8 jaar geleden
Tot mijn spijt overtijd
'Joh meid, geniet nog even van die laatste dagen in je eentje! Als je straks bevallen bent zul je er nog wel is naar terug verlangen.'
Nee, ik genoot niet van de 'bonusdagen' die ik bovenop mijn 40 weken zwangerschap kreeg. Man, man, man wat duurden die laatste dagen lang. Vreselijk vond ik het. De goedbedoelde opmerkingen dat ik vooral nog moest genieten van de dagen zonder baby waren aan mij dan ook niet besteed. Mijn wondertje wilde ik niet langer in mijn buik, maar graag op mijn buik. En niet overmorgen, of morgen, nee, NU!
Want hoe kan je genieten van die laatste dagen als je een baby van bijna 4 kilo in je buik met je meesleept? 500 meter lopen voelde al als een marathon voor mij. Iets gaan doen werd steeds minder een optie, waardoor ik dagelijks niet veel verder meer kwam dan van mijn bed naar de bank en weer terug. Ik kreeg steeds meer last van mijn bekken en dat de baby standaard elke dag tijdens etenstijd speeluurtje hield en daarbij mijn organen als xylofoon gebruikte kon ik ook steeds minder waarderen. In het tweede trimester was ik bij elk schopje in de zevende hemel, nu zakte ik bij elke trap op een orgaan door de grond.
En dan de stroom aan berichtjes. 'Voel je al iets?' 'Zit er al beweging in?' 'Is de baby al geboren?' Elke. Ochtend. Wederom goedbedoeld, maar uiteindelijk werd mijn antwoord steeds korter: nee, nee en nog steeds nee.
In 40 weken maakt je lichaam niet alleen een baby, in 40 weken bereid je je ook geestelijk voor op de komst van een baby en de verandering die dit teweeg brengt in je leven. Natuurlijk wist ik wel dat een zwangerschap ook 42 weken kan duren, maar toch hield ik me vast aan de uitgerekende datum. Op 11 oktober was ik uitgerekend en deze dag ging in stilte voorbij. Elke dag die daarna voorbij ging duurde voor mijn gevoel een week. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat de baby er nooit meer uit zou komen. 'De eeuwige zwangere'. Zo voelde ik me echt.
En de grap is dat mijn dochter nu 5 weken oud is en het alweer jaren geleden lijkt dat ik zwanger was. Ik kan me niet meer voorstellen hoe een trappende baby in je buik voelt en hoe het voelt om met een dikke, zware buik rond te lopen. Mijn buik is weer plat en het enige dat nog verraad dat ik niet heel lang geleden een baby heb gekregen, is de zwangerschapsstreep op mijn buik. Mijn dikke buik heb ik geen seconde gemist en het zwanger zijn opzich ook niet. Wel vind ik het jammer dat een toch wel heel bijzondere periode nu achter me ligt. Geen 'baby kijken' afspraken meer bij de verloskundige, geen babyborrels meer, nooit meer het eerste moment ervaren dat ik haar in mijn armen had. Want bijzonder, dat was het zeker!
Miccie
Heel herkenbaar! Ik ben 4 dagen na mijn uitgerekende datum bevallen en ik werd al gek van de vragen. Als je niet snel genoeg antwoordde dan dachten ze allemaal dat je lag te bevallen. Heb na de bevalling mijn buik ook niet gemist. Zwanger zijn is gewoon niet echt iets voor mij. Ik verlangde erg naar de baby, want dat is toch waar je het allemaal voor doet. Nu ben ik zwanger van de tweede en ben ik ook weer erg blij als de baby er is. Gewoon je eigen lichaam terug en weer van alles kunnen doen. Geniet lekker van je dochtertje.