Van blijdschap naar verdriet naar twijfel

23-1-21 hadden wij een positieve test. De test erna was negatief en de test daarna zei weer positief. Volgens mij zijn we zwanger, maar toch nog een clearblue gedaan een dag later. Zwanger 1-2 weken. Wat waren we blij ❤️ er komt een broertje of zusje voor onze kleine man bij! 

3 weken later zouden we een afspraak bij de verloskundige hebben, maar dat liep een beetje anders. Woensdag een halve week voor de 1e echo had ik ineens wat bloedverlies. Iets om me niet druk om te maken. Donderdag zaten er naast bloedverlies een soort vliesjes in mijn urine, ik maakte me meer zorgen. We mochten langskomen om zekerheid te krijgen. Het beeld van de echo gaf dat alleen niet.. Er was niet veel te zien. Als ik zwanger was, zou ik niet bijna 8 weken zijn, maar eerder 5..of het zou een beginnende miskraam zijn. 2 weken wachten was het advies. 

Echter werden dat geen twee weken. Vrijdag had ik meer bloedverlies en pijn. Zoveel pijn dat ik naar het ziekenhuis gestuurd werd. Daar was het beeld hetzelfde. Mevrouw we denken dat uw lichaam het vruchtje aan het afstoten is. Onze droom viel in duigen. De afspraak was wachten tot het lichaam het zelf op zou lossen. 

Maar er gebeurde niks. Het ene moment van de dag had ik buikpijn en meer bloedverlies en het andere moment niks. Alsof mijn lichaam wel wilde maar niet kon ofzo. We moesten het een week aankijken en dan weer een afspraak in het ziekenhuis om verdere opties te bespreken. Ik was er wel klaar nee. Als het zo moet zijn, prima, maar zet dan gewoon door. 

Een week later op donderdag middag ineens veel buikpijn en bloedverlies. Nu komt het dacht ik. Maar zoveel pijn dat ik wel de verloskundige belde. Zij dacht hetzelfde en maakte voor een dag later een afspraak in het ziekenhuis om te kijken of dit een miskraam was. 

Vrijdag ochten geen buikpijn en bijna geen bloedverlies. Ik snapte er niks meer van. 

En in het ziekenhuis snapten we er nog minder van. Op de echo was meer te zien dan een week er voor. Alsof het vruchtje gegroeid was. Nog eens meten, nog eens overleggen net de gynaecoloog van vorige week. Maar het was echt zo. Ze durfden nu natuurlijk niks meer om de miskraam op gang te brengen. De kans dat er wel iets zat wat goed was, was nu iets groter. Bloedverlies en pijn kan ook iets anders zijn. We werden naar huis gestuurd en moesten volgende week terug komen. Als het dan gegroeid is, is er meer hoop. Is het niet dan kan het alsnog een miskraam zijn. 

Een week wachten. Een week waarin je niet weet of het goed of slecht is. Een week waarin je nog wel dagelijks geconfronteerd wordt met bloedverlies en pijn. Een week vol twijfel... Nog even afwachten dus. 

Meer moeders die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en hoe is dit afgelopen?