet dus maal twee! Mijn man en iedereen om ons heen was in de wolken. Maar hoe vreemd het ook klinkt, ik voelde me geen gelukkige zwangere vrouw. Ik was niet in de wolken.

Last had ik niet van de zwangerschap, maar ik kon gewoon niet genieten. Ik vond het gek, schaamde mij zelfs en wist gewoon niet hoe ik moest genieten. Ik heb dit mijn naasten wel verteld. Ik had het gevoel gewoon niet. In je zwangerschap zegt ook bijna iedereen: geniet er maar flink van. Maar mijn gevoelens waren zo anders, ik was niet blij. Ik maakte me ook zorgen. Was iedereen rondom mij druk bezig met het geslacht, ik was druk ik mijn hoofd. Hopen dat beide kindjes gezond waren. De weken gingen voorbij, en omdat ik reuma heb en zwanger was van een tweeling had ik meerdere controles in het ziekenhuis, Helaas kreeg ik iedere keer een andere dokter wat voor mij vervelend was omdat ze mij niet kenden. Natuurlijk heb ik dit gemeld, maar helaas bleek dit niet te werken in dit ziekenhuis. Er begonnen wat klachten te komen, zo had ik gigantische dorst en moest ik dag en nacht een kan ranja langs mijn bed hebben staan. De arts heeft hier eigenlijk nooit een reactie op gegeven.

En dan is het de dag van de 20 weken echo. Ik was gigantisch zenuwachtig, en had amper een oog dicht gedaan. Zou alles goed zijn met de tweeling? Volgens de echoscopiste waren die zorgen niet nodig. Na een half uur zag zij al dat beide kindjes perfect waren. Een feestje vandaag, zei ze nog! Als ik nu terugkijk, ben ik blij dat wij dit niet hebben gevierd!

Om ons 1-jarig huwelijk te vieren hebben we een boot gehuurd. We zijn lekker met z`n tweetjes gaan varen over de maas. Het was heerlijk weer, en echt fijn zo samen. Ik had al wat beginnende problemen als vocht maar het mocht de pret niet drukken. Een vakantie durfde we niet meer, want wat als er iets zou gebeuren? We zouden wel gaan als de kindjes een paar maanden waren, lekker dan met het kersverse gezin naar de Canarische Eilanden of zo. Maar de dagen begonnen zwaar te worden voor mij. Het was dan ook vanaf week 30 dat ik regelmatig opbelde naar het ziekenhuis en mijn zorgen uitsprak. Doordat ik nooit een dezelfde arts had, verliep de communicatie slecht en dat was nu in een situatie als die van mij alles behalve prettig. Zo had ik een blaasontsteking, ik wist het zeker! De test wees anders uit, maar als vrouw weet je wanneer het zo is. Er zou een kweek gemaakt worden en dan hoorde ik nog wel. Ik heb gesmeekt voor antibiotica via de telefoon en uiteindelijk kreeg ik deze. De uitslag van de kweek heb ik nooit meer gekregen. Achteraf gezien had ik die graag gehad.

Thuis kon ik niets anders meer dan kleine beetjes eten, heel veel drinken en proberen te slapen. Al moest ik natuurlijk ook veel naar de wc door al dat drinken. Maar ook wakker zijn was problematisch. Het werd echt te zwaar voor mij. Ik kreeg vaak last van heftige hoofdpijn, een strak pijnlijk gevoel onder de borsten alsof je BH te strak zit en begon met regelmaat sterretjes te zien. Het was een dinsdagavond, dat mijn man mij meesleurde achterin liggend op de achterbank van de auto. Wederom op naar het ziekenhuis. Hij maakte zich zorgen. Zorgen om mij en de kindjes. Volgens de afdeling was het een griepje. Er waren wel wat waardes in mijn bloed/urine niet oké, maar omdat ik volgende week eindelijk mijn “vaste”gynaecoloog zou zien, moest ik het er nu maar even mee zien te redden. Ondanks dat mijn man aangaf zo niet met mij naar huis te willen, werd ik met een Temazepam naar huis gestuurd. De afdeling lag ook vol werd aan ons gemeld. Nadat ik daar weer eerst doodziek op de wc heb gezeten, heeft mijn man mij weer liggend doodziek, achter in de auto, zwanger van een tweeling, mee naar huis genomen. De dag erna heb ik nog opgebeld, en mijn verbazing uitgesproken. Degene van de receptie kon er helaas geen verandering in brengen, maar plaatse mij nog wel bij de spoedarts op de vrijdag. Naar mijn idee werd ik steeds zieker, en op mijn benen staan was dan ook allang niet meer mogelijk. Ik was ziek, doodziek maar ik moest broeden en rusten zoals een van de artsen letterlijk tegen mij zei.

