Twijfels, onzekerheid, eenzaamheid, corona.

Toen ik begin dit jaar een positieve test in mijn handen had, kon ik het amper geloven. Ik ben 6 jaar samen met mijn vriend, die van Marokkaanse afkomst is. Zelf ben ik Nederlandse, en onze relatie is soms wel wat ingewikkeld. Niet zozeer vanwege "onze" verschillen. Mijn vriend is de liefste en beste partner die ik me kan wensen. Maar komt wel uit een ontzettend streng gelovig gezin. Zelf kampte mijn ouders met verslavingen, en ik had niet veel 'regels.' Mijn moeder is overleden toen ik 15 was, en mijn vader was toen ook al jaren uit beeld. Beide hebben we geen makkelijke jeugd gehad, al zou je kunnen stellen dat we beide 2 uitersten zijn wat betreft onze jeugd.

Na het overlijden van mijn moeder, ben ik met mijn broertje bij mijn opa en oma gaan wonen. Met mijn vaders familie had ik geen contact. 

Mijn opa, oma, oom, broertje en mijn oma's zussen waren de enige familie wat ik nog had. Ook mijn opa heeft familie, super leuke en lieve mensen, maar de frequentie waarop ik hen zie is een heel stuk minder.

Mijn oma en haar zussen bleken echter gevoelig te zijn voor kanker. Tussen 2008 en 2020 zijn zowel mijn oma als 3 van haar zussen overleden. De oudste leeft nog, maar ook bij haar is 13 jaar geleden kanker ontdekt. 

Mijn oom, de broer van mijn moeder, is een introvert. Hij heeft geen kinderen, geen vriendin, en zijn katten zijn hem heilig. Hij heeft een goed hart hoor, maar het komt er wel op neer dat we nog maar met zijn 3tjes over zijn gebleven. Mijn opa, die gelukkig voor een man van 70+ in absolute topconditie is, en nog altijd zijn eigen bedrijf heeft waarin hij zwaar fysiek werk verricht. Zonder ooit te klagen. Hij maakt lange dagen, doet zwaar werk. Maar doordat hij dit al jaren doet, is hij nu wel een topfitte man. 

Zeker in de corona-tijd waarin we nu zitten, ben ik blij dat hij nog zo'n goede conditie heeft. 

Verder heb ik nog iemand waar ik altijd op kan rekenen, mijn moeders beste vriendin. Die er na het overlijden van mijn moeder, die destijds net 2 dagen voor haar 38e verjaardag overleed ten gevolgen van een ongeluk, altijd is geweest. 

Zij is dan ook uitgeroepen tot Meter. En degene die de voogddij van ons kindje zal krijgen, mocht ons iets overkomen.

Ik heb al van heel jongs af aan een kinderwens. Ik wilde graag jong moeder worden. Voor mijn 24e, had ik altijd in mijn hoofd. Maar natuurlijk, dat gaat nooit zoals gepland.

 Inmiddels ben ik bijna 26, en in verwachting van ons 1e kindje.

Best wel onverwacht, hoewel het ook wel weer te verwachten viel.

Ik heb altijd "ernstig" ondergewicht gehad. Niet vanwege een of andere eetstoornis, of andere aandoening. Maar mijn BMI zit altijd te laag, of veel te laag. Toen ik zwanger raakte woog ik 37 kg, met mijn 1,55 is dit misschien nog niet een totale shock, maar nog steeds, niet gezond. Mijn oma's gezondheid was sinds een jaar erg achteruit gegaan. Van een fitte vrouw, takelde ze na een bacterie razendsnel af. Vervolgens werd er kanker ontdekt. In Januari is zij overleden. Geheel onverwacht. Met de kanker zou het helemaal goed komen was ons verzekerd. Alles zag er goed uit. Maar ze kreeg onverwacht een longbloeding en ineens was het in 24 uur over.

Ik viel af door de rouw en de stress, en het gevoel te falen. Ik wilde er zijn voor mijn opa, maar elke keer als ik het huis binnen liep voelde het alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Geen oma. De vrouw die mijn 2e moeder was geworden. De belangrijkste persoon die er nog was, ondanks dat we vaak botsten in karakter, was een ding zeker. Oma hield van mij. En ik hield van oma. 

