Tweede Lockdown: Is dat een reden om te huilen?

Dit was natuurlijk helemaal niet het plan! Het was de bedoeling dat ik mijn verlofweken chillend op de bank zou doorbrengen. Ik zou dagelijks minimale inspanning leveren op de dagelijkse klusjes, om mijzelf daarna te belonen met de heerlijkheden van een kindvrije omgeving: Ongestoord series bingen, slapen en misschien zelfs wel boeken lezen.

Zeven maanden lang was het bikkelen om op mijn werk de positiviteit en concentratie erbij te houden, om het thuis gezellig te houden na veel te onrustige nachten en om mijn jaloezie te bedwingen bij iedereen die lekker zat te genieten van wijn, sushi en eigenlijk alles wat de zwangerschap verbiedt. Mijn verlof zou mijn tijd zijn. Mijn beloning, in rust. Dat is namelijk het grote voordeel van een 4-jarige, grote, zelfstandige grote zus in huis hebben, in plaats van een hysterische dreumes. Maar helaas. Een tweede lockdown die roet in mijn slapenopdebank-feestje gooit. Dat was natuurlijk even slikken. Oke, let’s be honest: Ik heb gejankt als een klein kind. En dat mag. Elk gevoel mag er zijn, zegt zweefteef Naomi altijd.

Dus die desbetreffende gevoelens heb ik er zonder schaamte op de parkeerplaats tijdens het paniekshoppen uitgegooid. Mensen zullen mij best raar aangekeken hebben denk ik. Maar na een jankbui en ff goed klagen over hoe oneerlijk dit is, is het tijd voor bezinning. Want wat heb ik nou eigenlijk écht te klagen? We zijn gezond, ik heb een geweldige dochter, een geweldige man, een fijne familie en een dak boven ons hoofd. Er zijn mensen die letterlijk aan de grond zitten door deze kl*te pandemie. 

Dit was dus de bezinning. Want relativeren en positief denken helpt sowieso meer dan schaamteloos janken op een parkeerplaats. (Wel pas nadat je plaats hebt gemaakt voor je emoties. We kunnen namelijk niet altijd alleen maar positief denken.) En dat nadenken bracht mij tot het volgende:

1. Ja, de timing van deze lockdown is ruk, maar zonder deze pandemie was ik waarschijnlijk een studie gaan doen en volgas aan het festivallen geslagen naast het al drukke gezinsleven (met de nodige sociale verplichtingen), in plaats van een baby gaan broeden. Zonder de eerste Lockdown had ik nooit de rust in m’n reet gevonden om me te realiseren waar ik het allergelukkigst van word. Zonder C zou er nu geen baby onderweg zijn, of zou ik héél pril zwanger zijn en had ik dus helemaal geen verloflockdown gehad om over te bitchen.

2. 7 Maanden lang heeft C een heerlijke bubbel van gezin/familie en rust gecreëerd. Geen verjaardagen waar ik overprikkeld hoefde te raken op een gammele klapstoel met een bak smakeloze lauwe thee. Het had ook voordelen. Dat deze 2de lockdown net in mijn verlof valt, is een nadeel. Maar dat geeft niet. We kunnen niet altijd 6 gooien.

3. Deze lockdown maakt de kans op besmetting bij ons en onze verloskundige waarschijnlijk kleiner. Een coronabron zijn rond de bevalling is nog shitter dan een lockdown.

4. Er is familie, er zijn vrienden, buren en zelfs volgers op Instagram bij wie ik mijn ei mocht (en in de komende weken vast nog mag) leggen en van wie ik ’m ook terugkreeg; dus voor wie ik ook iets positiefs kon betekenen. Bijna iedereen moet namelijk op zijn of haar eigen manier iets inleveren. Als we het goed aanpakken komen we juist weer dichter bij elkaar door elkaar emotioneel en praktisch te ondersteunen. En heel belangrijk: door deze hulp ook aan te nemen.

Het is dus eigenlijk helemaal niet alleen maar kommer en kwel hier. Ik hoop bij jou ook niet. Ik leef mee met de moeders die het vangnet niet hebben en wens jullie wederom veel sterkte en kracht. Het is niet voor iedereen makkelijk en dat realiseer ik mij maar al te goed.

Daarom voor iedereen veel liefs en een virtuele knuffel,

Naomi - Altijdmoe.der

Meer verhalen op mijn Instagram: Klik hier.