Snap
  • Zwanger

Uit het raam, op de stoep en in de kast

Met grote ogen keek ik Michiel aan. "Echt?! Meen je dat?" De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel.

"Ja, lieverd. We willen het zo graag en ik weet zeker dat wij voor zo'n mini mensje kunnen zorgen", zei Michiel lachend. Ik zuchtte nog maar eens diep. Opeens sloeg de twijfel toe. Was dat wel zo? Kunnen wij echt voor een baby zorgen? De één na de andere vraag popt in mij hoofd op. "Maar jouw studie dan? Je moet nog afstuderen" zeg ik vertwijfeld. Michiel grinnikt. Met een knipoog zegt hij: "Een beetje druk op de ketel kan geen kwaad". Ik kijk hem peinzend aan. Ergens baal ik van mezelf. Altijd weer die controle die zomaar de kop opsteekt. Ik zie Michiel breed lachend naar me kijken. "Nou San, wat vind je ervan? Gaat de pil strip weer terug in het doosje?" Als ik zijn gezicht zie voel ik ook bij mij de blijdschap opborrelen. Demonstratief gooi ik de pil uit het raam. Michiel komt niet meer bij en giert het uit: “Is dat nou echt nodig? Nu weet de hele buurt dat je gestopt bent met de pil!”. Samen ploffen we op de bank, nadat ik snel de strip van de stoep heb geplukt. Ik zie aan de denkrimpel op zijn voorhoofd dat Michiel ook vol zit van de beslissing die wij zojuist genomen hebben.

Ik schiet op van de bank als Michiel mijn naam roept. Was ik nou in slaap gevallen? Poeh mijn maag rammelde ontzettend. “San, zullen we het vieren?” vraagt hij. “Vieren, wat dan?” Michiel grinnikt “nu al last van zwangerschapsdementie?” Een warm gevoel stroomt door mijn lichaam. We hebben de knoop doorgehakt! “Ja, is goed. Bel jij..?” Mijn laatste vraag is overbodig. Ik zie Michiel met zijn telefoon in de hand en hoor hem een reservering maken bij ons favoriete sushirestaurant. Ik zuchtte diep.. Nu kan het nog dacht ik. Ik ren met drie treden tegelijk de trap op om mijn slaaphoofd even onder de kraan te steken. Op het moment dat ik mij sta op te maken bekruipt mij een onbestemd gevoel. Wat als het nou allemaal niet goed gaat?