Ik vroeg hem om vaker langs mijn huis te komen, maar dat kwam er zelden van. Opa is altijd druk.

Uiteindelijk smeekte ik mijn vriend wanhopig om te gaan proberen voor een kindje. Ik zag totaal geen toekomstperspectief meer, en ik had iemand nodig om onvoorwaardelijk van te houden. Verder verwachtte ik dat ik met mijn ondergewicht zo'n beetje onvruchtbaar zou zijn. Als het bij gezonde mensen al gemiddeld 1 jaar duurt, dan kon ik maar beter beginnen als ik die wens nog voor mijn 30e wilde vervullen. 

Erg verbaasd was ik dus dat het in één keer raak was. En mijn vriend dacht dat ik een grap maakte. Mijn vriendin was zwanger, en hij heeft het de eerste 10 minuten gedacht dat zij die test gedaan had. 

De twijfel sloeg wel een beetje toe, dit had ik helemaal niet verwacht. Maar intussen was ik ook blij, en mijn vriend reageerde ook goed. 

Alles verliep volgens het boekje. Ik mag totaal niet klagen over mijn zwangerschap. 

De eerste echo was erg spannend, mijn vriend mocht ivm de lockdown niet bij die echo zijn, maar stond voor de praktijk te wachten. De praktijk zelf vond ik ook niet zo prettig. Maar ik weet dit aan de nieuwe corona-situatie. Het hartje klopte sterk. Maar ik werd niet gewogen, en er werd geen bloeddruk gemeten. Ook zag ik op het schern de naam van een oud klasgenoot staan, die dezelfde achternaam heeft. Dit had zomaar een nichtje kunnen zijn, die het misschien nog geheim had willen houden. Ik vond het geen prettig idee dat ook mijn naam voor anderen zichtbaar zou zijn.

Na die echo voelde ik niet veel. Ik was blij dat ze gezond was, maar moet dit niet het mooiste zijn dat er is? Was ik niet totaal ongeschikt omdat ik er niet veel aan vond? Ik was vooral blij dat dat ding tussen mijn benen uit was.

Op aanraden van vriendinnen ben ik van praktijk geswitched en hier voelde alles veel beter.

Maar rond de 12 weken begon ik ineens toch erg te twijfelen.

Was ik niet egoïstisch? Ik zou een kind op de wereld zetten die amper familie had om op terug te vallen. Wat als mij en haar vader iets gebeurd? Dan zou ze binnen 10 jaar misschien niemand meer over hebben.

Daarnaast kreeg ik af en toe toch wat negatieve reacties, die mij erg frustreerde. Waarom doen mensen zo gemeen over mijn zwangerschap? Waarom lijkt het alsof ze mijn kindje geen goede start gunnen? Waarom suggereren ze continu dat er vanalles mis kan gaan? Alsof ik dat zelf niet weet.

Gelukkig heb ik heel veel lieve vrienden om me heen, en na een tijd accepteerde ik dat goede vrienden ook een soort familie zijn. Ons kindje gaat geliefd zijn. 

Waar ik dan wel nog erg mee zit, is de familie van mijn vriend. We zijn niet getrouwd. En dit is een grote schande. In de ogen van zijn familie is dit kind een bastaard. Met 16 weken heeft hij het zijn ouders verteld, en na 6 jaar samen te zijn zou ik voor het eerst zijn oudste broer, kers verse schoonzus, en zusje ontmoeten. 2 broers had ik wel al ontmoet. 

Het werd een erg ongemakkelijk bezoek, er werd over mijn zwangerschap gesproken alsof ik niet zwanger was. Een soort "Maar wat als" scenario. Ze kwamen verhaal halen, dat was duidelijk. En ze wisten van mijn zwangerschap, anders kom je na 6 jaar niet ineens op de stoep staan. 

