Trombose? Nee joh, daar ben ik nog veel te jong voor!

Trombose, natuurlijk wist ik wat het was, maar dat ik het ook kon krijgen kwam niet in mij op. Ik was pas 25, trombose was toch iets voor ouderen?

Toen ik naar de huisarts ging met vage pijnklachten en hij dacht dat het door stress veroorzaakte bekkenklachten waren, kwam het dan ook niet in mij op dat hij wel eens ongelijk kon hebben. Ik was rond de 30 weken zwanger en we wisten net dat ons kindje een hartafwijking had, dus stress was er volop.

Ik werd doorgestuurd naar de fysiotherapeut, die had een wachtlijst van een week. Wat stelt een week nou voor, zou je denken. Dat dacht ik ook, tot ik elke dag meer pijn kreeg. Pijn in mijn linkerbovenbeen, uitstralend naar mijn bil. Ik belde de fysio of ik alsjeblieft eerder mocht komen, maar dat kon echt niet. Wel mailde ze me wat oefeneningen door voor bekkenklachten, maar die hielpen niet. Het werd alleen maar erger.

Toen ik op vrijdag eindelijk terecht kon bij de fysio, bleek het alleen een intake te zijn. Het was vrijdag en ik zou moeten wachten tot dinsdag, dan zou ze mij gaan onderzoeken. Wel gaf ze mij nog de tip mee goed recht te gaan staan, op beide voeten. Ik deed het daar, ik ging recht door de pijn heen, en ik zag hoe het zwart voor mijn ogen werd. Ik wilde mij niet laten kennen, dus zei haar gedag en strompelde naar de auto waar ik met moeite nog in kon gaan zitten, en wachtte tot mijn zicht terug was voor ik naar huis reed. Knettergek, denk ik achteraf. Maar toen dacht ik; zoveel vrouwen hebben  bekkenklachten, niet aanstellen.

Die avond kon ik de trap niet eens meer op, ik had hulp nodig van mijn (inmiddels) man. Mijn linkerbeen zwelde op en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn. Toch belde ik niet naar de huisartsenpost, ik moest de fysio maar afwachten. Alleen kon ik daar zelf niet meer naar toe, mijn man moest mij naar binnen dragen.

De fysio schrok enorm van mijn been en belde de huisarts. Daar kon ik meteen terecht. Om een lang verhaal niet nog langer te maken; ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en bleek trombose te hebben.

Ik moest bloedverdunners gaan spuiten en tegen de pijn kon ik paracetamol nemen, iets anders was in combinatie met mijn zwangerschap niet mogelijk. Nu durf ik van mezelf te zeggen dat ik echt geen jankert ben en een hoge pijngrens heb, maar ik heb meerdere keren bij de huisarts -en zelfs een keer midden in de nacht bij de huisartsenpost- gesmeekt om pijnstilling. Maar het antwoord was steeds hetzelfde; daar kon mijn baby niet tegen, ik moest het nog even volhouden.

Ik kon niet meer lopen, mijn man hielp mij naar de wc en droeg mij in de ochtend de trap af en in de avond de trap weer op. De nachten waren vreselijk, ik kon niet lang in dezelfde houding blijven liggen en heb heel wat nachtelijke baden genomen in een poging de pijn te verzachten. Overdag telde ik de uren af tot ik weer paracetamol mocht nemen, en soms haalde ik dat niet en nam ik ze eerder. Al hielp dat ook niet veel.

Toen het na enkele weken beter ging en ik zonder al te veel pijn in een rolstoel kon zitten, nam mijn man mij mee naar buiten en genoot ik van de afleiding en de buitenlucht. Vanaf dat moment ging het best vlot en kon ik ook weer wat door het huis strompelen. De pijn werd enkel nog 'vervelend' en ik kon me weer wat meer richten op de komst van ons meisje.

Onze dochter werd uiteindelijk met een keizersnede gehaald. Onder volledige narcose, omdat bloedverdunners niet samen gaan met een ruggenprik. Ik verloor best wat bloed, maar gelukkig kwam het met ons alletwee goed. Tot zes weken na haar geboorte moest ik doorspuiten en daarna droeg ik nog een steunkous totdat het twee jaar geleden was dat de trombose ontstond.

Eind goed, al goed? Niet helemaal. Trombose zal altijd een risico voor mij blijven. Tijdens de zwangerschappen die volgden moest ik weer bloedverdunners spuiten. Mijn steunkous ligt in de kast voor als ik iets risicovols ga doen, zoals vliegen. Anticonceptie wordt afgeraden in verband met de hormonen die de kans op trombose vergroten. En het vervelendste; de pijn in mijn been gaat nooit meer helemaal weg. Het is niet te vergelijken met een 'echt' trombosebeen, dat is vele malen erger, maar vervelend is het wel. Maar ach, doordat ik weersverandering aan voel komen in mijn been heb ik wel altijd een paraplu of een jas bij ;-).

Ik was niet de enige die dacht dat trombose mij niet zou overkomen. Toen ik in het ziekenhuis was voor controle, werd ik door verschillende mensen in de wachtkamer aangesproken dat ik vast verkeerd zat. Maar ik zat niet verkeerd, ook jongeren kunnen trombose krijgen. 

Dus denk niet dat het normaal is als je niet meer kan lopen, wacht niet rustig af als je been alle kleuren van de regenboog krijgt. Trek aan de bel. Trombose doet niet alleen verschrikkelijk veel pijn, het is onbehandeld ook levensgevaarlijk. Dat ik te lang heb afgewacht, daar denk ik dan ook liever niet te diep over na. Ik raad het alleen niemand aan.