Het begon mij op te vallen dat als ik ging zitten, er wat vocht op de stoel bleef liggen, ik had mij voorgenomen ook dit dan even vrijdag te vragen. Vrijdags kon mijn man niet mee, dus is mijn vader met mij, wederom liggend achterin de auto, naar het ziekenhuis gegaan. Met een rolstoel heeft hij mij bij de ingang geplaatst, waarnaar ik direct zelf doorreed naar de wc van de poli gynaecologie. Ik was zo ziek, en een uur in de auto deed er geen goed aan! Nadat mijn vader de auto geparkeerd had, ben ik bij hem in de overvolle wachtkamer gaan zitten. In mijn hoofd telde ik continu tot 60, gewoon omdat ik dan afleiding had en het voor mij misschien wel sneller zou gaan. Ik hoor de arts mij nog roepen, want ik was zo blij dat ik eindelijk mocht liggen voor de echo. Met een lichaam vol vocht, schoenen die ik niet meer aankon vanwege de olifantenvoeten, reed ik met mijn rolstoel de kamer van hem binnen. Ik heb direct gevraagd voor verdere onderzoeken omdat ik me ontzettend slecht voelde. Maar helaas wil de arts wachten tot mijn eigen gynaecoloog. Ik kreeg wel de formulieren mee, maar verder kon ik wederom terug naar huis. Het water dat op de stoel lag, was vast en zeker zweet. Mijn lichaam had het zwaar, dat beaamde hij wel. Mijn bloeddruk was hoog maar ik kon naar huis. Eigenlijk kan ik mij deze rit naar huis al niet meer herinneren, maar thuis ben ik in ieder geval wel gekomen.

Ik had mijn man nasi laten maken, en omdat de arts had gezegd ik toch echt moest eten ben ik dit ook gaan doen. Nadat ik enkele hapjes van zijn nasi had gehad, ben ik op bed gaan liggen. Mijn man besloot naast mij te gaan liggen, en de laptop maar mee op bed te nemen. Mij zo alleen laten liggen, vond hij gezien mijn toestand niet goed. Omdat ik mij zo slecht voelde en van die rare schokken had heb ik mijn man even tussen het computeren door serieus gemeld dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Hij lachte het zenuwachtig weg, waarop ik zei: Als het wel zo is wil ik dat je geniet van je leven, en niet verdrietig bent”. Hij keek uitgestelde GTST, dus hoogstwaarschijnlijk dacht hij dat ik aan het ijlen was. Ik rilde ondertussen van de pijn, mijn benen en rug staken en ik wist niet meer waar ik het had. Ik stond op, melde mijn man nog dat ik even naar het toilet ging, maar de pijn hield niet op. En daar zat ik dan, op het toilet met een buik als een olifant en ontzettend ziek. Omdat ik mijn man in zijn GTST tijd niet wilde storen, ben ik naar de keuken gelopen voor een paracetamol. Het trillen ging niet weg, en toen ik weer op de slaapkamer kwam zag mijn man nu ook dat dit echt niet goed was. Wrijvend over mijn rug, probeerde hij mij zo lief en zorgzaam als hij altijd is mij te helpen. Maar ik voelde iets geks, alsof er iets knapt van onderen. Ik dacht dat ik in mijn broek had geplast, schaamde mij enorm en vroeg aan mijn man of hij de hondjes een snoepje wilde gaan geven.

Ik stond op vanaf de rand van het bed en klatsch...............! Ik gilde naar mijn man, die vol paniek al weer in de kamer stond en mij in mijn ogen aankeek. Want dit was het moment, dit was het begin van een nieuw leven. “Douchen. Douchen. Douchen” zei ik. “Ik moet douchen”. Mijn man was daar niet zo mee bezig, hij hing al met het ziekenhuis aan de telefoon. Waar ze hem geruststelden dat het nog lang kon duren, en het misschien wel wat anders was. Ik was 33 weken zwager, dus dat zou toch wel te vroeg zijn. Maar zijn gevoel zei wat anders. Nietsvermoedend stond ik onder de douche, maar ik had het idee dat er al weeën waren. Met de kleren van mijn man aan, en een handdoek in de broek ben ik de auto ingestapt. Wat een mooie, bijzondere rit had moeten worden, werd een helse rit! LEES MEER IN MIJN VOLGENDE BLOG!