Pas toen ik 30 weken zwanger was, kwam er weer een telefoontje. Er werd gevraagd of het kind gezond was, wat het geslacht werd, en er werd medegedeeld dat zijn vader bereid was het kind te accepteren als wij zouden trouwen.

Mijn hele zwangerschap heb ik tegen de reacties, en uitblijvende reacties van de schoonfamilie op gezien. Niet zozeer voor mezelf, ik heb al bijna 11 jaar geen moeder meer, en een schoonfamilie kan ik ook wel missen. Jammer, maar ik weet dat ik nooit hun ideale schoondochter zal worden. Maar aan mijn vriend kon ik merken dat dit hem heel veel pijn doet. En ik voelde me schuldig, ook omdat ik het niet begrijp. Hun zoon wordt vader, ze krijgen een eerste kleinkind. Ze hoeven mij niet te mogen, ze hoeven totaal geen interesse in mij te tonen, maar ze kunnen toch vragen naar hem en zijn dochtertje? 

Maar goed, dan zitten we ook nog met de corona-gekte.

Ik wil perse mijn moeders beste vriendin bij de bevalling hebben. Het is voor mij ontzettend belangrijk dat zij van begin af aan een heel goede band krijgt met onze baby. En hoewel ze nu al de beste tante is die mijn baby kan hebben, wil ik gewoon dat ze erbij is vanaf het eerste moment. Ook kan ik het zelf mentaal heel goed gebruiken als er een vrouw bij kan zijn, in het belangrijkste moment van mijn leven. Maar door corona is dit onzeker.

En wat als mijn vriend verkouden raakt? Mag hij er dan überbaupt bij zijn?

Bestaat er een kans dat ik dit alleen moet doen?

Dan is er nog de kraamhulp, die maar 1 persoon kan toe laten. Dan moet ik dus kiezen tussen mijn opa, en mijn moeders beste vriendin. De 2 nog levende belangrijkste personen in mijn leven, wie van de 2 op elk moment ons kindje kan komen bezoeken. Het voelt ook niet natuurlijk om mijn opa uren te laten wachten om zijn achterkleinkind te ontmoeten. Het voelt alsof ik hem indirect vertel, dat hij niet zó belangrijk is, dat ik vind dat hij haar direct mag zien. Hij begrijpt het allemaal heel goed, maar toch voel ik me er rot over. 

Dan is het ook nog de vraag of mijn vriend zijn familie nog bij gaat draaien. 

Staan zij ook ineens op de stoep?

Voor mijn vriend zou dit fijn zijn. Ik gun het hem zó dat hij dit wel met zijn moeder kan meemaken, zijn ongetwijfeld prachtige kindje kan laten zien. En natuurlijk gun ik onze baby een familie, die ik niet kan geven.

Maar ik zie er tegelijkertijd tegen op.

Net na mijn bevalling wildvreemde mensen, die in de buurt van mijn baby komen, terwijl ik me nog ongemakkelijk moet voorstellen aan zijn ouders. 

Terwijl ik nog moet wennen, en leren hoe ik met zo'n klein hulpeloos babytje om moet gaan. Terwijl zij dat met hun grote families al lang gewend zijn. 

Maar wat als ze niet komen? Wat als ze niet vragen of ze haar kunnen zien? 

Ze zullen het hart van hun zoon breken. Mijn vriend, die altijd zo rustig, geduldig en lief is, en zich zo goed inzet om het iedereen naar zijn zin te maken, zal de grootste afwijzing van zijn leven krijgen. Terwijl hij dan net het mooiste geschenk heeft mogen krijgen, een dochtertje. 

Ik ben in elk geval ontzettend dankbaar dat ons kindje het super goed doet, en mijn zwangerschap zo goed verlopen is tot nu toe. Ik kan niet wachten totdat we haar mogen ontmoeten. En hoe dit ook af loopt, ze zal perfect zijn voor ons. En misschien maakt het wel allemaal niet meer uit zodra we haar in onze armen mogen sluiten. ♡

* Hoewel ik spreek over een "meter", wordt ons kindje niet gedoopt. Maar de traditie om iemand te vragen een bijzondere rol op zich te nemen, wilde ik behouden.